หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
“เป็นอะไร?”
เคย์สันถามขึ้นพร้อมกับสวมกอดร่างบางที่กำลังแต่งตัวไปเรียนด้วยความเป็นห่วง หลายวันมาแล้วที่ชายหนุ่มคิดไม่ตกกับอาการและท่าทางที่เปลี่ยนไปของฮันน่า จนเขาต้องถามเธอออกมาตามตรง เพราะทนเก็บความสงสัยต่อไปคนเดียวไม่ไหว
“เปล่าค่ะ” ปากบอกไม่มีอะไร แต่สายตากลับฟ้องว่ามี
“มีอะไรก็พูดมา จะเก็บไว้คนเดียวทำไม” เคย์สันถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“คือหนูคิดเรื่องพี่หมออยู่ค่ะ กลัวพี่หมอจะบอกเรื่องของเราให้นาเดียรู้”
และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่เธอคิดมาตลอดหลายวัน เวลาไปเรียนก็มัวแต่ระแวงว่านาเดียจะถามเรื่องนี้ตอนไหน จนทำให้เธอไม่มีสมาธิในการเรียน
“กลัวทำไม สักวันก็ต้องมีคนรู้อยู่ดี” เคย์สันอธิบายให้เธอเข้าใจในโลกของความเป็นจริงที่เธอจะต้องเผชิญ
“แล้วจะให้บอกคนอื่นว่ายังไงคะ ในเมื่อเราสองคนยังไม่ได้มีสถานะอะไรกันเลย”
ฮันน่าบอกเสียงเบา ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง เธอเป็นผู้หญิง
