ของตายในความสัมพันธ์

ตอนที่5 การมาของตัวจริง

หลังจากวันนั้นเธอก็ต้องกลับมาเป็นผู้หญิงของเขาอีกครั้งจนได้ คอนโดหรูที่ดูดีมากกว่าห้องเช่าที่เธอหนีออกมาอยู่ครั้งนั้น แม้จะไม่ได้เป็นเหมือนกรงขังที่ไร้ซึ่งอิสรภาพ แต่เธอก็ไม่ได้เต็มใจที่จะมาอยู่แบบนี้เลย เพราะไม่อยากให้เพื่อน ๆ เดือดร้อนไปด้วย เธอรู้ดีว่าไม่ใช่แค่คำขู่ เพราะถ้าเป็นเพชรรัตน์เอ่ยปากแล้ว หมายถึงเขาต้องทำอย่างที่ปากว่า

เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่รู้สึกอึดอัดมากกับชีวิต การที่ต้องอยู่เป็นผู้หญิงของเพชรรัตน์มันไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะได้ เขาที่มีคนรักและผู้หญิงที่คู่ควรเพียบพร้อม ผู้หญิงที่เขาพากลับมาเพื่อใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ทำไมเขาถึงยังไม่เลิกยุ่งกับชีวิตของเธออีกไม่เคยเข้าใจเลย

เรื่องลูกในท้องก็ยังเป็นปัญหาใหญ่ ยังเป็นสิ่งที่เธอปิดบังเขาเอาไว้ แม้เขาจะมีความสงสัยหลายครั้ง เพราะอาการแพ้ท้องมีให้เห็นแทบจะทุกวัน ยิ่งอยู่ใกล้ ความลับมันก็อาจจะไม่เป็นความลับได้ไปตลอด

"ถ้าเธอท้อง บอกเลยนะว่าฉันจะไม่ให้เอาเด็กไว้ ฉันเอาแค่เธอ แต่ลูกในท้องเธอฉันไม่อยากมี!"

"ไม่มีหรอกค่ะ ใครจะอยากมีลูกกับผู้ชายใจร้ายแบบคุณกัน"

"ดี!! ไม่มีก็ดี แต่ถ้ามันมาเกิดมันจะไม่ได้เกิด ฉันจะให้เธอไปเอาออกจำไว้ด้วย!"

นั่นเป็นคำพูดที่ยังคงดังก้องย้ำเตือนอยู่ในความรู้สึก ใครจะอยากให้เขารู้กัน เพราะถึงอย่างไรเธอก็จะไม่มีทางทำลายเด็กคนนี้ได้ เธอไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำแบบนั้นหรอก ใครไม่รักเด็กที่จะเกิดมาแต่เธอก็จะรักและฟูมฟักให้ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นแล้วได้เกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้

เสียงประตูหน้าห้องถูกแตะคีย์การ์ดและเปิดกว้างเข้ามา เปรมวดีที่กำลังง่วนอยู่กับการทำงานส่งคิดว่าเจ้าของห้องกลับมาจากที่ทำงาน เธอก็เลยไม่ได้สนใจที่จะเดินออกไปดูสักนิด

“แกอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะนังผู้หญิงหน้าด้าน!”

เสียงตะโกนเรียกหา ทำเอาเปรมวดีร้อนรนด้วยความตกใจ เพราะจำเสียงอีกคนได้เป็นอย่างดีว่าคนที่มาบุกรุกห้องในตอนนี้คือว่าที่ภรรยาของเจ้าของห้องพัก

ยังไม่ทันที่จะหาทางหนีทีไล่ได้ เปรมวดีก็ต้องเผชิญหน้ากับเธอคนนั้นเข้าอย่างจัง

“เป็นแกจริง ๆ ด้วยนังเปรมวดี! แกมายุ่งกับเพชรทำไม! ฉันนึกว่าแกหนีออกจากบ้านหลังนั้นไปไหนซะอีก ที่แท้เพชรก็เอาแกมาซุกซ่อนไว้ที่นี่เอง นังผู้หญิงหน้าด้านแกยั่วผู้ชายของฉันท่าไหนฮะ!”

เพียะ!

เสียงฝ่ามือที่ตกกระทบกับแก้มนวลข้างขวาของเปรมวดีเสียงดังมาก ทำเอาใบหน้าสวยหันไปตามแรงสะบัด แก้มเนียนถึงกับเป็นรอยแดงของฝ่ามือ ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้าคนตรงหน้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“ฉันไม่ได้อยากยุ่งกับคุณเพชร แต่เป็นเพราะคุณเพชรไม่ปล่อยฉันไปต่างหากค่ะ คุณไปบอกเขาสิว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”

พลั่ก!

วาสิตาพุ่งเข้าไปผลักอกของเปรมวดีอย่างแรง จนร่างบอบบางเซถลาไปชนเข้ากับขอบตู้เสื้อผ้าหลังแทบหัก

“โอ้ย คุณวา”

“แกจะบอกว่าเพชรเขารักแก เขาอยากอยู่กับแกมากงั้นสิ ก็เลยไม่ปล่อยแกไปไหน”

“ฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่กับเขา ไม่ว่าจะที่นี่หรือที่ไหน ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่กับเขาค่ะ”

“แล้วทำไมไม่หนีไปให้ไกลถ้าแกหมายความอย่างที่พูด แกจะมาอยู่ตรงนี้เป็นผู้หญิงของเขาทำไมกัน แกก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่าฉันกับเขากำลังจะแต่งงานกันแล้ว เขาจ้างแกอยู่กับเขาเท่าไหร่ ฉันให้มากกว่านั้น!”

วาสิตาเดินเข้าไปใกล้ พร้อมกับกระชากผมยาวสลวยของเปรมวดีเอาไว้เต็มกำมือดึงกระตุกอย่างแรง

“โอ๊ะ!” เปรมวดีถึงกับน้ำตาเล็ด จ้องมองหน้าของวาสิตาไม่วางตา

“แกรู้ใช่ไหมว่าฉันทำให้แกหายไปจากโลกใบนี้ได้”

“คุณวาอย่าทำอะไรฉันนะคะ ฉันไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้จริง ๆ ถ้าคุณจะกรุณาพาฉันหนีออกไปให้ไกลจากตรงนี้ แล้วฉันจะไม่กลับมาให้พวกคุณเห็นหน้าอีกเลย”

วาสิตาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ผมในมือที่ถูกกำแน่นถูกคลายออกทำให้รู้สึกเจ็บน้อยลง แต่ยังคงไม่ยอมปล่อยมือออกอยู่ดี

“แกแน่ใจที่พูดใช่ไหม ฉันเชื่อแกได้ใช่ไหมเปรมวดี?”

“ฉันไม่เคยโกหกใคร ถึงฉันจะไม่มีหัวนอนปลายเท้า แต่ฉันก็เป็นคนที่รักเกียรติรักศักดิ์ศรีของตัวเอง ฉันไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยของใครทั้งนั้น ฉันสัญญาว่าฉันจะไปให้ไกลจากที่นี่ ไปให้ไกลไกลไม่ให้เขาตามหาฉันเจออีกเลย”

“ฉันจะยอมเชื่อแกสักครั้ง แกอยากได้เท่าไหร่บอกฉันมา”

“แล้วแต่คุณวาจะกรุณา ขอแค่ให้ฉันมีพอที่จะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้สักปีสองปีก็พอ”

“โอเค ถือว่าแกพูดง่าย เข้าใจอะไรง่าย ๆ แต่แกรู้ใช่ไหมว่าถ้าแกไม่ทำอย่างที่ปากว่า ฉันเอาแกตายแน่!”

วาสิตาผลักร่างของเปรมวดีลงไปนั่งกับพื้นสุดแรง เธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่แล้วจริง ๆ ควรไปอยู่ที่ไหนสักที่เพื่อไม่ให้เขาต้องหาเธอเจอ เพราะถ้าวาสิตารับรู้เรื่องนี้แล้วชีวิตของเธอคงจะไม่สงบสุขอีกต่อไป เธอไม่ได้อยากมีปัญหากับใครทั้งนั้น แม้ว่าจะอยู่เป็นผู้หญิงลับ ๆ ของเขามานานแล้ว แต่เพราะไม่มีใครจับได้ ไม่มีใครรับรู้ ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายด้วย เธอก็เลยต้องทนอยู่เพื่อให้ตัวเองได้เรียนจบและจะได้มีงานทำที่ดี มีอนาคตที่สดใส

แต่นับจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป อนาคตที่สดใสที่เธอวาดฝันอยากจะมี คงต้องพับเก็บโครงการนี้เอาไว้ในอนาคตที่ไม่อาจมองเห็นได้ เพื่อมอบอนาคตให้กับสิ่งสำคัญในชีวิตมากกว่าอะไรในโลกใบนี้ เพราะเธอเลือกที่จะเก็บลูกเอาไว้แล้ว การที่อีกฝ่ายเสนอเงินให้แบบนี้เธอก็ควรจะเก็บเอาไว้ไปต่อลมหายใจ จะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้เขาผู้ชายใจร้ายที่เธอแสนจะเกลียดชัง

“ดีนะวันนี้ฉันมีเงินสดติดตัวมาด้วย สองแสนฉันให้แกหมดเลย เพราะฉันเชื่อหรอกนะว่าแกจะทำตามที่ปากว่า”

เงินแบงค์สีเทาปึกใหญ่ถูกฟาดลงตรงหน้าของเปรมวดีอย่างแรง เปรมวดีจ้องมองจำนวนเงินนั้น มันมีมากพอมากพอสำหรับที่จะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไหนสักแห่ง ใบหน้าสวยที่น้ำตากำลังล้นเอ่อ แหงนหน้าขึ้นจ้องมองคนที่กำลังยืนกอดอกแสยะยิ้มส่งให้

“ฉันสัญญา คุณเชื่อใจฉันได้ เพราะฉันไม่ได้อยากยุ่งกับคุณเพชรรัตน์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“ดี งั้นแกก็ไปซะ หนีไปให้ไกลจากชีวิตของเขา ไม่ต้องติดต่อกลับมา เอาชีวิตตัวเองให้รอด ฉันให้เวลาถึงพรุ่งนี้นะเปรมวดี ถ้าฉันรู้ว่าแกยังอยู่ที่นี่ต่อ แกกับฉันจะได้เห็นดีกันแน่! คราวนี้จะไม่ใช่แค่จิกตบ แต่ฉันจะกรีดหน้าสวย ๆ ของแก เอาน้ำกรดมาสาดให้เสียโฉมเลยคอยดูสิ!”

ทันทีที่พูดจบวาสิตาก็เดินผ่านหน้าของเปรมวดีหายออกไปจากห้องพักนั้นโดยเร็ว

เปรมวดีรีบหยิบปึกเงินที่อยู่บนพื้นไปไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลัง พร้อมกับหยิบจับเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นเพียงไม่กี่ชิ้น เตรียมพร้อมที่จะหนีไปจากที่นี่ก่อนที่เจ้าของห้องจะกลับมาในเย็นของวันนี้

เธอไม่ควรจะรอให้ถึงพรุ่งนี้แล้วค่อยไป เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ก็มีเงินก้อนติดตัวไปตั้งหลักด้วยแล้ว อย่างน้อยก็คงใช้ชีวิตอยู่ไปได้อีกพักใหญ่ แล้วค่อยคิดขยับขยายหาความมั่นคงในชีวิตใหม่ภายหลังอีกครั้งก็แล้วกัน