เช้าวันอาทิตย์ที่ปกติไม่ต้องมีใครรีบตื่นอยู่แล้ว แต่วันนี้ก็ต่างจากวันอาทิตย์อื่น ๆ เพราะเวลาเดินมาจนเที่ยงวันแล้วทั้งสองยังคงนอนเกยทับกันอยู่บนเตียงแทบไม่มีใครขยับ
แต่ยังไงคนที่แรงดีที่สุดก็ยังตื่นขึ้นมาได้ก่อนอย่างไม่ใช่เรื่องแปลก
ธีร์ที่รู้สึกหนักจึงมองไปยังต้นสายปลายเหตุ แทบไม่ต่างจากทุกวันที่ผ่านมาเมื่อมีมือกับเท้าของคนข้าง ๆ พาดทับราวกับเขาเป็นหมอนข้าง
แต่ที่ต่างออกไปจากทุกวันก็คงเป็นสภาพของเธอกับเขา
ไอ้โล่ง ๆ ใต้ผ้าห่ม ไหล่เปลือยสวยพร้อมรอยแดงจ้ำที่คอและผิวโผล่พ้นผ้าของเธอนั่น
รู้ดีทุกทุกอย่าง แต่ยั้งไม่อยู่
เธอเมา เขาเมา
ถึงตอนแรกจะมึน แต่ตอนหลังกูเมานมไง!
“ฉิบหายของจริง” พูดกับตัวเองเมื่อเรื่องมันเลยเถิดเกิดกับกูแล้ว
รู้จักกันมายี่สิบกว่าปี เล่นด้วยกันมาตลอด สนิทกันเหมือนพี่น้อง แทบจะกินหัวกันเวลาเจอ
แต่ทำไมสุดท้ายมาเอยด้วยการกิน...
ถามว่าเสียใจไหม
ถ้าตอบว่าไม่จะแปลกไห
