ความเป็นอยู่ยังคงเหมือนเดิม คนว่างงานแบบธีร์ก็ไม่มีอะไรมากนอกจากกินกับนอน ส่วนคนมีหน้าที่อย่างยี่หวาก็ลุกไปทำหน้าที่ ถึงเวลาก็กลับห้อง หาข้าวกิน นอนเล่น คุยกันบ้าง กัดกันประจำ
และแน่นอนว่าอยู่ ๆ การที่เขาหายหัวมาแบบนี้เพื่อนแต่ละคนไม่เคยอยู่นิ่ง แชทมาตามเหมือนกูเป็นเมีย ถามเซ้าซี้ว่าอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร
แต่อย่าหาบอกนะ ไม่งั้นมีหวังมาถึงที่โดยไม่เชิญ
“คุยกับใคร” ธีร์ที่เดินออกจากห้องน้ำเห็นคนนอนยิ้มกับจอโทรศัพท์อยู่บนเตียงก็อดถามไม่ได้
จะไม่ให้ถามได้ยังไง เธอคุยตั้งแต่เขายังไม่เข้าห้องน้ำจนออกมานี่ไง
“ยุ่ง!” ว่าอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ได้สนใจส่วนเกินในห้อง
“เอามาดูหน่อย” เดินอ้อมเตียงแบมือขอโทรศัพท์อีกคน
“นี่มันของส่วนตัวหนู” ล็อกหน้าจอไม่ยอม
“เอามาดู”
“ไม่ให้” เรื่องอะไรจะให้ล่ะ
“จะให้ดี ๆ หรือจะให้ทั้งน้ำตา”
“อย่ามาขู่ พี่ไม่มีสิทธิ์ยุ่งของหนู”
“ไม่ได้ยุ่ง แค่ดูแล”
“ไม่ต้อง”
“เ
