หลังจากที่พ่อและแม่ของเจเจต่อปากต่อคำกันอย่างดุเดือด บรรยากาศในห้องรับแขกเต็มไปด้วยแรงกดดันและความเงียบที่แทบจะทำให้หายใจติดขัด
“เจเจ ขึ้นไปหาพ่อที่ห้องทำงาน”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของพ่อเจเจดังขึ้น สั้น กระชับ แต่แฝงด้วยอำนาจที่ปฏิเสธไม่ได้
เจเจเงียบไปอึดใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนช้า ๆ แววตาเรียบนิ่งแต่หนักแน่น เขาเดินขึ้นบันไดไปทีละก้าว ท่ามกลางสายตาของแม่ที่ยังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เมื่อถึงห้องทำงานของพ่อ เจเจไม่รอช้า เดินตรงเข้าไปทันที
“พ่อ…มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
เสียงเรียบของเจเจแฝงความระมัดระวัง เขารู้สึกถึงบรรยากาศกดดันที่เข้ามาในห้อง
พ่อของเขามองลูกชายด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ
“ไปจัดการปัญหาให้เรียบร้อยซะ”
เจเจเลิกคิ้ว แปลกใจแต่ก็พยายามสงบ
“พ่อรู้แล้วเหรอครับ?”
พ่อเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“หึ…” เสียงหัวเราะในลำคอของพ่อดังต่ำ ๆ
“ฉันมีแกเป็นลูกคนเดียว ฉันก็ต้องให้คนค
