-3- ชัดเจน
635 คำ
-3-
ชัดเจน
"ยินดีด้วยนะอัง แล้วก็สุขสันต์วันเกิดด้วยนะ" เพื่อนสมัยมัธยมปลายที่เคยเรียนด้วยกันกล่าวแสดงความยินดีกับอังอังที่วันนี้ได้ฤกษ์เปิดร้านเบเกอรีเป็นของตัวเอง
"ขอบใจมากนะ ไม่เจอกันตั้งนานสบายดีไหม" อังอังเอ่ยทักทายด้วยความเป็นกันเองถึงแม้จะไม่เจอกันมาหลายปีแล้วก็ตาม
"สบายดี แกก็ดูดีขึ้นเยอะเลย"
"ฮ่า ๆ ๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก เข้าไปในร้านก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป"
อังอังยืนต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดีจนกระทั่งถึงกำหนดการที่จะต้องไปตัดริบบิ้นเพื่อเปิดร้านอย่างเป็นทางการ ก่อนจะมีการจัดงานเลี้ยงสำหรับขอบคุณแขกเหรื่อที่มาเล็กน้อย
จนกระทั่งตกเย็นผู้คนเริ่มทยอยกันกลับจนหมดเหลือเพียงแค่เธอและพนักงานอีกสองสามคนที่อยู่ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดร้านเพื่อพรุ่งนี้ร้านจะได้สามารถเปิดรับลูกค้าได้ตามปกติ
กริ้ง~!
เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านที่บ่งบอกว่ามีคนเปิดเข้ามาจากด้านนอกทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในร้านหยุดงานของตัวเองแล้วหันไปมองยังบานประตูเพราะว่าร้านได้ขึ้นป้ายปิดรับลูกค้าเอาไว้
"เฮียขุนพล" อังอังหนึ่งในคนที่หันไปมองยังบานประตูเอ่ยเรียกชื่ออดีตแฟนเก่าที่เปิดประตูเข้ามาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะหันไปบอกพนักงานทุกคนให้ทำงานต่อ "ทำงานต่อเถอะจ้ะ เพื่อนพี่เอง เดี๋ยวพี่มานะ" พูดจบร่างบางก็เดินนำหน้าพาขุนพลออกมาที่สวนหย่อมใกล้ ๆ ร้านเพื่อความเป็นส่วนตัว
@สวนหย่อมใกล้ร้าน
"เฮียมีธุระอะไรกับหนูรึเปล่าคะ"
"เฮียแค่แวะมาแสดงความยินดี"
"แล้วเฮียรู้ได้ยังไงว่าหนูเปิดร้านอยู่ที่นี่"
"เพื่อนเก่าเราบอกน่ะ" ขุนพลโกหกกลับไป เพราะหากบอกความจริงว่าเขาจ้างนักสืบตามเธอเธอคงจะไม่พอใจ
"งั้นก็ขอบคุณมากเลยนะคะ"
"เรื่องวันนั้น..."
"อย่าพูดถึงอดีตเลยค่ะ หนูไม่ได้โกรธอะไรเฮียแล้วถ้าเฮียจะมาหาหนูเพราะเรื่องนี้ เฮียสบายใจได้เลยค่ะ" อังอังระบายยิ้มกว้างพูดออกมาจากใจจริงถึงแม้ว่าตอนแรกเธอจะโกรธเขามากก็ตาม แต่เวลาทำให้เธอเลือกที่จะปล่อยวางอดีตแล้วก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง
"เราดูโตขึ้นเยอะเลยนะ"
ขุนพลมองดูอดีตแฟนเก่าที่มีความคิดโตขึ้นด้วยความรู้สึกว่างเปล่าเพราะเขารู้สึกเหมือนเธอกำลังสร้างระยะห่างกับเขา ไม่ให้เขาเข้าไปในชีวิตเธอได้อีก
"ก็ผ่านมานานแล้วนี่คะ คนเราก็ต้องโตขึ้นเป็นธรรมดา"
"งั้นเฮียกลับก่อนแล้วกัน"
"เดี๋ยวค่ะ!"
"..."ขุนพลที่กำลังหันหลังเดินกลับออกไปหันกลับมามองอังอังอีกครั้ง
"หนูไม่ได้โกรธเฮียแล้วก็จริง"
"..."
"แต่เราอย่ามาเจอกันอีกได้ไหมคะ หนูว่าเราต่างคนต่างอยู่มันคงจะดีกว่า หนูไม่อยากกลับไปมีความสัมพันธ์อะไรกับเฮียแล้ว...แค่พี่น้องก็ไม่อยากเป็น"
"..."
"ขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ นะคะ ถึงยังไงหนูก็ไม่สบายใจที่จะเจอเฮีย"
"ได้สิ เฮียก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราอยู่แล้ว" ขุนพลกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะเดินกลับออกไป ทิ้งให้ร่างบางยืนเนื้อตัวสั่นระริกอยู่เพียงลำพังเพราะถึงแม้เธอจะตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่เขาก็ยังคงเป็นรักแรกที่สร้างความทรงจำและบาดแผลเอาไว้ให้เธอมากมาย
มันอดไม่ได้ที่คำตอบและน้ำเสียงเย็นชาของเขาจะทำให้เธอรู้สึกผิดหวัง
- ผู้เขียน
