เจ้าชีวิต

EP.2

"ยางรัดผมเธอเหมือนอันที่ตกอยู่ในห้องฉันเลย"

"!!"

ฉันยกมือขึ้นจับยางรัดผมตัวเองพร้อมกับกำมันไว้เพื่อไม่ให้เขาเห็นถึงมันจะไม่ช่วยอะไรแล้วก็ตามเพราะเขาเห็นมันแล้ว ขณะที่สายตาตัวเองก็สบตากับเจ้าสมุทรอย่างทำอะไรไม่ถูก

"เธอเข้ามาในห้องฉันเหรอ?"

"เอ่อคือ..."

เจ้าสมุทรหรี่ตาลงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่พร้อมกับสายตาคมกริบของเขาที่มองมาที่ฉันนิ่งนั้นทำให้ฉันเริ่มลนลานเพราะไม่รู้จะอธิบายออกไปยังไง

"เธอ..."

"ไอ้มุด!!"

พรึ่บ!

"มาทำไม!?"

"คิดถึงไง แกไม่คิดถึงฉันเหรอ??"

"ไม่"

"หนาวอยากมาเที่ยวน่ะ"

"เฮียเลยพายัยบ้านี่มางั้นเหรอ?"

"ก็มันไม่ยอมนอน กูไม่รู้จะกล่อมไงแล้ว"

ฉันถอยออกมาทันทีที่พี่สาวของเจ้าสมุทรและแฟนของเธอเดินเข้ามาขัดบทสนทนาของพวกเรา มันคือการช่วยชีวิตของฉันเลยนะฉันจึงโอกาสนี้วิ่งลงมาด้านล่างพร้อมกับหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นแรง

"ให้ตาย เกือบโดนจับได้"

ไม่สิ...แล้วฉันจะกลัวทำไมในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เขาไม่รู้มันก็ดีแล้วล่ะใครจะบ้าอยากให้เขารู้กัน! ฉันสะบัดหน้าไปมาอย่างแรงกับความคิดที่เริ่มตีกันของตัวเองก่อนจะเดินกลับไปทำงานอีกครั้ง ต้องโฟกัสงานก่อนสิฉันกำลังทำงานอยู่นะให้ตาย..

5/04/20xx

12.36 น.

"แต่เราว่ามันไม่ใช่แบบนี้ไหม แกทำผิดสูตรป่ะเนี่ย!?"

"บ้ามันถูกแล้วนะเฮ้ย"

"ถ้าถูกแล้วมันก็หาค่าได้แล้วดิ!"

"อะไรเนี่ย!?"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่สายตาตัวเองก็มองเพื่อนทั้งสองผ่านแว่นสายตาอย่างขำๆ ระหว่างที่เพื่อนทั้งสองก็กำลังแก้โจทย์แคลคูลัสที่หลานรหัสของส้มเอามาถามอยู่ซึ่งนี่ก็นานนับสิบนาทีแล้วเพื่อนทั้งสองของฉันก็ยังหาค่าไม่ได้

"ข้าวเอาไปดูซิ!"

พรึบ

"โอเค"

ส้มเลื่อนมาตรงหน้าฉันทันทีฉันจึงหยิบเข้ามาดูใกล้ๆ ก่อนจะลองคิดดูระหว่างที่อ่านโจทย์ไปด้วยและเงยหน้ามองหลานรหัสของส้ม

"ลองใช้สูตรนี้ดูนะ พี่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่แต่ถ้าจำไม่ผิดก็แทนค่าประมาณนี้แหละ"

"โห ขอบคุณครับพี่ข้าวคนสวย"

"แหมปากหวานเชียวนะไอ้เข้มทีพวกฉันน่ะ"

"ก็พวกเจ๊อ่ะพอถามทีไรไม่เคยได้คำตอบเลย"

"ก็พวกฉันเรียนนานแล้วไงไอ้นี่!"

"ไปดีกว่าเบื่อคนแก่!"

"โว๊ะ!/เด็กผี!"

ฉันพยักหน้าให้น้องเข้มที่ยกมือไหว้อย่างขำๆ ขณะที่เพื่อนทั้งสองต่างมองน้องเขาด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะเหลือบมองมาที่ฉัน

"เก่งตลอด"

"ทำไมจำได้วะนี่ลืมไปหมดล่ะ"

"มันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นสักหน่อย พวกแกเวอร์ไปเองรึเปล่า?"

"มันยากโว้ย เราเกือบเอฟอ่ะถ้าไม่ได้แกเราคงตายแน่ๆ"

"เออ ถ้าไม่ได้ข้าวนะพวกเราคงกอดคอกันเอฟชัวร์!"

"กินข้าวๆ พูดมากจริงๆเลย"

ส้มและมี่พยักหน้าตอบและเราก็เริ่มกินข้าวกันต่ออีกครั้งหลังจากที่ช่วยหลานรหัสส้มแก้โจทย์เสร็จ คือจริงๆ ฉันก็ไม่ใช่คนเก่งอะไรหรอกแต่เพราะต้องรักษาระดับเกรดให้มันดีถึงต้องทบทวนเนื้อหาไปเรื่อยๆ ฉันเป็นเด็กทุนน่ะคือถ้าไม่มีทุนตรงนี้ฉันไม่ได้มาเรียนที่มหาลัยนี้แน่ๆ เพราะค่าเทอมค่อนข้างแพง

"แกเอาเวลาไหนไปอ่านหนังสือวะ วันๆ เห็นแต่ทำงานนั้นนี่เยอะไปหมด"

"ก็เลิกเรียนไง"

"เราเลิกก็ดึกแล้วไหม?"

"ก็บางวันไง เทอมนี้เรียนเอกแค่สองสามตัวเอง"

"เออว่ะ ก็ใช่นะเราไม่เอาบ้างล่ะส้มไปหางานพิเศษทำ"

"แค่นี้ก็แย่แล้ว...เกรดกูเนี่ยแย่แล้ว"

"กว่าจะไปทำงานเราคงโดนเชิญออกสวยๆ แน่เลย"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ กับมุขที่ทั้งสองคนเล่นกันระหว่างที่กินข้าว เราคุยกันเรื่องต่างๆตามประสาเพื่อรอเวลาขึ้นเรียน ฉันมองไปที่ร้านกาแฟใต้คณะก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าคนเริ่มไม่เยอะแล้ว

"เอสเย็นหวานน้อยแก้วนึงค่ะ/ลาเต้ปั่นแก้ว"

"ได้เลยค่ะ"

"ให้ไวๆ"

เพื่อนทั้งสองโบกมือไล่ฉันให้เดินไปซื้อน้ำทันทีอย่างรู้กันว่าฉันลุกขึ้นยืนจะไปไหนโดยไม่ต้องถาม...วิชาเอกวันนี้เรียนตั้งสามชั่วโมงแถมอาจารย์ยังพูดน่านอนสุดๆ ถึงฉันไม่ชอบกินกาแฟยังไงก็ต้องกินอ่ะไม่งั้นหลับแน่ๆ

"รับอะไรดีคะ?"

"เอสเย็นหวานน้อยหนึ่งแก้วลาเต้ปั่นหนึ่งแก้วแล้วก็อเมริกาโนเย็นแก้วนึงค่ะ"

"รอสักครู่นะคะ"

ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกมาให้คนข้างหลังที่ยืนอยู่สั่ง แต่พอฉันจะไปซ้ายเขาก็ซ้ายตามและพอก้าวไปขวาเขาก็ขวาตามจนฉันต้องเงยหน้ามองเขา

พรึบ

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เห็นแววตานิ่งเรียบตรงหน้าก่อนที่จะหลบสายตาเขาที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันเดินเลี่ยงออกมาอีกทางและเดินไปนั่งตรงที่โซนรอเครื่องดื่มพร้อมหัวใจที่กำลังเต้นแรง...บ้าจริงเมื่อกี้ฉันเกือบจะชนเจ้าสมุทรอยู่แล้ว!

"รับอะไรดีคะ?"

"อเมริกาโนเย็นแก้วนึง"

"สักครู่นะคะ"

ฉันเหลือบมองเจ้าสมุทรที่เพิ่งสั่งไปก่อนจะเบนสายตากลับมามองออกไปนอกกระจกของร้านขณะที่มือตัวเองก็เปิดปิดกระเป๋าเงินเพื่อเบนความสนใจของตัวเองออกจากเขา

ครืน...

"..."

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นขณะที่สายตาตัวเองก็มองออกไปนอกร้านอย่างลนลาน มันก็ลนแหละแต่ก็พยายามที่จะนิ่งที่สุดเพราะเขาที่เดินมานั่งข้างๆ เพื่อรอน้ำที่สั่ง เจ้าสมุทรหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมากดเล่นนั้นนี่ไปเรื่อยไม่ได้สนใจใครที่กำลังเดินผ่านร้านและมองเห็นเขานั่งอยู่ด้วยความสนใจ เพราะแน่นอนว่าเจ้าสมุทรเป็นคนที่โดดเด่นมาก...แล้วฉันมานั่งมองคนที่มองเขาทำไมล่ะเนี่ย?

"ชิป!"

ฉันมองไปที่เจ้าสมุทรทันทีที่ได้ยินเสียงสบถที่ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูอารมณ์เสีย...อ่อ เขากำลังเล่นเกมนี่เองถึงว่า ฉันควรจะเอาอะไรขึ้นมาเล่นบ้างดีไหมนะหรือจะนั่งอยู่แบบนี้ รึยังไงดี??

"มีอะไรรึเปล่า?"

"คะ??"

"ก็เธอเอาแต่มองฉัน?"

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เจ้าสมุทรเหลือบสายตามองมาที่ฉันพร้อมกับหรี่ตาลงอย่างมีคำถาม ให้ตาย! ฉันเผลอมองเขาจนเขารู้ตัว...ฉันกำมือแน่นพร้อมกับหัวเราะออกมาแห้งๆ

"เห็นว่าเล่นเกมเก่งดีก็เลยมองน่ะขอโทษทีนะ"

"เธอก็เล่นเหรอ?"

"เปล่า เล่นไม่เป็นหรอก"

เจ้าสมุทรขมวดคิ้วมองมาที่ฉันก่อนจะหันกลับไปสนใจเกมต่อแต่ที่น่าแปลกคือ...เขาขยับเอาโทรศัพท์มาเล่นใกล้ฉันมากขึ้นเหมือนกับว่าเขากำลังแบ่งเกมให้ฉันดูไปด้วย!?

"ตัวนี้ดาเมจโคตรแรง"

"..." ฉันชะโงกหน้าไปมองทันทีที่เขาว่าขึ้นแบบนั้นก่อนจะหรี่ตาลงนิดๆ เมื่อไม่ทันเห็น "ไม่เห็นเลย"

"นี่ไง เข้าไปไม่ได้สักที"

ฉันมองเขาที่ลากตัวเกมวิ่งไปรอบๆ สัตว์ประหลาดในเกมก่อนที่ดวงตาฉันจะเบิกกว้างทันทีที่มันหันมาเห็นตัวเกมเขาที่กำลังวิ่งวนให้ฉันดูมันอยู่

"ฉิบหาย!"

"วิ่งสิวิ่ง!"

"ทันไหมวะ?"

ฉันเม้มริมฝีปากพร้อมกับมือตัวเองที่กำลังกำแน่นอย่างลุ้นระทึกพร้อมกับมองเขาที่ลากตัวเกมวิ่งหนีไอ้ยักษ์นั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่ทันเมื่อยักษ์ตัวนั้นฟาดตัวเกมของเขาทีเดียวจนปลิว

"ฉิบ!"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเจ้าตัวที่ทิ้งโทรศัพท์ตัวเองลงกับโต๊ะอย่างหงุดหงิดก่อนที่เราจะหันมองหน้ากันอย่างงงๆ ฉันเบิกตากว้างทันทีที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าใบหน้าของเรามันกำลังใกล้กันขนาดไหน

พรึบ!

"ขะ ขอโทษนะ"

"เรื่องอะไร?"

"ที่...ที่ตัวเกมตาย"

"..."

"คิวที่ 22 ได้แล้วนะคะ"

"อ๊ะ!?"

ฉันหันมองไปที่เคาน์เตอร์ทันทีที่ได้ยินพนักงานเรียกก่อนจะลุกขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันมองเจ้าสมุทรที่กำลังมองมาก่อนจะยิ้มให้เขานิดๆ และรีบเดินไปที่เคาน์เตอร์ทันที

"เท่าไหร่คะ?"

"ร้อยสิบบาทค่ะ"

"แป๊บนะคะ"

กระเป๋าเงิน...กระเป๋าเงินฉันล่ะ!? ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่คล้ำไปที่ไหนก็ไม่เจอกระเป๋าเงิน บ้าน่าฉันว่าฉันพกมาแล้วไม่ใช่รึไง

พรึบ

"กระเป๋าเธอรึเปล่า?"

"อ๊ะ...อืมขอบคุณนะคะ"

ฉันรับกระเป๋าเงินตัวเองมาทันทีที่เจ้าสมุทรยื่นมาให้ตรงหน้าก่อนจะรีบหันไปจ่ายเงินและรับของที่ตัวเองสั่งมาก่อนจะมองไปที่เจ้าสมุทรอีกครั้ง เขามองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบฉันจึงเดินออกมาจากร้านกาแฟอย่างทำอะไรไม่ถูก...ทำไมแค่ยิ้มให้แล้วบอกว่าไปก่อนนะมันยากจัง ทำไมปากฉันมันหนักขนาดนี้!?

"ข้าว!"

"ฮึ!?"

"เหม่ออะไรเดินจะเลยโต๊ะพวกฉันแล้วเนี่ย!?"

"โทษๆ ไม่ทันมองน่ะ"

"ไปเรียนเถอะเดี๋ยวที่นั่งเต็มก่อน"

"อืม"

ส้มหยิบกระเป๋าส่งมาให้ฉันทันทีที่ฉันเดินมาถึงโต๊ะพร้อมกับรับแก้วน้ำไปให้กัน ฉันจึงสะพายกระเป๋าและเดินตามทั้งสองไปขึ้นลิฟต์เพื่อที่จะไปเรียนขณะที่ให้หัวของตัวเองก็คิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่หยุด...อะไรที่ทำให้ฉันกับเขาคุยกันได้นะจู่ๆ ก็ไปมองเขาจนเขารู้ตัว ข้าวเอ๊ยข้าวทำไมเธอโป๊ะเก่งแบบนี้นะ!

16.36 น.

"หาวันที่ว่างจากงานมาเลยนะข้าว ครั้งนี้พวกฉันเอาจริงๆ นะ"

"อืม จะพยายามทำตัวให้ว่างสัญญา"

"ดีเราจะได้ไปกินอะไรอร่อยๆ ครบทีมกันสักที!"

ฉันยิ้มให้ส้มและมี่ ขณะที่เรากำลังจะเดินออกมาจากคณะหลังจากที่เรียนเสร็จ คือทั้งสองคนชวนฉันไปเที่ยวน่ะแต่ฉันไม่ค่อยว่างพวกเธอเลยอารมณ์ขึ้นกันนิดหน่อยแต่ฉันรับปากไปแล้วล่ะว่าจะไปด้วย...ครั้งหน้าน่ะนะ

"งั้นพวกฉันไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้"

"อืมไว้เจ้ากัน"

มือของฉันยกโบกไปมาเบาๆ ก่อนฉันจะเดินแยกออกมาที่โรงจอดรถจักรยานและมอเตอร์ไซค์อีกทางส่วนสองคนนั้นเดินไปรอขึ้นรถเมล์ที่หน้าคณะ บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยฉันจึงเลือกที่จะปั่นจักรยานมาเรียนแทน มันก็ไม่ได้เหนื่อยเท่าไหร่นักแถมยังได้รับลมทะเลช่วงเย็นๆ อีกดีสุดๆ

"ไปส่งหน่อยไม่ได้เหรอ...ใกล้ๆ แค่นี้เอง"

"ค่าน้ำมันแพง"

"งื้อ...อย่าเล่นมุกสิเจ้าสมุทร"

ขาฉันที่กำลังจะก้าวไปในโรงรถชะงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหูที่ดังออกมาจากในนั้น ฉันมองเข้าไปพร้อมกับหรี่ตาลงนิดๆ เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังยืนคุยกันคือคนคนเดียวกับคนที่ฉันรู้จัก ดาวคณะกำลังยืนคุยกับเจ้าสมุทรที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของเขาอยู่...ซึ่งนั้นเป็นทางผ่านที่ฉันจะเดินไปเอารถ

"น๊า...ไปส่งเราหน่อยแค่นี้เอง"

"มันไม่ใช่ทางผ่านของฉัน"

"โถ่ ใจร้ายจัง"

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่ได้ยินเสียงหวานๆ นั้นตัดพ้ออย่างน่าสงสารขณะที่มือของเธอก็ลูบที่เบาะหลังด้วยท่าทีแปลกๆ ...ท่าทีแบบนั้นมันหมายความว่าไงกัน?

"เราโทรไปหาเจ้าก็ไม่ชอบรับไลน์ไปก็ไม่ยอมตอบ"

"ฉันไม่รับเบอร์แปลก"

"อุบ!"

ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันทีที่ตัวเองเกือบจะหัวเราะออกมาเพราะเขาที่ตอบเธอไปแบบนั้น ทำไมเจ้าสมุทรเป็นคนที่ตรงขนาดนี้เนี่ย??

"เจ้าสมุทรอย่าล้อปอเล่นสิคะ"

"ปล่อยให้ฉันกลับบ้านเถอะ อยากนอนจะแย่แล้ว"

สุดยอดเลย...เขานี่มันเกินไปจริงๆ ขนาดฉันไม่ใช่เธอยังรู้สึกเจ็บแทน ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆ ก่อนจะมองปอที่ยืนหน้าเสียอยู่ก่อนจะเห็นว่าเธอเดินสะบัดออกมาอย่างหัวเสียโดยมีสายตานิ่งเรียบมองตามเธออยู่อย่างเอือมระอา

"หลบไป!"

"อ๊ะ!?"

ฟึ้บ!

ตัวของฉันเซไปข้างๆ ทันทีที่โดนเธอชนด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดมันจึงทำให้เจ้าสมุทรมองมาที่ฉันที่ยืนอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ...เขาคงไม่รู้หรอกใช่ไหมว่าฉันแอบฟังอยู่ ฉันกระแอมไอเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงรถด้วยท่าท่าที่ดูนิ่งที่สุดขณะที่สายตาตัวเองก็มองต่ำทำทีไม่ได้สนใจเขาที่ยืนอยู่

ตึกตักตึกตัก

แล้วฉันเป็นบ้าอะไรถึงใจเต้นแรงแบบนี้ห๊ะ!? ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่ตัวเองเริ่มเกร็งจนเริ่มจะแสดงออกถึงความลนลานระหว่างที่ขาฉันก็กำลังจะก้าวผ่านที่ที่เจ้าสมุทรยืนอยู่

พรึ่บ!!

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีพร้อมกับใบหน้าตัวเองที่หันกลับมามองเจ้าสมุทรที่กำลังถือยางรัดผมฉันอยู่ในมือ มือฉันกำเข้าหากันแน่นขณะที่ผมตัวเองก็สยายออกมาเมื่อมันถูกดึงออกให้เป็นอิสระ...

"ฉันจำได้แล้ว"

"..."

"คืนนั้น...เป็นเธอจริงๆ สินะ"

"คะ...พะพูดเรื่องอะไร"

เจ้าสมุทรเหยียดยิ้มออกมาช้าๆ ขณะที่สายตาเขาก็มองไปที่ยางรัดผมของฉัน ก่อนที่มืออีกข้างจะล้วงกระเป๋าเกงเกงออกมาพร้อมกับยางรัดผมอีกเส้น...และใช่ทั้งสองเส้นนั้นมันเป็นของฉัน

"สองสามวันมานี้ยางรัดผมบ้าๆ มันตามหลอกหลอนฉันทุกวัน"

"เอ่อ..คือไม่ใช่อย่างที่คุณคิด"

"ฉันคิดอะไรไหนพูดมาซิ?"

ฉันสบสายตากับคนตรงหน้าด้วยความลนลาน ขณะที่เจ้าสมุทรก็มองมาที่ฉันพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างรอคำตอบ

"ฉันไม่ได้เข้าไปในห้องคุณเพื่อขโมยของนะ"

"เธอตอบผิด"

"วะ...ว่าไงนะ"

"ฉันบอกว่าเธอตอบผิด"

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เขาตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ฉันจะก้าวถอยหลังเมื่อเขาเดินเข้ามาหาจนตัวฉันเขยิบไปโดนรถของคนอื่นที่จอดอยู่มันจึงทำให้ฉันไปไหนต่อไม่ได้ ฉันมองกลับมาที่เจ้าสมุทรอีกครั้งด้วยความสงสัย

"จะทำอะไร?"

"คืนนั้นฉันเมามาก"

"..."

"ฉันกับเธอ"

ฉันเอนตัวไปข้างหลังทันทีที่เจ้าสมุทรโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันพร้อมกับดวงตาคมกริบของเขาที่หรี่ลงช้าๆ และเขาใช้มันมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกๆ

"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!"

"..."

"ฉะ ฉันเข้าไปเก็บขวดแก้วให้แล้วนายก็ดึงยางรัดผมฉันออกฉันตกใจเลยวิ่งหนีออกมา!"

เจ้าสมุทรเอียงใบหน้าไปมาช้าๆ ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ และกลับไปยืนตรงอีกครั้ง

"งั้นเหรอ?"

"ค่ะ!"

"งั้นก็ดีแล้ว"

พรึบ!

ฉันก้มมองยางรัดผมของตัวเองที่เขายื่นมาใส่มือให้ ก่อนจะเงยหน้ามองเขาที่กำลังยืนอยู่อย่างไม่เข้าใจ เจ้าสมุทรยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเองพร้อมกับหยิบหมวกกันน็อกมาสวมและสตาร์ทรถตัวเอง ฉันกำยางรัดผมในมือแน่นขณะที่สายตาก็มองไปที่เขาไม่ละไปไหน

"ไปทำงานให้ตรงเวลาด้วยล่ะ...ยัยแว่น"

"อึ่ก!"

"ฮึ!"

บรื้น!!

เสียงรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของเขาดังขึ้นพร้อมกับรถที่พุ่งออกจากโรงรถอย่างรวดเร็ว ฉันยืนมองตามเขาอีกนานนับนาทีจนรถเขาหายไปลับสายตา

"อึ่ก.."

ตุบ...

ฉันยกมือขึ้นทุบอกตัวเองเบาๆ เมื่อตัวเองเริ่มจะสะอึกไม่หยุดหลังจากที่เขาพูดออกมาแบบนั้น ดวงตาของฉันหลุบลงมองยางรัดผมในมือตัวเองพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ เขาจำฉันได้แถมยังเรียกฉันว่ายัยแว่นอีก??