ธีร์ได้แต่นั่งเจ็บใจอยู่บนเตียงอย่างทำอะไรไม่ได้ อาฆาตคนที่ซ้ำเติมเขาแล้วเดินสะบัดตูดเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ไม่ใช่อะไร สำหรับเขาตอนนี้เรื่องพวกนั้นมันเหมือนจุดบอดของชีวิต เหมือนรอยด่างพล้อยที่น่าอับอาย แม้แต่ตอนอกหักพอสร่างเมากูยังอายและอยากตบกบาลตัวเองเลย นับประสาอะไรที่ผ่านมานานแล้วไม่รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้น
ติดจะเริ่มเกลียดมันแล้วด้วยซ้ำ ยิ่งโมโหกับนิสัยแพ้แล้วพาลจนได้แต่ถามตัวเองว่าเคยบ้าอะไรพิศวาทและหลงหนักขนาดนั้น
แต่เจ็บใจกว่าที่ยี่หวาตอกย้ำความน่าอับอายทั้งที่เขาพยายามลืมและลบเรื่องพวกนั้นให้เหมือนคนความจำเสื่อมด้วยซ้ำ
คอยดู คืนนี้กูทบต้นทบดอกแน่!
อีกด้านของคนถูกโทรมาด่ายิ่งรู้สึกโกรธและเสียหน้ามากกว่าเก่า
“จะเอาไงต่อ” ปอนเพื่อนเทยถามขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนวางสาย
“มันหยามมึงเกินไปแล้วนะแบบนี้” ตูนเสริมขึ้นอย่างไม่พอใจ ยิ่งตอนอีนั่นยกนิ้วกลางให้อย่างท้าทายยิ่งอยากตบ
“กูเจ็บใจ!”
