ระหว่างที่รอเมียกับลูกอาบน้ำผมเลยถือโอกาสปรับความเข้าใจกับเพื่อนที่นั่งค้อนให้ผมราวกับเป็นผู้หญิง ส่วนสายธารก็บ่นผมยิ่งกว่าการสวดบังสุกุล นี่เรียกว่าไม่มีเพื่อนผมเลยมีแต่เพื่อนของเมียทั้งนั้น
“พอ...ฟังกูก่อน” ผมยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ผมรู้ว่าผมผิดแต่พวกมันไม่เห็นแก่ความผิดครั้งแรกจะให้อภัยคนเลว ๆ อย่างผมบ้างไม่ได้เลยเหรอ
“มึงต้องฟังพวกกู” สายธารสวนกลับ
“ใช่ มึงไม่รู้หรอกกว่าพวกกูจะมีวันนี้ลำบากกันมาแค่ไหน”
มันเริ่มทวงบุญคุณแล้ว ผมก็ต้องฟังมันอีกสินะ
“กูเลี้ยงหลานของกูมาตั้งชื่อให้ ขายน้ำพริกกันเริ่มตั้งแต่ไปซื้อของกันเองกับเงินที่มึงทิ้งไว้ให้มิ้นต์ห้าหมื่น พวกเราต้องอดหลับอดนอนช่วยกันแพ็กทั้งคืน แล้วไปส่ง มิ้นต์แพ้ท้องยังต้องลุกขึ้นมาไลฟ์ขายของ มึงไม่รู้หรอกพวกกูเหนื่อยกันแค่ไหน”
“คนละห้าล้านแล้วมึงออกไปโอเคไหม” ผมตัดปัญหาด้วยเงิน แต่เหมือนว่าจะไม่มากพอเพราะไปกระตุกต่อมศักดิ์ศรี
