ตึกตึก
เสียงฝีเท้าหนักเดินย่างกรายไปทั่วบ้านลับของเขา ก่อนที่จะผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นคนรักที่กำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่ในครัว เพราะคิดว่าเธอจะหนีหายเขาไปแล้วจึงกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเห็นแบบนี้ก็อดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เธอไม่ได้หนีเขาแล้ว
เรือนร่างบางที่หันหลังขะมักเขม้นกับการทำอาหารถูกสวมกอดจากด้านหลังเขาเกยคางไว้บนไหล่มนพร้อมกับสูดดมกลิ่นกายที่หอมถูกใจ
"รู้สึกดีขึ้นไหมคะ" ร่างบางวางอุปกรณ์ในมือลง หันไปอังหน้าผากของคนตัวสูงกว่าเพื่อตรวจพิษไข้
"หายแล้ว" หมอหนุ่มเอ่ยขึ้นเขารู้สึกหายไข้ตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้ว
"ตัวยังรุม ๆ อยู่เลยค่ะ หนูทำข้าวต้มใกล้เสร็จแล้ว ทานข้าวแล้วจะได้ทานยานะคะ"
"เก่งกว่าหมอแล้วเหรอหื้ม…"
"ตอนนี้เฮียไม่ได้เป็นหมอแต่เป็นคนไข้ของหนูนะ เพราะฉะนั้นคนไข้ต้องฟังที่พยาบาลบอกทุกอย่างนะคะ"
"ครับ เชื่อฟังทุกอย่างเลย" เรียวปากหนาฉีกยิ้มกว้าง เขาไม่เคยมีความ
