14
ฉันนั่งที่สวนสาธารณะจนตกเย็น ก็ได้ข้อสรุปให้ตัวเอง ถึงเดินกลับเพนท์เฮาส์
สรุปก็คือ ฉันคิดไปเองทุกอย่าง ที่เขาดูแลฉันดี เพียงเพราะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองเท่านั้น และที่เขาทำแบบนั้นกับฉันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่ได้มีอะไรนอกจากนี้เลย ฉันควรรู้ตัวตั้งแต่เขาไปฝรั่งเศสแล้ว
"เฮ้อ...."ฉันสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าเพนท์เฮาส์ ทิ้งความรู้สึกที่มีก่อนหน้าให้หมด ทำตัวปกติเหมือนวันแรกที่เหยียบที่นี่
ตี่ ดิ ดิ๊
ฉันเปิดประตูเข้าไป เก็บรองเท้าเข้าที เดินเข้าไปในห้องก็จ๊ะเอ๋กับเจ้าของห้องเลย เขานั่งเล่นมือถืออยู่ห้องรับแขก ฉันกำมือแน่น เพราะต้องเดินผ่านห้องรับแขกไปถึงจะเข้าห้องนอนได้
"มีอะไรจะถามมั้ย"เขาเงยหน้าจากมือถือขึ้นมองสบตา
"...มะ...ไม่มี"ฉันส่ายหัว รีบหลบสายตาเขา
"เอานี่"เขาชี้มือไปที่ถุงกระดาษสีดำบนโต๊ะตรงหน้า
"อะไรเหรอ"
"พอดีเดินผ่านพี่ชินเลยบอกให้ซื้อมาให้"
"อ้อ แล้วต้องขอบคุณใ
