ซูเหมยฮวาถูกสาวใช้ ซิงอีและซิงเอ้อพยุงออกมา ข้อเท้านางยังคงบวมอย่างเห็นได้ชัด แม้ความเจ็บปวดจะลดลง แต่ให้ออกมาเดินเช่นนี้ความเจ็บที่หายไปก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง
นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดฉินอ๋องถึงต้องมาพบนางกันแน่ นางเคยพบเพียงแต่สองสามครั้ง แต่ทุกครั้งพระองค์ก็ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจนางขนาดนั้น
"ซูเหมยฮวาถวายพระพรฉินอ๋องเพคะ" นางย่อตัวไม่ไหวมีสาวใช้ทั้งสองคอยพยุงไว้เท่านั้น
"เจ้าเจ็บเพียงนี้ไม่ต้องมากพิธี รีบมานั่งเสีย" นางขมวดคิ้วเล็กน้อย
ทั้งสองนั่งคุยอยู่ในศาลาริมน้ำใกล้กับเรือนที่ซูเหมยฮวาพักอยู่ เพราะนางเดินมากไม่ได้ เดินมาเท่านี้ก็เจ็บจนน้ำตาคลอแล้ว
"เปิ่นหวางเห็นเจ้าคราใด เจ้าก็เจ็บตัวเสียทุกครั้งไป"
"พระองค์อยู่ด้วยตอนหม่อมฉันเจ็บตัวหรือเพคะ" ซูเหมยฮวาก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิด เพราะนางจำไม่ได้ว่าวันนี้พบฉินอ๋องด้วย
"อะแฮ่ม ก็ตอนนี้อย่างไรเล่า" เขาถลึงตาใส่นาง
"อ๋ออ เข้าใจแล้วเพคะ" ซูเห
