ที่เธอบอกว่าจะออกไปไหนกับใครก็ไม่มีสิทธิ์ห้าม เขาคิดว่าแค่บอกไว้เผื่ออนาคตอันไกลนิดหน่อย หรือแค่ยกตัวอย่างให้ฟังเฉย ๆ
แต่ไม่ใช่ ผ่านมาแค่สองวันหลังพูด เธอก็บอกว่าจะไปเดินตลาด
ไม่ใช่กับเขา แต่เป็นไอ้หน้าอ่อนนั่น!
แล้วไม่คิดชวนเขาด้วย
“เอ็งจะทิ้งให้พี่หาข้าวกินเองแล้วตัวเองก็ไปกับคนอื่นแบบนี้เหรอ” ถามขึ้นอย่างรู้สึกไม่ยุติธรรมกับตัวเองเลยสักนิด
“พี่โตแล้วหากินไม่ได้หรือไง ข้าวก็มีไข่ก็มีทำกินไปสิ” ไม่มีเธอตอนกลางวันยังหากินเองได้ “หรืออยากกินอะไรก็บอก เดี๋ยวซื้อมาให้”
“แล้วพี่ไปด้วยไม่ได้?”
“ไม่ได้!” ปฏิเสธแทบจะทันที
“ทำไม กลัวพี่เป็นก้างขวางคอเอ็งกับมันเหรอ” ไปเดินตลาดอ่ะ มันมีอะไรขวางคอขนาดต้องห้ามกันวะ
“พี่กำลังงอแงเหมือนเด็กนะ” ไม่ได้ตอบ แต่ว่าให้เขาแทน
“แต่เอ็งไม่เคยทิ้งพี่ไว้คนเดียวแบบนี้” นอกจากไปสอนแล้วให้เขาเฝ้าห้อง ไปที่อื่นเธอก็ถามตลอดให้ไปด้วยได้
“พี่ก็อยู่ห้องคนเดียวป
