เจเจขมวดคิ้วแน่น พลางเลื่อนปลายนิ้วแตะที่หน้าจออย่างลังเล ราวกับหวังว่ารูปนั้นจะเปลี่ยนไป แต่ไม่…ภาพเดิมยังคงชัดเจน
ผู้หญิงคนนั้นกำลังยิ้มกว้างแบบเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงโดยไม่รู้สาเหตุ
“ไอแทน…” เจเจเอ่ยเรียกแทนไทที่นั่งอยู่ข้างเตียง สายตายังจับจ้องโทรศัพท์ไม่วาง “น้องมึงใช่ไหม”
แทนไทชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพยายามปรับสีหน้าให้เรียบที่สุด “เออ…ใช่ แจม”
เจเจหันหน้ามามองแทนไท แววตาเต็มไปด้วยคำถามที่กดทับอยู่ในใจ
“กู…สนิทกับเธอมากแค่ไหนวะ ทำไมกูรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่รูปหน้าจอธรรมดา”
เสียงในห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรดังติ๊ก ๆ แทนคำตอบที่แทนไทเลือกจะไม่พูดออกมาในทันที.
เจเจจ้องภาพบนหน้าจออยู่นาน ความรู้สึกประหลาดบางอย่างตีวนอยู่ในอก ทั้งอุ่น ทั้งเจ็บ และทั้งสับสนปะปนกันไปหมด
เขายกมืออีกข้างขึ้นแตะอกตัวเองเบา ๆ “แปลกว่ะ…กูไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้จัก
