ปั๊งงงงง
"กรี๊ดดดดด" ชายชุดดำที่เป็นคนขับรถล้มลงต่อหน้าต่อตาด้วยฝีมือใบเตยที่เป็นคนลั่นไก ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกจากประตูหลังของโกดังเป็นจังหวะเดียวกันกับที่วอร์มและน้อง ๆ ของเขาวิ่งเข้ามา
เรือนร่างบางสั่นระริกจ้องร่างที่นอนแน่นิ่งพร้อมกับเลือดที่ไหลจากสมองเพียงแค่นัดเดียวชายที่โดนยิงก็หมดลมหายใจทั้งดวงตาเปิดกว้าง
"น้ำฝน!" น้ำฝนหันไปตามเสียงเรียกที่ดังลั่นของสามีทั้งน้ำตา แต่มุมปากก็ยังยกยิ้มเล็กน้อยที่เห็นว่าสามีวิ่งเข้ามามือเปล่าไร้กระบอกปืนเช่นคนอื่น ๆ
"ไม่เป็นไรแล้วเฮียอยู่ตรงนี้…" วอร์มใช้ตัวเองบังไว้ก่อนที่จะกอดเรือนร่างของคนที่กำลังกลัวจนตัวสั่นพลางแกะเชือกที่มัดแขนเล็กจนเกิดรอยแดง
"ฝะ ฝนกลัว" คนตัวเล็กโผล่กอดสามีไว้แน่น โดยที่วอร์มพยายามดันร่างเล็กให้อยู่แต่ในอ้อมอกแกร่งเพื่อไม่ให้เธอได้เห็นในสิ่งที่เธอกำลังกลัว
"เฮียจะพาหนูออกจากที่นี่ หลับตา ไม่ต้องกลัว" น้ำฝนยอมทำตามอย่างว่
