แก๊งเหงื่อหมื่นหยด
1507 คำ
ตอนที่ 9
ตึ้ง!! ตึ้ง!! ตึ้ง!! กลุ่มแชตใหม่เพิ่งถูกตั้งขึ้นหลังเลิกกิจกรรมรับน้อง
ชื่อกลุ่ม "แก๊งเหงื่อหมื่นหยด"
ใบข้าว
"ใครตื่นอยู่บ้าง ชั้นยังหายใจไม่ทั่วท้องเลยอ่ะแม่!!
พลอยใส
"นี่ขากับแขนเหมือนจะแยกจากกันได้เลยอะ แล้วคืน...ขอโทษนะ รุ่นพี่กลปีสี่ แม่ง...หล่อกันทั้งกลุ่มได้ไง?
จีนส์
"หล่อ แต่ใจโหด โดยเฉพาะ "พี่คนนั้น" พี่ยืนกอดอกทั้งวันไม่พูดไม่จาอะ"
ใบข้าว
"ใช่! ใช่! คนที่เหมือนหลุดออกมาจากซีรี่ส์เกาหลีอะ แม่เจ้า มายืนเงียบแต่จ้องทีคือเขาทรุดเลยอะ!
พลอยใส?
"อะ...อวาาา อย่าคิดว่าพี่วินของชั้นใจดีนะ ตานี่นิ่ง แต่โหดกว่ารุ่นพี่ที่ตะโกนอีกอ่ะ!
อวา
"...ขอบคุณนะ ที่เตือน แต่ไม่ต้องห่วง ชั้นไม่มีวัน "หลง" อะไรแบบนั้นหรอก"
ใบข้าว
"โห เดี๋ยวนี้แอบแทงใจเพื่อนผ่านอิโมจิแล้วเหรอ ไม่หลงก็อย่าเผลอ ไปฝันถึงรุ่นพี่นะจ๊ะ...พี่วินกอดอกมองเธอทั้งวันเลยน๊าาา"
จีนส์
"สงครามเย็นมาแล้วหนึ่ง"
พลอยใส
"เอาจริงๆ ชั้นแอบเครียดอะ เหมือนพี่วินเคยรู้จักเธอมาก่อนเลย เธอไปเหยียบหางเสือที่ไหนมารึเปล่า?
อวา
อ่านข้อความเงียบๆ ในใจ แต่ไม่ตอบ
ถ้าเธอรู้...ว่าเขาคือคนที่ได้จูบแรกของชั้นไป แต่กลับทำเป็นเหมือน ไม่เคยรู้จักกันเลยแม้แต่นิดเดียว..." เธอจะยังพูดแบบนั้นอยู่มั้ยนะ พลอยใส
ใบข้าว
"อะแฮ่ม! ก่อนพวกเธอจะเมากาวกันไปกว่านี้ ขอปิดท้ายวันนี้ด้วยสโลแกนประจำกลุ่ม..."
ใบข้าว
"ถ้ารุ่นพี่มันหล่อ...เราก็ต้องรอด!"
พลอยใส,จีนส์,อวา
"ใส่อิโมจิขำ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า "
สุดท้าย เสียงแจ้งเตือนค่อยๆ เงียบลง
แต่ในใจของอวา ยังวุ่นวายกับคำถามที่ไม่มีคำตอบ
และชื่อของเขา..."ยศวิน" ก็ยังวนเวียนไม่หายจากความคิดเห็น
ค่ำคืนเดียวกัน คอนโดหรูใจกลางเมือง
ไฟวอร์มสีส้มสลัวสะท้อนผิวกระจก เสียงเพลงแจ๊สเบาๆ ลอยคลอในห้องรับแขกสไตล์โมเดิร์น แก้วไวน์สีแดงก่ำวางอยู่ในมือชายหนุ่มทั้ง 4 คน
ยศวิน : นั่งพิงพนักโซฟา กอดอกเงียบมองออกไปหน้ากระจก
คามิน : นั่งบนโต๊ะ กอดอกเงียบนั่งมองหน้ายศวิน
ธาม : เอนตัวพิงพนักอีกฝั่ง มือหมุนแก้วไวน์ไปมา
รณภพ : ยืนเท้ากำแพง มือหนึ่งคีบบุหรี่ แต่ไม่จุด
คามิน ยกไวน์ขึ้นจิบ สายตามองยศวิน
"วิน กูว่าแปลกๆ ว่ะ ปีนี้มึงเลือก'คนเดียว'ให้โดนหนักสุด ทั้งที่ปกติมึงไม่ยุ่งอะไรแบบนี้เลย"
ธาม ขมวดคิ้ว
"ใช่ น้องหน้าหวาน หุ้นแป๊ะคนนั้น ใช่มั้ย?"
รณภพ พึมพำเสียงต่ำ
"ลูกคุณหญิงกุลนิชา กับนักธุรกิจอสังหาฯ ใหญ่ระดับประเทศ...มึงมีอะไรติดคออยู่แน่ๆ"
ยศวิน ยังไม่ตอบ แค่ยังจิบไวน์ช้าๆ แววตาเรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไร
แต่ทุกคนรู้ "เขากำลังคิด"
คามิน ทำเสียงจิ๊ปาก
"ถ้าไม่บอก กูถือว่ามึงโดนจูบแล้วติดใจ~"
ยศวิน พูดเสียงนิ่งแต่เย็น
"หุบปาก ถ้ายังไม่อยากเปลี่ยนชุดว้าปี"
เงียบไป 2 วิ...
ก่อนที่เสียงหัวเราะจะหลุดจากปากคามินทันที
คามิน แซะเบาๆ
"เออ แต่กูขำไม่ออกนะ มึงเล่นซัดน้องกูไม่ยั้งเลย"
รณภพ เสียงต่ำ
"มีอะไรที่เราควรรู้ไหมวิน"
"เธอ...ก็แค่น้องสาวพี่เมญ่า มันคนละคนกัน"
ยศวินเงียบ...มือแน่นขึ้นเล็กน้อยที่แก้วไวน์
ยศวิน พูดเรียบๆ
"คนที่ควรเจ็บ มันไม่ใช่เธอ...แต่ก็ช่วยไม่ได้"
เขาวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ แววตาคมตวัดไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
เมืองทั้งเมืองอยู่เบื้องล่าง
แต่ในใจเขากลับหมุนวนอยู่ที่รอยยิ้มและสายตา~ที่กล้าถ้าทายเขา~ในสนามรับน้องเมื่อเช้า
คฤหาสน์โรสเบิร์ก
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา ทางหน้าต่างห้องนอนใหญ่ คุณหญิงกุลนิชายืนมองลงมาจาก ระเบียงชั้นสอง ลูกสาวของเธอยังไม่ลงมา ที่โต๊ะอาหารเช้า ทั้งที่เวลานี้น่าจะไปเรียนสายแล้ว
"อวาลูก หนูยังไม่ลงมาอีกหรือคะ?"
มารดาถามเสียง อ่อน โยน แต่แฝงความเป็นห่วงเล็กๆ
เสียงตอบกลับมาในห้องนอน
"แม่...หนูรู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะ"
คุณหญิงพยักหน้าเข้าใจ
"นั่งตากแดดรับน้องนานเกินไปใช่ไหมลูก?"
"แม่ไม่ว่าอะไรนะ ถ้าลูกยังไม่ไหวก็พักก่อน"
อวาโรสนั่งมองผนังห้อง
พึมพำในใจเบาๆ
แค่เสียงรุ่นพี่...แค่การแตะฐานแค่นั้นทำให้ทุกอย่างพังหมด
น้ำตาที่ไหลร่วงเมื่อวานยังคงร้อนผ่าวในอก
และแม้จะไม่ยอมรับเต็มปาก
แต่รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่าง...
ที่เริ่มเต้นแรงเมื่อคิดถึง "ยศวิน" รุ่นพี่ปี 4 คณะโยธา
เสียงแม่เรียกอีกครั้งจากประตู
"อย่าฝืนนะลูก มีอะไรเรียกแม่ได้ตลอดเลยนะอวา"
อวาโรสพยายามรวบรวมแรงใจ
แต่หัวใจที่เจ็บปวดกลับสั่นไหวอย่างประหลาด
อาจจะ...แค่เพียงนิดเดียว
ตึ้ง!! ตึ้ง!! ตึ้ง!!
แชตกลุ่ม "แก๊งเหงื่อหมื่นหยด"
อวา
"วันนี้ขอนอนพักหนึ่งวันนะเพื่อนๆ โหมดห้ามรบกวน"
วันเดียวกันหน้าคณะศิลปกรรม
แดดเช้าเฉียงลงมาบนพื้นปูนซีเมนต์ กลิ่นน้ำยาล้างพู่กันยังหลงเหลือจางๆ จากเมื่อวาน แต่ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเธอ ไม่มีเพื่อนของเธอ
ชายหนุ่มในชุดช็อปวิศวะแดงเลือดเข้ม
ปกเสื้อพับเรียบ ใส่หลวมคลุมเสื้อยืดสีขาว เงียบ เรียบ เหมือนสีหน้าเขาตอนนี้ ที่เดินเหยียบฐานที่เธอตั้ง
โต๊ะกลุ่มเพื่อนกลโยธา
ธาม หาววอดนั่งลงข้าง "คามิน" ที่กำลังเขียนงาน
รณภพ เดินถือกระป๋องกาแฟดำ เข้ามานั่งที่ใต้ตึก
แต่คนที่มาถึงก่อนทุกคน...กลับนั่งนิ่งจนผิดสังเกตุ
"เห้ย ธาม มึงว่าป่ะ ว่าวันนี้ไอ้วินมันเงียบเกินไป"
ธามยักคิ้วมองเพื่อนที่อยู่หัวโต๊ะ คางเกยมือ แขนพาดโต๊ะ วิน นั่งนิ่งไม่พูดแม้แต่คำเดียว ตั้งแต่เช้า
"ปกติต้องด่ากูแล้วอ่ะ ที่กูขี้เกียจมาเช้า"
"วันนี้แม่งนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นเลย"
คามินกระซิบเบาๆ
"หรือน้องคณะศิลป์ไม่มาเรียนว่ะ?"
รณภพ
"ใครนะ?"
"เอ้า อย่าบอกนะว่า~"
เงียบ
ไม่มีคำตอบจากเจ้าตัว
ยศวินยังนั่งอยู่ท่าเดิม แววตานิ่ง แต่จ้องอะไรสักอย่างอยู่ไกลๆ มือข้างหนึ่งกำดินสอกดแน่นจนข้อขาว
ไม่มีใครกล้าถามตรงๆ
แต่ทุกคนรู้
น้องหน้าหวานที่ร้องไห้เมื่อวาน...หายไปจากมหาลัยวันนี้
คามิน
"ใบข้าวบอกกูว่าน้องอวาขอหยุดพักหนึ่งวันเว้ย แต่มึงไม่ต้องพูดบอกมันนะ ให้มันรู้สึกผิดไปแบบนั้นแหละ"
ธาม
"พยักหน้าก่อนจะนั่งลงข้างๆ รณภพ กูว่ามันต้องมีอะไรในใจแน่ๆ เลยว่ะ !?
แดดช่วงพักเที่ยงร้อนจัดจนพื้นซีเมนต์แทบละลาย
ธามยกมือบังแดด
"ไปกินข้าวห้าง xxx กันมั้ยวะ ร้านใหม่เพิ่งมาเปิด คนรีวิวโครตดี"
คามิน
"แล้วมึงจะกินหรือจะไปจีบพนักงานอีกว่ะ?"
รณภพหัวเราะ
"สงสารพนักงานเหอะ เปลี่ยนเวรหนีมึงกันหมดแล้วมั้ง"
ธามเชิดหน้าแบบไม่แคร์
"คนหล่ออะ เข้าใจยากหน่อย"
ยศวินเดินนิ่งๆ ข้างหลัง ไม่ออกความเห็น หน้านิ่งตามสไตล์เจ้าชายเย็นชา
ธามหันไปเรียก
"ไอ้ยศวิน เฮ้ย มึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย นั่งเงียบทั้งวัน เดี๋ยวนี้เลิกพูดภาษาคนแล้วเรอะ ไปด้วยกันปะ ไปกินข้าว แล้วไปโยนโบว์กัน กูจะได้จองเลนไว้!"
ชายหนุ่มส่งสายตาเย็นชามองเพื่อนทั้งสามคน ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เพราะวันนี้เขาไม่อยู่ในโหมด ที่จะรับมือเรื่องไร้สาระ
"ไปดีกว่า กูมีธุระ "
คำพูดสั้นๆ ของชายหนุ่มถูกปล่อยออกมาอย่างเย็นชา ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม เขาเดินจากไปอย่างใจเย็น
แต่ทันทีที่เขาหันหลัง...
ธามตะโกนลั่น
"เฮ้ย อย่าลืมเอาธุระ รักครั้งเก่าไปด้วยละว้อย!"
เสียงหัวเราะแทรกตามมา ท่าทางแซวแรง แต่ก็เต็มไปด้วยความสนิทสนมของเพื่อนที่จริงใจ
ชายหนุ่มนั่งอยู่หลังพวงมาลัย...ใจเขาไม่ได้อยู่ที่ข้าว หรือโบว์ลิ่งบนห้างดัง แต่อยู่ที่อีกคณะหนึ่ง...ที่เขาเคย~เผลอ~ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ในวันรับน้อง
แล้วเสียงหนึ่งก็แว่วขึ้นมาในหัว...
รุ่นพี่คะ...หนูยังจัดไม่เสร็จเลยนะคะ...!
ใบหน้าสวยหวานเปื้อนสี แต่สิ่งที่เด่นที่สุดในภาพนั้นคือน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตากลมโต เขาไม่ได้รู้สึกผิด...จนกระทั่งเห็นแววตาคู่นั้น
- ผู้เขียน
