“ชีพจรตกแล้วครับหมอ!” เสียงพยาบาลดังขึ้นพร้อมกับหน้าจอเครื่องวัดที่แสดงเส้นกราฟดิ่งลง
“เตรียมเครื่องช็อกไฟฟ้า! เร็ว!” หมอหันสั่งเสียงเข้ม
เสียงเครื่องช็อกไฟฟ้าถูกชาร์จดัง ติ๊ด…ติ๊ด… ตามด้วยคำสั่งหนักแน่น
“หนึ่ง…สอง…ช็อก!”
ร่างของเจเจกระตุกเฮือกขึ้นจากเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เสียงสัญญาณหัวใจกลับมาเป็นเส้นตรงอีกครั้ง
“ยังไม่กลับมา! กดหน้าอกต่อ!”
เสียงฝ่ามือกดลงบนหน้าอกดัง ตุบ ตุบ ตุบ เป็นจังหวะเร่งรีบ ปนกับเสียงหอบหายใจของทีมแพทย์ที่พยายามยื้อชีวิตอย่างสุดกำลัง
แทนไทที่มองผ่านกระจกห้องฉุกเฉิน มือสองข้างกำหมัดจนสั่น หัวใจแทบระเบิดออกจากอก ความรู้สึกกลัว โกรธ และสิ้นหวังตีกันจนแทบยืนไม่ไหว
“ไอเจ…มึงต้องกลับมานะเว้ย” เขาพึมพำเสียงต่ำ ดวงตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ฝืนกลืนมันลงไป
———
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งอาทิตย์ หลังจากการผ่าตัดและการดูแลอย่างเข้มข้น เจเจถูกย้ายจากห้องฉุก
