ดวงฤดีคิดอย่างสับสน ก่อนจะสงบปากสงบคำอย่างที่พ่อตัวโตหล่อลากไส้ต้องการ
ไม่นานก็มารถลิมูซีนคันงามก็แล่นมาถึงวังอัครโยธการ
“ฉันมีธุระสำคัญต้องรีบไปจัดการ เธออยู่กับท่านชายอติเทพก็แล้วกัน เดี๋ยวเย็นๆ ฉันจะให้คนมารับ”
เขาพูดขึ้นเมื่อรถจอดสนิท
ดวงฤดีหันมามอง “แล้วทำไมคุณไม่มารับฉันเองล่ะคะ หรือว่าคุณติดธุระจนถึงดึกดื่น”
ถามออกไปด้วยความน้อยใจ เพราะคำพูดของเขาบอกชัดเจนว่าหล่อนนั้นไม่มีความสำคัญอะไรกับเขาเลย หล่อนเจ็บกับสถานการณ์เยี่ยงนี้นัก
“ฉันต้องรายงานให้เธอรู้ด้วยหรือว่าวันๆ ฉันต้องทำอะไรบ้าง” เขาตอกหน้ากลับมาจนหงายเลยทีเดียว
ดวงฤดีน้ำตารื้นขึ้นมาคลอหน่วยตา แต่ก็รีบยิ้มกลบเกลื่อน
“ไม่ค่ะ... คุณไม่จำเป็นต้องรายงานฉันหรอก”
แกล้งหัวเราะ ทั้งๆ ที่น้ำตาเจียนจะไหลอยู่แล้ว มือบางกำที่เปิดประตูแน่นจนข้อนิ้วขาวซีดเลยทีเดียว
“เพราะฉัน... ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับคุณขนาดนั้น ฉันมันก็แค่..
