4. เหมือนฝัน
814 คำ
4
Part : เมเบล
ฉันเดินลากกระเป๋า ที่คนยกขึ้นมาให้พอดี ไปเลือกห้องนอน อยากบอกว่ามีแต่ห้องสวยๆ วิวดีๆ ทั้งนั้น แต่ฉันก็เลือกห้องที่ไกลเขาออกมา เพราะกลัวรบกวนเขา
ฉันอาบน้ำและจะเข้านอนเลย เพราะเมื่อยล้ากับการเดินทางและทำอะไรหลายอย่างในวันเดียว แต่ท้องก็ดันมาร้องเอาซะได้ จะว่าไปแล้วฉันยังไม่ได้ทานมมื้อเย็นเลย นี่ก็ดึกแล้วด้วย
ฉันตัดสินใจออกมาหาของกิน ผู้จัดการดุคนนั้นไม่อยู่แล้ว เหลือเพียงแทซันที่ยังนั่งเล่นมือถืออยู่ที่เดิม
"เอ่อ...ของในครัวกินได้มั้ย"ฉันเดินเข้าไปหาเขากล้าๆ กลัวๆ
"จะกินอะไรก็กิน"เขาบอกโดยไม่ละสายตาจากจอมือถือ
"ขอบคุณ"ฉันบอกแล้วเดินไปที่ห้องครัวที่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน เดินหาอยู่นาน แต่สุดท้ายก็หาเจอ
ห้องครัวดูสะอาดสะอ้านใหม่กริบเหมือนไม่เคยใช้งาน พอเปิดตู้เย็นเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรเลย มีเพียงน้ำเปล่า กับผลไม้นิดหน่อย ฉันเดินเปิดหาของกินไปทั่ว แต่ก็เจอกับความว่างเปล่า
เขาไม่มีเงินซื้อของกินป่าวเนี่ย
ฉันแอบสงสัยในใจ แต่คนระดับเขานี่นะ ฉันนี่คิดอะไรบ้าๆ ถ้าเขาไม่สั่งมากินคงออกไปกินข้างนอกแหละ ฉันเอาผลไม้ออกมานั่งกินประทังชีวิตไปก่อน ก่อนจะเข้าไปนอน
โพลง!!!
ฉันนอนมองเพดาน ทำยังไงก็นอนไม่หลับ เอาแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เหมือนความฝันเลยเนอะ แต่มันคือความจริง แค่คิดถึงหน้าแทซัน หัวใจฉันก็เต้นรัว ยิ่งได้แต่งงานกับเขาแล้วด้วย แต่พอคิดว่าแต่งงานเพราะอะไร ก็ทำให้ฉันเศร้าจับใจ อาการดีอกดีใจหัวใจเต้นรัว กลับเหี่ยวเฉาลง
หลายวันต่อมา
ฉันยังใช้ชีวิตอยู่ในเพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมือง มีคนมารับออกไปข้างนอกบ้าง ดูมหาวิทยาลัยที่ฉันต้องเรียน ทำเอกสารนิดหน่อย ส่วนมากคุณลุงให้คนจัดการให้หมดแล้ว และดีที่ฉันได้เรียนหลักสูตรนานาชาติ การสื่อสารน่าจะไม่มีปัญหา แต่การใช้ชีวิตประจำวันนี่สิ ฉันจึงต้องเรียนภาษาของที่นี่ด้วย เพื่อจะได้สื่อสารกับคนรอบตัว เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะใช้ภาษาอังกฤษได้เหมือนผู้จัดการและแทซัน
และมีเรื่องที่น่าแปลกใจ แม่บ้านและคนขับรถไม่ได้พูดหรือถามอะไรที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ฉันกับแทซันเลย ทุกคนปฏิบัติกับฉันดีมาก ส่วนอาหารการกิน หิวเมื่อไหร่ก็เพียงยกหู ก็จะมีคนนำมาเสิร์ฟให้ถึงห้อง เป็นชีวิตที่สุขสบายมากไม่ต้องทำอะไร แต่มันก็ดูน่าเบื่อว่ามั้ย
ฉันเกาะกระจกมองออกไปด้านนอก อยากออกไปเดินเล่น เที่ยวเล่น อยากไปซื้อของ กินขนมหวานจัง ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองมีสิทธิ์ออกไปมั้ย จากที่คิดว่าจะมีอิสระ แต่ก็ลืมคิดว่าคนที่ฉันแต่งงานด้วยคือใคร
คืนนี้ฉันไม่นอน นั่งรอแทซันจนดึก ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะกลับมาตอนไหน หรือจะกลับมามั้ย เพราะทุกวันเขาทำงานไม่เป็นเวลาเลย บางวันออกเช้ากลับดึก บางวันออกเย็นกลับอีกทีอีกวัน ฉันแทบจะไม่ได้เจอเขาเลย ถึงเจอก็ไม่ได้คุยกันสักคำ
ขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นมือถือรออยู่นั้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ฉันดีดตัวขึ้นยืนอย่างประหม่า เขากลับมาแล้ว เดินลอยเหมือนเทพมาเลย ทำไมถึงหล่อขนาดนี้นะ
"เอ่อ...ฉัน...ฉัน"ฉันเลิ่กลั่ก เมื่อเราสบตากัน ดึงสติให้ฉันกลับมา
"พรุ่งนี้ฉันสามารถออกไปข้างนอกได้มั้ย"
"จะไปไหนก็ไป ฉันไม่ได้ขังเธอเสียหน่อย"
"ออ อือ"
"เอานี่ จะซื้ออะไรก็ซื้อ อยากให้พ่อว่าฉันได้ว่าดูแลเธอไม่ดี"เขายื่นบัตรเครดิตสีดำให้ฉัน พร้อมกับมองชุดที่ฉันสวมใส่ จะบอกว่าให้ฉันไปหาซื้อเสื้อผ้าดีๆ ใส่ใช่มั้ย
".... ขอบคุณค่ะ"ฉันชั่งใจอยู่พักหนึ่งถึงรับบัตรมา ฉันไม่อยากใช้เงินเขาหรอก แต่ไม่รับก็ไม่มีเงินใช้ และสายตาที่เขาดูรับไม่ได้กับเสื้อผ้าฉันนั้น มันคงดูขวางหูขวางตาเขามากสินะ
"อย่าลืมซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วยล่ะ"ทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป กลัวฉันไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ขนาดนี้เลย เดี๋ยวแม่จะล่อให้หมดตัวเลยคอยดู!
- ผู้เขียน
