EP.6 แม่ไม้มวยไทย
1104 คำ
"กลับไปถามเมียมึงก่อนดีกว่าไหม ว่าใครเป็นคนอ่อยใคร แถมตอนคุยบอกว่าไม่มีผัว อีกอย่างจะบอกให้นะ ว่ากูก็คุยเล่นๆ ไม่ได้จริงจัง"
"แปลว่ามึงยอมรับว่าแอบคุยกับเมียกู?! พวกมึงแอบแซ่บกันเหรอ ไอ้สัด"
"กูไม่รู้ แปลว่ากูไม่ผิด"
ดวงตาของชายฉกรรจ์ผู้เป็นแฟนโกรธแค้นกำหมัดแน่น ขณะที่โซ่ล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพ่นควันโขมงหน้าตาเฉยอย่างไม่หวั่น
ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
"แอบแซ่บที่ไหน เมียมึงอะ..ไม่แซ่บสักนิดกูจะบอกให้ เติมน้ำปลาอีกสักหน่อยรสชาติคงจะดี"
"น้ำตาลด้วยตัดเปรี้ยว ถุ้ยยย!! เมียกูไม่ใช่ต้มยำ ไอ้คนระยำอย่างมึงต้องเจอส้นตีนกู"
"ที่นี่ถิ่นกูพวกมึงมาแค่สี่คนจะไหวเหรอ"
"แล้วไหนพวกมึง"
"ก็..."
ปรากฏว่าพนักงานที่รู้จักกับโซ่ไม่มาทำงานหลายคน ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงกระทิงที่นั่งร่วมวง นอกจากโชคชะตาอาภัพแล้วยังเจอผู้ชายหน้าโหดเป็นโขยง
ตุบ!!
เพล้ง!!
กลายเป็นสงครามขนาดย่อมกลางร้าน.เก้าอี้ขวดเหล้าแตกกระจาย แม้ใจจะสู้แค่ไหนแต่ร่างกายก็ไม่ไหว รีบใช้ช่องว่างวิ่งหนีไม่คิดชีวิต
ตึก ตึก ตึก
ตึกร้าง
ยังไม่ทันได้หายเหนื่อย กระทิงก็ชี้นิ้วให้โซ่ดูตรงปากทางเข้าซอย ปรากฏว่าพวกชายฉกรรจ์ตามมาทัน "อยู่ทำเหี้ยอะไรหนีกันสิ!" กระทิงกำลังจะออกสตาร์ทตัว แต่โดนโซ่ดึงไว้พร้อมพูดเสียงหอบ "หนีไม่ได้โทรศัพท์กูอยู่กับมัน! ตอนโดนเตะเมื่อกี้ร่วงหลุดจากกระเป๋า ที่สำคัญมาก..จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อใหม่ นั่นยี่ห้อดังแถมยังราคาแพงอีกด้วย กูทำงานไม่พัก"
"แล้วมึงจะเอายังไง...อยู่ให้พวกมันกระทืบเหรอ เลือกเอาระหว่างชีวิตกับโทรศัพท์!!"
"ขอกูคิดหาวิธีก่อน"
"รีบคิดก่อนชีวิตจะขิตตายหมู่!"
"กูคิดออกแล้ว"
หอพัก คิมจิ้มล้วย
"สาธุ นโม...ต่อไปนี้หนูจะไม่ทำบาป จะไม่รังแกใครด้วยวิชาที่ครูบาอาจารย์สอนสั่ง หนูจะเก็บไว้ถ่ายทอดเป็นศิลปะมวยไทยเพื่อเสริมสร้างวัฒนธรรมเท่านั้น ดังคำที่เคยกล่าวเอาไว้" เพลงพลอยฝึกมวยมาตั้งแต่เด็กเรียกว่ายังเล็ก แต่ครูบอกว่าห้ามนำไปทำร้ายร่างกายใครนอกเสียจากป้องกันตัวเองเท่านั้น "วันนี้รู้สึกสบายใจแปลกๆ คงนอนหลับอิ่ม พรุ่งนี้หยุดเรียนจะได้หางานทำให้เต็มที่ เย้ เย้"
โต้มมมม!
'เชี่ยยยย'
เสียงกระแทกประตูดังสนั่นอย่างกับรถพุ่งชนกำแพง เพลงพลอยสบถเสียงดังลั่นตกอกตกใจ ปรากฏว่าเป็นสองหนุ่มคู่หูรูมเมท
ตึก ตึก ตึก
ซอกตึกร้าง
"แน่จริงมึงก็มาเลย!!"
"โด่ว พวกกระจอก!!"
ตัวเล็กอยู่ในชุดนอน ถูกกระชากแขนลากแล้ววิ่งด้วยความเร็วสูงออกจากหอพักอย่างรวดเร็ว รู้สึกตัวอีกทีก็ยืนประจันหน้ากับเหล่าชายฉกรรจ์ โดยมีเสียงท้าทายของโซ่กับกระทิงพูดสลับกันซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง
"โทษนะพี่..พาหนูมาทำเหี้ยอะไรที่นี่เนี่ย" เพลงพลอยกระซิบแทบช็อก เมื่อเห็นผู้ชายตัวใหญ่ยืนรุมล้อม
"สู้กับพวกมันให้ที" กระทิงกระซิบตอบ
"จะบ้าหรือไง! หนูไม่สู้หรอก เรื่องอะไรก็ไม่รู้ อีกอย่างไม่ใช่เรื่องของหนูสักหน่อย"
"พวกมันเอาโทรศัพท์มือถือไอ้โซ่ไปด้วยนะ"
"แล้วไง ไม่ใช่โทรศัพท์ของหนู จะกลับไปนอน"
"หัดมีน้ำใจกับเพื่อนร่วมห้องบ้างสิ"
"ปล่อยหนูนะ!"
เสียงแหลมตะคอกเบาพลางสะบัดแขนเต็มแรงจนโซ่กับกระทิงเซถอย เสียงของโซ่พูดขึ้น "เอางี้..ถ้าเธอสู้กับพวกมันแล้วเอาโทรศัพท์มาคืนฉันได้ ให้อยู่ฟรีหนึ่งเดือนเต็ม ไม่ต้องจ่ายแม้แต่สักบาทเดียว"
"พี่เห็นหนูเป็นคนยังไงคะ เงินซื้อหนูไม่ได้"
"งั้นให้อยู่ฟรีสองเดือนไม่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟ"
"หนูเคยสัญญากับครูบาอาจารย์ไว้แล้ว ว่าจะไม่ใช้ทักษะการต่อสู้ทำร้ายใคร"
"โอ๊ย แม่งงั้นเอาไปเลยสามเดือนฟรีทุกอย่าง แถมเติมอินเทอร์เน็ตไม่ลดสปีด ดูยูทูปได้ลื่นตัวแตกเลือดออกแบบไม่จำกัด!!"
ตุบ!
ผวะ!
เคว้ยง!
"นี่ขนาดเงินซื้อไม่ได้นะ ต่อยพวกเหี้ยนั่นซะร่วงพื้น กูย้ายหอตอนนี้ทันไหมเนี่ยยย" กระทิงพึมพำดวงตาเบิกโพลง มองตัวเล็กซัดหมัดทุบตีพวกชายฉกรรจ์ที่มาหาเรื่อง โซ่หน้านิ่งอึ้งกับกระบวนท่าแม่ไม้มวยไทย
หอพัก คิมจิ้มล้วย
แก๊กกกก
เป็นไปตามคาด โซ่ได้โทรศัพท์คืน ด้วยความดีใจจึงแวะร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อเบียร์มาฉลองดื่ม โดยชายหนุ่มแก้วให้เพลงพลอยที่นั่นนิ่งเพราะอ่อนแรง
"ดื่มสิ" กระทิงพูดกับเพลงพลอย
"ไหนบอกว่าเป็นผู้หญิงดื่มเหล้ามันไม่ดี"
"แต่นี่ไม่ใช่เหล้านี่มันเบียร์"
"ก็เหมือนกันนั่นแหละ ทำให้เมาแล้วขาดสติ"
"ก็อย่าดื่มเยอะ แค่แก้วสองแก้วก็พอ"
ชั่วโมงต่อมา
อึก อึก อึก
ต๊บบบ!
"ยัง..ยังไม่หยุดอีก!" โซ่ตวาด "ไหนบอกว่าเป็นผู้หญิงดื่มเหล้าไม่ดี..เบียร์สามขวดมันยกดื่มหมดคนเดียวเลย"
"คงพึ่งหัดดื่มละมั้ง จึงไม่รู้ลิมิตตัวเอง" กระทิงพูดเสริม
"จะว่าไปก็เมาฉิบหายเหมือนกันนะ อ๊วก~"
"อย่ามาอ้วกเรี่ยราดเว้ย ไปอ้วกในห้องน้ำ!"
"บ่นกูเป็นพ่อเลยนะไอ้สัด ฮึกกก"
คงเพราะคุยกันสนุกสนาน ทำให้ทั้งสามคนสนทนากันอย่างคึกคัก จนกระทั่งเมาแอ๋ กระทิงนอนหลับคนแรกไม่รู้เรื่องรู้ราว ตามมาด้วยเพลงพลอยท ตะเกียกตะกายขึ้นบนเตียงตัวเอง
แอ๊ดดดด
เสียงประตูเปิดออก ฟ้ายังคงมืดมิด โซ่รู้สึกหนาววูบวาบ ลืมตาตื่นขึ้นมามองเห็นตัวเล็กเดินย่างก้าวออกไป ทว่า..ห้องนี้อยู่บนดาดฟ้าโดยไร้ที่กั้น ถ้าตกลงไปมีหวังตายสถานเดียวเท่านั้น
ด้วยความสงสัย โซ่จึงเดินตามออกมา เห็นเพลงพลอยยืนใกล้ชิดขอบดาดฟ้า เธอยังมึนเมาแต่ก็ต้องรีบฟื้นสติเพราะตัวเล็กกำลังจะก้าวกระโดดลงไป "เชี่ยยยย!"
หมับ
คนตัวสูงคว้าตัวเล็กเอาไว้ แต่ทว่า..กลายเป็นอยู่ในท่าประกบด้านหลัง มือจับนมทั้งสองข้างอย่างแน่นถนัด เพลงพลอยมีนิสัยชอบนอนละเมอหากไม่คุ้นสถานที่ มักจะออกจากห้องอย่างไม่รู้ตัว "พะ พี่...ทำอะไรหนู..."
- ผู้เขียน
