น้ำพริกแม่มิ้นต์ไม่ได้ดังเพียงในไทยแล้วเท่านั้น ตอนนี้ยังส่งออกไปต่างประเทศ โดยที่กลุ่มคนก่อตั้งโรงงานน้ำพริกทุกคนได้รับหน้าที่ให้เป็นหัวหน้าที่มีเกียรติ เพราะหากไม่มีพวกป้า ๆ และรุ่นน้องของฉันก็จะไม่มีโรงงานน้ำพริกแม่มิ้นต์
รามนอกจากจะวิ่งไปทำงานที่บ้านสามวัน แล้ววิ่งมาดูโรงงานน้ำพริกสองวัน แต่ว่าหลัก ๆ นั้นอยู่เขาใหญ่เพราะหากทิ้งไปก็ไม่สบายใจ แม้กระทั่งอุ้มท้องลูกคนที่สองอยู่ก็ตาม
“เมียจ๋า...น้องพอดาวดิ้นไหมครับ” ตอนนี้ในท้องของฉันมีลูกคนที่สองเป็นผู้หญิงคุณหมอซาวนด์เพศให้รู้แล้ว คุณพ่อก็เลยตั้งว่าพอดาว ส่วนพี่สาวดารินตอนนี้เป็นพี่ปอหนึ่งแล้วไปโรงเรียนโดยมีคุณปู่คุณย่ารับอาสาไปรับไปส่ง
อ้อ...ฉันลืมบอกไปว่าบ้านที่เขาใหญ่สร้างเสร็จ คุณแม่ของรามก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ช่วยแม่ของฉันเลี้ยงดาริน ส่วนพ่อของรามนั้นก็บ่นว่าไม่ชอบกรุงเทพฯ จึงเกษียณตัวเองให้สามีฉันรับหน้าที่แทน นั่นจึงเป็นที่มาของกา
