สายฟ้า
“กลับห้องกับฉัน” หลังจากผมเห็นเรนโบว์กับไอ้แตงค์เดินออกจากลิฟท์มา ผมก็รีบสาวท้าวไปหาเธอทันทีก่อนจะจับมือและตั้งใจจะพาเธอกลับห้อง แต่เมียผมแม่งดื้อไง คนอุตส่าห์มายืนรอที่นี่ตั้งหลายชั่วโมง ดีนะที่ความอดทนผมยังไม่หมดเลยได้รอจนถึงตอนนี้ ไม่งั้นผมคงไม่ได้เจอเมียสักที
“นี่ปล่อยฉันนะ!” เรนโบว์พยายามสะบัดมือตัวเองออกจากมือผมและยื้อตัวไม่เดินตามผมมา ทำให้ผมต้องหยุดหันไปมองเธอ
“อย่าดื้อได้ไหมเตี้ย กลับห้องไปคุยกันให้รู้เรื่อง” ผมพูดกับเธอ ถึงแม้จะรู้ตัวว่าผิด แต่นี่ผมก็มาตามแล้วไง ส่วนเรื่องง้อเดี๋ยวไปง้อที่ห้อง
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย อ้อไม่สิ เรื่องที่จะคุยกับนายก็คือ เราเลิกกัน” แล้วเรนโบว์ก็พูดออกมาอย่างไม่รู้สึกอะไร แต่คำพูดของเธอมันทำให้ผมใจเสียทันที
“อย่าพูดคำนี้ออกมาอีก ฉันไม่ชอบ” ผมกดเสียงใส่เธอออกไป
“ทำไม นายมีคู่หมายแล้วนี่ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ หรือคิดจะเก็บฉันไว้เป็นของเล่น”
