ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน จำได้เพียงแค่ภาพเลือนรางที่พี่เจเจพาฉันขึ้นรถ ก่อนที่ภาพสุดท้ายจะเห็นเขานั่งหลังพวงมาลัย ขับรถออกจากบ้านฉันไปอย่างเงียบงัน
หลังจากนั้น… ทุกอย่างก็มืดสนิท
จนกระทั่งฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง ความเวียนหัวก็ถาโถมเข้ามา โลกทั้งใบหมุนคว้างไม่หยุดเหมือนกำลังจะดึงฉันตกลงไปในหลุมลึก ร่างกายก็ร้อนผ่าวผิดปกติ
ราวกับกำลังถูกไฟอุ่น ๆ ลามเลียไปทั่ว ฉันพอจะรู้แล้วว่าตัวเองคงไม่สบายอีกครั้งและครั้งนี้มันดูจะหนักกว่าเดิมด้วย
แถมตอนนี้ฉันเพิ่งสังเกตเห็นแขนของตัวเอง… ที่หลังมือมีเข็มเล็ก ๆ เจาะอยู่ สายใสโยงยาวขึ้นไปยังถุงน้ำเกลือที่ห้อยอยู่เหนือศีรษะ
ภาพนั้นทำให้ใจฉันหวิววูบ ราวกับถูกตอกย้ำว่าร่างกายอ่อนแอกว่าที่คิด และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมาอยู่ในสภาพนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่นานเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังเข้ามาใกล้ ก่อนที่ร่างสูงจะปรากฏตรงปลายเตียง
“ฟื้นแล้วหรอ” เ
