ล่ารักพี่วิศวะตัวร้าย

ฐานดอกไม้เจ้าน้ำตา

ตอนที่ 8

อวาโรสนั่งนิ่ง น้ำตายังเปื้อนแก้ม เธอกำไม้ในมือแน่น แต่ใจกลับว่างเปล่า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลมหายใจตัวเองกำลังเบาแค่ไหน เธอแค่...อยากลุกขึ้นแล้วเดินหนีไปให้ไกลจากตรงนี้

จากเขา

จากสายตาที่ทำให้หัวใจเธอปวดไปหมด แต่มือนุ่มๆ ข้างหนึ่งกลับแตะลงบนหัวไหล่เธอ เสียงใสๆ ดังขึ้นเบาๆ

"เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ"

ใบข้าวเพื่อนร่วมกลุ่มรับน้องในวันนี้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นช้าๆ ก่อนจะเห็นอีกสามคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

พลอยใสยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ โดยไม่พูดอะไร

ส่วนจีนส์นั้น...พูดออกมาเสียงนิ่งๆ

"ไม่ต้องเก่งก็ได้ตอนนี้...แค่ลุกขึ้นเถอะ เราจะลุยไปด้วยกัน"

คำพูดแสนธรรมดาเหล่านั้น กลับดังในใจเธอราวเสียงกลอง

อวาโรสกลืนน้ำตาแล้วหัวเราะเบาๆ

"พวกเธอนี่มัน...บ้าเนอะ มาสนิทกันตอนไหนก็ไม่รู้"

ใบข้าวยิ้มหวาน

"ตั้งแต่เธอลุกขึ้นยืนตอนทุกคนเงียบไง เราชอบคนไม่กลัวแบบเธอน่ะ!

พลอยใสเสริม

"พอเธอร้องไห้ เราก็รู้เลยว่าเธอก็เป็นคนธรรมดา เหมือนเรา...ที่ต้องการคนข้างๆ เหมือนกัน"

จีนส์ พูดช้าๆ

"งั้นลุกขึ้นมา แล้วไปทำฐานบ้านี่ให้เสร็จเถอะ เดี๋ยวรุ่นพี่จะได้รู้ว่า มีน้ำตาแต่ไม่ได้แปลว่าแพ้...แต่มันคือจุดเริ่มต้นของ'ทีมเวิร์ก'"

หญิงสาวทั้งสี่คนสบตากัน

ราวกับไม่มีคำพูดไหนจำเป็นอีกต่อไป

พวกเธอลงมือใหม่อีกครั้ง ไม้แผ่นเดิมในมือ แต่มือไม่สั่นอีกแล้ว แรงกดดันรอบข้างยังอยู่

แต่ความกลัว...หายไปหมดแล้ว เวลาที่เหลือเพียง 6 นาที แต่เหมือนพวกเธอสร้างมันขึ้นมาใหม่จากศูนย์ ฐานโครงไม้กางออก สลักน็อตเข้าที่ เหงื่อไหล เสื้อเลอะ ฝุ่นเต็มมือ แต่หัวใจมั่นคงกว่าเดิม

เสียงนกหวีดดังขึ้น พอดีตอนพวกเธอยกฐานขึ้นเสร็จ ทั้งสี่คนยืนหายใจหอบ มองผลงานตรงหน้า

ไม่สวย...ไม่แป๊ะ...

แต่มั่นคง แข็งแรง

และเต็มไปด้วยความหมาย

อวาโรสมองไปยังเพื่อนสามคน ก่อนจะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มสั่นๆ

"ขอบคุณนะ...สำหรับความกล้าของเธอทุกคน ที่ทำให้ฉัน...ลุกขึ้นมาอีกครั้ง"

ใบข้าวคล้องแขนเธอ

"คราวหน้า เธอจะล้มอีกก็ได้นะ แต่อย่าลืมว่า...มีพวกเราคอยดึงขึ้นตรงนี้เสมอ"

ธามยืนดูอยู่ห่างๆ คามินอดสงสารน้องหน้าหวานไม่ได้ รณพภเหลือบมองหน้า ยศวินแล้วส่ายหน้า

"แม่ง กูไม่รู้จะพูดยังไงกับมึงดี"

คามินพูดออกมาเสียงเรียบเบา

"เก่งดีนิ ถือว่าไม่ได้เก่งแต่ปาก"

ยศวินพูดพร้อม สั่งการเพื่อนด้วยสายตา ก่อนเลิกกิจกรรม

รุ่นพี่ประกาศเสียงดัง

"ก่อนปล่อยกลับบ้านวันนี้ ขอให้น้องๆ ทุกคนแนะนำตัวเองทีละคนนะครับ ชื่อ คณะ ปี ใครเป็นใคร จะได้จำหน้ากันไว้"

สิ้นสุดเสียงรุ่นพี่คามินลง

เสียงแนะนำตัวเริ่มดังขึ้นทีละคน เสียงตะโกนบ้าง เขินบ้าง บรรยากาศผ่อนคลายกว่าตอนกลางวันมาก

จนมาถึงกลุ่มสุดท้าย

ใบข้าว พลอยใส จีนส์ แนะนำตัวกันเรียบร้อย และหันไปมองเพื่อนคนสุดท้ายของกลุ่ม

อวาโรสหันมายิ้มบางๆ

ก่อนพูดเสียงชัดเจน

"อวาโรส โรสเบิร์ก คณะศิลปอักษร ปี 1 ค่ะ"

...เงียบ

"ห๊ะ!?"

เสียงรุ่นพี่สามคนพูดพร้อมกัน

ใบข้าว "เดี๋ยวววววววว!!! อวาอะไรนะ!?"

พลอยใส "โรสเบิร์ก!?"

จีนส์ "บ้านที่มีพี่สาวชื่อเมญ่าใช่มั้ย!?"

หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ ก่อนตอบแบบ งงๆ

"ก็...ใช่ค่ะ เมญ่าเป็นพี่สาวฉันเองมีอะไรเหรอ?"

ใบข้าว "ปะ เปล่า พี่เมญ่าดาวคณะไง พี่เขาสวยมากใครๆ ก็รู้จัก"

พลอยใสเธอไม่รู้เรื่องอะไร เหมือนกับอวาในตอนนี้เลย แต่ใบข้าวเธอเป็นน้องสาวรุ่นพี่คามิน เธอรู้ดีที่สุด ส่วนจีนส์ เธอได้ยินคนซุบซิบเรื่องนี้ทุกวัน ที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัย

กลับมาทางด้านรุ่นพี่ทั้งสามคน พวกเขาหันขวับไปมองตรงนั้นพร้อมกันทันที

ยศวินนิ่ง...

คามิน ยกมือฟาดอกตัวเอง ก่อนสถบออกมาทันที

"โห ไอ้วิน...มึงแม่ง! เหี้e!!!"

เสียงรอบลานแทบหยุดหายใจ

รุ่นพี่บางคนสำลักน้ำ น้องปีหนึ่งเงียบสนิท

ยศวินกระตุกคิ้วนิ่งๆ หันไปมองเพื่อนช้าๆ

ธาม รีบกระซิบ

"เดี๋ยวๆ ใจเย็นก่อนมึง อย่าเพิ่งปล่อยหมดน้องมันงง!"

คามินยื่นมือไปปิดปากตัวเอง แล้วสบถกับรณภพเบาๆ

"กูว่าแล้วเชียว...ทำไมกูคุ้นหน้าน้องหน้าหวานมาก เหมือนเห็นวัน ไปงานแต่งพี่พิพัฒน์ กับ พี่เมญ่า แต่แม่งคืนนั่นดืมเยอะไปกูจำอะไรไม่ได้ ทำไมมันเปลี่ยนไปขนาดนั้นวะ มองน้องคนนี้ทั้งวัน เดินแตะฐานน้องจนน้ำตาไหล แล้วใจสั่นอยู่คนเดียว..."

ธามตัดบท

"อ้าว น้องๆ ปีหนึ่งทุกคนครับ วันนี้ควรแก่เวลาเลิกกิจกรรมรับน้องแล้ว ขอบคุณน้องๆ ทุกคนที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับผม" น้องๆ ปีหนึ่งต่างเอ่ยเสียงขอบคุณรุ่นพี่

รณภพ พยักหน้าเบาๆ

"ไอ้วินแม่ง...ไม่เคยลืมพี่เมญ่าเลยนี่หว่า"

ยศวินเขาไม่พูดอะไรเลย

เขาแค่มองไปยังกลุ่มของอวาโรส ที่กำลังเดินออกจากลานคณะ แต่ในดวงตาของชายหนุ่ม...มันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่จูบแรกในวันนั้นแล้ว

ทุกอย่างเงียบลงท่ามกลางความเงียบตึง

ชายหนุ่มยังคงไม่ใจอ่อน

แต่มันชัดเจนว่า...นี่ไม่ใช่แค่เรื่องรับน้อง

มันคือแผลลึกที่เขากำลัง "เอาคืน" โดยใช้หัวใจของใครบางคนเป็นเดิมพัน

ลานกิจกรรมค่อยๆ ว่างเปล่า หลังการปล่อยตัว แสงพระอาทิตย์ กำลังจะลับของฟ้า

น้องปี 1 ทยอยกันแยกย้ายกันกลับบ้าน เสียงพูดคุยเบาๆ พอให้ลานยังไม่เงียบสนิท

ทันใดนั้น~

"ปื๊น ปื๊นนน!"

เสียงแตรเบาๆ จากรถหรูสีดำ ที่แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าคณะศิลปอักษร

ก่อนที่อวาจะขึ้นรถกลับบ้าน เธอยิ้มอ่อนๆ หันไปโบกมือบ่ายๆ ให้เพื่อนๆ

"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะทุกคน"

ประตูรถเปิดออกอย่างสุภาพ ชายในชุดสูทดำ เชิญครับคุณหนู วันนี้เหนื่อยไหมครับ อวาโรส เธอส่งยิ้มให้คนขับรถเบาๆ จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถอย่างสงบ เธอตอบเบาๆ ว่าสุดๆ เลยค่ะ จากนั้นหญิงสาวก็ บ่นพึมพำกับตัวเอง

"อิตาบ้า..เอ๊ย..เย็นชาโหดร้ายเกินมนุษย์"

แต่เธอไม่รู้เลยว่า

จากตึกวิศวะชั้น 2

มีสายตาเฉียบคมคู่หนึ่ง...กำลังมองลงมา

ยศวิน ยืนพิงกระจก ใบหน้าที่ยังคงเย็นสงบ แต่สายตาเต็มไปด้วยความคิดสับสน

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลัง

ธาม "โห ไอ้วิน มึงมายืนตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหน วะเนี่ย?"

คามิน เดินมาพร้อมกับกระป๋องน้ำอัดลม

"หรือว่า...มองใครอยู่เปล่าว้าาาา~"

ชายหนุ่มไม่ตอบ

แค่ปรายตามองนิดเดียว แต่เพื่อนก็พอจะรู้ "โดน"

รณภพ เดินตามหลังมา ก่อนจะหรี่ตา

"นี่มันมุมประจำเลยป่ะตอนเย็น มองลาน มองคน หรือมองน้องคนนั้นวะ?"

เสียงหัวเราะกรุ้มกริ่มดังขึ้นเบาๆ จากทั้งสามคน

แต่ยังไม่ทันจบ...

"ไอ้เชี่ยวิน!!!"

เสียงคามินดังลั่น จนคนแถวนั้นหันมามอง

"มึงรู้มั้ยว่าในกลุ่มน้องปีหนึ่ง ที่โดนมึงแตะฐานพังนั่นนะ...มี ยัยใบข้าว อยู่ด้วย!!!"

"ใบข้าวน้องกู!!! น้องกู!!! สบักสบอมกลับบ้าน ตัวเปื้อนขี้โคลน ขาถลอก หน้าแดงเหมือนโดนย่างสด!!!"

ยศวิน เงียบ

แต่เริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย

คามินยังไม่หยุด

"ไอ้รับน้องโหดกูไม่ว่า แต่มึง!!! มึงแม่งจัดหนักไปแบบไม่ดูเลยว่ะ! กูแทบไม่ได้จำหน้ารุ่นน้องหรอก แต่ถ้ากูรู้ว่าน้องกูอยู่ กลุ่มเดียวกับน้องหน้าหวาน กูจะลากมึงมาดูตั้งแต่ต้น!!!"

ธาม สะดุ้งหัวเราะ

"เวรละ...ใบข้าวเป็นน้องคามินหรอวะ เพิ่งรู้!!"

รณภพ

"คือ...เอาจริงนะ วิน...กูว่ามึงมีอคติกับน้องอวาไปหน่อยว่ะ มึงดุน้องเกินเหตุจนเขาร้องไห้ แล้วตอนนี้..มึงก็ยัง ยืนมองเขาขึ้นรถกลับบ้านอีกเนี่ยนะ?"

ความเงียบระอุแทรกอากาศ

ไม่ตอบ

แต่เหมือนยอมรับทุกคำ

จนกระทั่งเขาพูดเบาๆ

"กู...ไม่ได้ตั้งใจให้เธอร้องไห้"

ธามพึมพำ

"แต่น้ำตานั้น...ก็เกิดจากมึงจริงๆ ว่ะ"

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น

ในอกเต็มไปด้วยความสับสน

เขารู้ดีว่ามีอะไรบางอย่างในใจที่ยังไม่ชัด

แต่เขาแน่ใจอย่างหนึ่ง...

"เธอ...ไม่ใช่แค่น้องสาวของคนที่กูเคยชอบแล้วว่ะ"