“แม่ครับ...ผม”
“ไม่ต้องพูดมาก เงียบ!” สาวิตรีลากลูกชายออกไปที่ห้องรับแขก แล้วก็คุยกับมันให้รู้เรื่อง
“แม่บอกแกแล้วใช่ไหม หากเขาหมดใจเมื่อไหร่ ต่อให้แกร้องแลกก้องฟ้า เขาก็ไม่กลับมา ตอนอยู่ไม่เคยสนใจจิตใจลูกกับเมีย”
“ผมกับของขวัญไม่มีอะไรจริง ๆ นะครับ”
“เป็นฉัน ฉันก็ไม่เชื่อแก แล้วแม่เลขาแกเป็นอะไร จะต้องส่งรูปไปยั่วเมียแก อยากได้แกเป็นผัวมาก หรือหาผัวไม่ได้ฉันจะได้สงเคราะห์ให้” สาวิตรีก็ไม่ชอบผู้หญิงที่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว กลับมายื้อแย่งไปอีก นี่ดาหลาใจเย็นมากพอหรอกนะ หากเป็นตัวเองระเบิดลงบริษัทไปแล้ว
“ก็แค่ทำงานร่วมกันครับ”
“แกจะเอาเลขามาประชดประชันเมียว่างั้น ไหนบอกไม่อยากแต่งงานกับเขา ตอนฉันบังคับแต่งจะเป็นจะตาย ยื่นคำขาดข้อนั้นข้อนี้ ตอนนี้เขาขอหย่าแกจะลีลาทำไม ในเมื่อไม่รักไม่ชอบก็ปล่อยเขาไปเจอคนดี ๆ เดี๋ยวฉันจะหาพ่อใหม่ให้หลานฉันเอง แกไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับตาธันวาอีก”
