นุ่นยืนอยู่ข้างเตียง ค่อย ๆ ยื่นมือมาประคองแขนฉันอย่างแผ่วเบา ไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป กลัวจะทำให้ฉันเจ็บ
“ไม่เป็นไรนะ…น้องเขาลงลืมของไว้เลยต้องกลับไปเอา มึงอย่าร้องเลยนะ กูเศร้าตามมึง” เสียงของนุ่นสั่นเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงสะอื้นเบา ๆ ปะปนออกมาด้วย
ก้มหน้าลง ซับน้ำตาไปกับปลายนิ้ว มืออีกข้างยังลูบท้องตัวเองเบา ๆ อย่างไม่อยากเชื่อสายตา
ความเจ็บปวดปนความสูญเสียยังคงตีกันในหัวใจ แต่การสะอื้นของนุ่นทำให้ฉันรู้สึกว่ามีใครอยู่ข้าง ๆ คอยรับฟังและเข้าใจความเจ็บปวดนี้
“ข…ขอโทษนะ…ที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง” ฉันพูดออกมาพร้อมกับสะอื้นอีกครั้ง
นุ่นเอื้อมมือมาประคองฉันแน่นขึ้น มือของเธออบอุ่นและมั่นคงเหมือนกำลังบอกว่า ฉันไม่ได้ต้องเผชิญความเจ็บปวดนี้เพียงลำพัง
“ไม่ต้องขอโทษนะ…กูอยู่ตรงนี้แล้ว มึงไม่ได้อยู่คนเดียว” เสียงนุ่นพูดออกมาแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ ทำให้หัวใจฉันรู้สึกสงบลงบ้างเล็กน้อย
“
