ตอน 41
อวาเธอหลับตาพริ้ม พิงอกเขาแน่น ริมฝีปากยังยิ้มละเมอ
ยศวิน :
เขามองเธอเงียบๆ อยู่พักใหญ่ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อน มือเขาเอื้อมไปแตะที่แก้มเขาเบาๆ ปลายนิ่วไล้ผิวที่อุ่น และแดงจากกฤทธิ์แอลกอฮอล์
เขาค่อยๆ ก้มลงเอาหน้าผากแนบหน้าผากเธอ อย่างช้าๆ เสียงพูดเบาแผ่วราวกับลมหายใจ
ยศวิน :
"ขอร้องนะอวา... เธออย่าไปเมาแบบนี้กับใครเลยนะ..."
ริมฝีปากของเขาจรดลงบนริมฝีปากเธอ แผ่วเบา...ช้า...และอ่อนโยน เธอไม่รู้ตัวเลย...ว่าเขาทั้งรัก ทั้งห่วง และทั้งหวงเธอแค่ไหน เขาอุ้มเธอไปวางบนเตียง จัดหมอนให้เธอนอนสบาย นั่งมองใบหน้าของเธอในความเงียบอยู่นาน คืนนี้พี่จะปล่อยให้เธอพัก... แต่สักวัน พี่จะบอกความจริงให้เธอฟัง แล้วขอให้เธอยังอยู่ตรงนี้...แบบนี้...ได้ไหม
ในเช้าวันอาทิตย์ ยศวินมาส่งอวาแต่เช้าตรู่
อวา :
ก้มลงมองกระจกด้านคนขับ ที่จอดรถเทียบหน้าบ้านเธอ พร้อมยิ้มให้ย
