มิรินดายืนนิ่งสนิท ดวงตาจ้องเขม็งไปยังใต้ต้นปีบ โชคดีที่คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ทำให้หล่อนมองเห็นใบหน้าของคนที่นั่งกอดอกหลับใหลอยู่ไม่ยากเย็นนัก
ใบหน้าหล่อเหลาคุ้นตาแบบนี้ จะเป็นใครไปได้ล่ะ นอกจากอินทัช
“พี่หนึ่ง...”
หล่อนพึมพำชื่อของเขาออกมาแผ่วเบา ขณะค่อยๆ เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง
เขาจริงๆ ด้วย
หล่อนคิดว่าเขาน่าจะบินกลับไปถึงกรุงเทพฯ แล้วนะ แต่ทำไมยังมานั่งหลับอยู่ตรงนี้ได้อีกล่ะ
หรือว่าหล่อนตาฝาดไป
เมื่อคิดแบบนั้น มิรินดาจึงกะพริบตาเร็วๆ หลายครั้ง แต่ภาพผู้ชายตรงหน้าก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม
อินทัชยังคงหลับอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้า...
มิรินดาไม่อาจจะซ่อนความรู้สึกบางอย่างในใจเอาไว้ได้ รอยยิ้มน้อยๆ เผลอไผลแสดงออกมา
มือเล็กค่อยๆ ยื่นไปแตะหน้าของเขา แต่แล้วก็ต้องรีบชักกลับทันที เมื่อผิวหนังเรียบตึงของอินทัชร้อนจัดมากๆ
“ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ” หญิงสาวตกใจมาก รีบปลุกให้ชายห
