“ไม่นะ โมริ อยู่กับพี่ก่อน ม่ายยย!” เจแดนร้องเสียงดังอย่างคนเสียสติเมื่อแก้วตาดวงใจหยุดนิ่งไม่มีอาการตอบสนองอีกครั้ง
“ญาติคนไข้ออกไปก่อนครับ พยาบาลเตรียมเครื่องปั๊มหัวใจด้วย”
“เจแดนมึงออกมาก่อน ให้หมอช่วยโมริก่อน”
ดีแลนเข้ามาดึงให้เจแดนออกจากห้องและยืนที่หน้าห้องพักพิเศษที่มีหมอและพยาบาลรุมล้อม
“ไอ้เล็ก กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีโมริ กูอยู่ไม่ได้”
“กูเองก็อยู่ไม่ได้ กูเชื่อหมอต้องช่วยโมริได้ กูเชื่อ”
ดีแลนปลอบใจและยืนรอหน้าห้องด้วยอาการกระสับกระส่าย เพราะเขาเองนั้นก็กลัวเหลือเกินว่าหญิงสาวจะไม่ตื่นและหายไปตลอดกาล
“หมอ อาการเมียผมเป็นไงบ้างครับ”
ทันทีที่หมอเปิดประตูเดินออกมาเจแดนก็พุ่งตัวเข้าไปประชิดและถามอาการอย่างร้อนรน
“ทำใจไว้บ้างนะครับ ถ้าคนไข้มีอาการชักอีกครั้งอาจจะไม่รอดครับ และเด็กในครรภ์ก็เช่นกันครับ คราวนี้เราต้องคอยตรวจเช็กอาการอยู่ตลอด เพราะอาการตอนนี้เสี่ยงชักได้ตลอดเวลา”
“
