บทที่ 22
ปล้ำ
เมื่อต้นหอมวิ่งเข้ามาในห้องของภูผา เธอก็คว้ากระเป๋ากลับคืนมาทันที แต่ก็ถูกอีกฝ่ายเบี่ยงหลบ เหวี่ยงกระเป๋าลงบนเตียง ต้นหอมตั้งท่าจะขึ้นไปเอา ทว่า…
กึก!
ร่างกายชะงักกึกเมื่อรู้สึกตงิดๆ ใจแปลกๆ แต่ก็ไม่ทันคนเจ้าเล่ห์ที่วิ่งไปล็อกห้อง แล้ววิ่งกลับมากระโจนใส่คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ปลายเตียง
“ว้าย!” ร่างบอบบางถูกโอบกอดนอนอยู่บนเตียง เธอพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโต ภูผาหัวเราะชอบอกชอบใจ โอบกระชับอ้อมกอดแน่นมากยิ่งขึ้น “ภูผา!”
ฟ๊อด!
“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดดมกลิ่นหอมที่ลำคอขาว ทำเอาหญิงสาวขนลุกไปทั้งตัว
“ปล่อยนะ!”
“คืนนี้เป็นของผมนะ”
“ภูผา!”
“ตกลงก่อนสิ แล้วผมจะปล่อย”
“ฉันไม่ใช่ของใครทั้งนั้น ฉันเป็นของตัวฉันเอง ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” ที่เธอปฏิเสธก็เพราะตอนนี้ยังหัววันอยู่เลย ถ้าหากยินยอมพร้อมใจมีหวังภูผากินเธอตั้งแต่หัววันไปจนถึงเช้าแน่ๆ เพราะฉะนั้นจะยอมใจอ่อนไม่ได้เด็ด
