บทที่๑๗ มัวเมา

1558 คำ

กางเกงบอลขาสั้นตัวเดียวที่เขาใส่ตั้งแต่แรกถูกถอดออกจนพ้นทาง ร่างสูงเปลือยไม่ต่างจากคนใต้ร่าง ดวงตาสองคู่สบมองกันอย่างไร้ซึ่งสติ มันหยาดเยิ้มและมัวเมาดึงดูดซึ่งกันและกัน ชีวิตชายฉกรรจ์ที่ไม่ได้ผ่านเรื่องอย่างว่ามานานจนแทบจำไม่ได้ และการมาอยู่ที่นี่กับเธอไม่เคยมีเรื่องอย่างว่าในหัวเลย นั่นทำให้อุปกรณ์ป้องกันที่ควรมีเขาไม่มีมัน แต่นาทีนี้ไม่มีใครคิดจะวิ่งออกไปซื้อหรอก ยิ่งหากคิดจะซื้อใช่ว่าร้านสะดวกซื้อจะหาได้ง่าย ๆ ทุกสาขา เพราะมันเป็นไซซ์ที่ไม่ค่อยจะทั่วไปเท่าไหร่ สี่สอบสอง? บ้าสิ! ตัวของธีร์เองตอนนี้ก็สั่นไม่แพ้ไปกว่าอีกคนเลยสักนิด มือใหญ่ที่กำลังจับส่วนนั้นของตัวเองไปจ่อตรงรอยแยกฉ่ำ ๆ นั่น มันเหมือนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่พึ่งเคยพบเจอ เหมือนหนุ่มบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านประสบการณ์จนแทบทำตัวไม่ถูก ยิ่งตอนส่วนหัวแตะสัมผัสกับเนื้ออ่อนนุ่มนั่นเหมือนกับไฟฟ้าช็อตพล่านไปทั่วตัว แต่กลับเป็นก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม