EP.1
2881 คำ
(ข้าว)
3/04/20xx
16.36 น.
เสียงเปียโนที่ดังออกมาจากห้องของชมรมดนตรีคลอออกมาตามทางเดินเป็นระยะๆ เรียกให้ฉันยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...และถึงแม้ว่าท่วงทำนองของวันนี้มันจะดูเศร้ามากขนาดไหนแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเพราะจนต้องเดินมาแอบฟังเหมือนทุกครั้ง ฉันมองคนที่กำลังเล่นเปียโนภายในห้องชมรมที่ไม่มีคนด้วยสายตาที่กำลังอธิบายไม่ถูกเพราะเพลงที่เขากำลังเล่นในตอนนี้มันดูเศร้า เศร้าจนทำให้ฉันน้ำตาคลอเบ้าไปด้วย
"..."
ท่วงทำนองที่เศร้าดูเล็กน้อยไปเลยเมื่อฉันมองเสี้ยวใบหน้าที่กำลังหลับตาบรรเลงเพลงอยู่ ร่างสูงเงยหน้าขึ้นเพดานพร้อมกับริมฝีปากตัวเองที่เม้มเข้าหากันแน่น มือของฉันกำเข้าหากันทันทีที่เขาลืมตาขึ้นช้าๆ เผยให้ฉันเห็นแววตาที่กำลังเจ็บปวดของเขา
พรึบ!
"อ๊ะ!?"
"มายืนทำอะไรตรงนี้?"
"พี่โรสข้าวตกใจหมดเลย"
"ทำไม...รึกำลังแอบดูใครอยู่?"
ฉันยกมือโบกไปมาทันทีที่พี่โรสพี่ชมรมที่รู้จักหรี่ตาจับผิดฉันก่อนที่เธอจะชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้องและยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน
"ถึงว่าทุกวันอังคารชอบมาก่อนใครเพื่อน เพราะมาดูเจ้าประจำเล่นเปียโนนี่เอง"
"เปล่านะคะ วันนี้ข้าวเรียนเสร็จเร็วหรอกข้าวไม่ได้จะมาดูใครสักหน่อย"
"อิอิ เข้าไปกันเถอะ"
"แต่เขาเล่นอยู่..."
"ไม่เห็นเป็นไรนิ"
"พะพี่โรส..."
แกร๊ง...!
"โอ๊ะ เล่นต่อเถอะๆ ฉันมาชมรมน่ะ"
"...จะกลับพอดี"
ฉันเดินหลบๆ มาอีกทางทันทีที่เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมันจึงทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาแต่งตัวไม่เรียบร้อยขนาดไหน ดวงตาเฉยชาต่างจากเมื่อกี้ของเขาเหลือบมองมาที่ฉันนิดๆ ก่อนที่เขาจะเดินผ่านพวกเราออกไปโดยไม่พูดอะไร พี่โรสยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะแตะไหล่ฉันเบาๆ ฉันหันมองไปที่เธออย่างงงๆ
"มานั่งนี่สิ เดี๋ยวจะเล่าอะไรให้ฟัง"
พี่โรสยิ้มกว้างออกมาอย่างรู้สึกสนุกต่างจากฉันที่ขมวดคิ้วมองเธอด้วยความสงสัย เธอเอื้อมมือมาดึงแขนฉันไปนั่งด้วยที่เก้าอี้พร้อมกับมองมาที่ฉันตาเป็นประกาย
"อะไรเหรอคะพี่โรส"
"ฉันได้ยินจากไอ้ฮอว์คมันว่าเจ้าสมุทรเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมานานเกือบสามปี"
"พี่ฮอว์คนี่คือ?"
"แฟนน้ำหนาวแฝดพี่มันน่ะ"
อ่อ...แฟนพี่ของเจ้าสมุทรนี่เอง และใช่คนที่เรากำลังพูดถึงอยู่คือคนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้เขาคือเจ้าสมุทร ซึ่งเขามักจะมาเล่นเปียโนที่ห้องนี้เป็นประจำทุกวันอังคารชมรมเรามักชวนเขามาเล่นให้นะแต่เขาไม่เอาเขาเป็นพวกที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่นักเท่าที่สังเกตมา
"แล้วพี่โรสมาเล่าให้ข้าวฟังทำไมเหรอคะ?"
"เราไม่ได้ชอบเขาอยู่รึไง?"
"พี่โรส!"
"ท่าทางงี้ใครบ้างจะดูไม่ออก"
ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เธอพูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับแก้มตัวเองที่รู้สึกร้อนแปลกๆ ฉันหลบตาพี่โรสอย่างทำอะไรไม่ถูก
"ไม่ใช่เพราะเขารึไงข้าวถึงมาเข้าชมรมพี่น่ะ...ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่คณะที่เรียนด้านดนตรีแท้ๆ"
"มะ...เฮ้อพี่โรสพูดถึงขนาดนี้ข้าวจะปฏิเสธไงล่ะทีนี้"
ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับมือตัวเองที่ยกขึ้นดันแว่นสายตาตัวเองขึ้นอย่างปลงๆ พี่โรสหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนที่เธอจะเอื้อมมือมาตบไหล่ฉันเบาๆ
"จีบผู้ชายไม่มีอะไรผิดหรอกน่า...ยิ่งคนที่เราชอบมากๆ จะไม่ลองดูสักครั้งเหรอ"
"..."
"น่าสนุกออกนะ อย่างน้อยเราก็ได้ลองอ่ะ"
พี่โรสยิ้มให้ฉันบางๆ ก่อนที่จะมีคนที่ชมรมเดินเข้ามาในห้องเราเลยต้องหยุดคุยกันเรื่องนี้แต่มันกลับทำให้ฉันคิดถึงมันไม่หยุด...ก็ใช่ว่าฉันจะไม่อยากลองเพียงแต่ว่าฉันไม่กล้า และอีกอย่างเจ้าสมุทรก็เพิ่งเลิกกับแฟนที่เขารักมาก
ใช่ฉันรู้มาก่อนแล้วว่าเขาเลิกกับแฟนเพราะคืนนั้นฉันเพิ่งเกือบโดนเขาทำอะไรแปลกๆ เพียงเพราะเขาเมาจนไม่ได้สติแต่ฉันหนีออกมาได้ ถึงจะไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงต่อแต่นั่นก็เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันได้เข้าใกล้เขาขนาดนั้น เขาไม่รู้จักฉันหรือจำฉันได้หรอกแม้ว่าฉันจะอยู่ใกล้เขาขนาดไหน...ฉันก็เป็นแค่คนๆนึงที่เขาเดินผ่านไปเท่านั้นต่างจากฉันที่หัวใจมักเต้นแรงเสมอเพียงแค่เขาเดินผ่านหรือเหลือบมองมาเพียงวินาทีเดียว
---คลับเจ้าสมุทร---
18.36 น.
"สวัสดีค่ะ"
"จ้า ไปเปลี่ยนชุดเร็ว"
"ค่ะ"
ฉันยิ้มให้พี่ที่ทำงานด้วยกัน ก่อนจะรีบวิ่งออกไปหลังร้านและเปลี่ยนมาเป็นชุดของที่ทำงานก่อนจะเดินออกมายืนอยู่หน้ากระจกและถอดแว่นตาตัวเองออกเปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์แทน ฉันรวบผมไปข้างหลังก่อนจะมัดรวบไว้และเดินออกมาข้างนอกทันทีที่เสร็จ พนักงานที่รู้จักกันยิ้มทักทายฉันจึงยิ้มตอบเขาไปและเริ่มทำงานของตัวเองนั้นคือจัดโต๊ะให้เป็นที่เป็นทาง และเก็บขวดเบียร์ที่ลูกค้าดื่มไว้เมื่อคืน
ฉันมาทำงานที่นี่ได้เกือบเดือนแล้วเพราะเงินดีแถมยังทิปเยอะอีกด้วย คลับนี้คัดคนเข้าด้วยนะจึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องของลูกค้าเท่าไหร่ เพราะส่วนมากก็เป็นแขกวีไอพีทั้งนั้นซึ่งก็นั่นแหละคลับนี้เป็นของเจ้าสมุทร...เขาเป็นคนเก่งมากจนสามารถเปิดคลับได้เองเลยล่ะ
"มาทางนี้กันหน่อย"
"ค่ะ/ครับ"
ทุกคนว่าขึ้นทันทีที่พี่ผู้จัดการของร้านเรียกทุกคนเข้าไปหาเขาที่เวที ฉันที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่จึงหยุดทำก่อนจะเดินมามุงกับพนักงานอีกนับยี่สิบคนที่เหลือ
"คุณเจ้าสมุทรอยากคุยด้วยน่ะ"
เกิดเสียงซุบซิบขึ้นทันทีที่พี่ผู้จัดการว่าขึ้นแบบนั้น ฉันมองไปข้างหน้าด้วยความสงสัยก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับร่างสูงที่เดินขึ้นมาบนเวทีมือของฉันกำเข้าหากันแน่นทันทีที่เห็นใบหน้านิ่งเรียบ พร้อมกับสายตาเฉยชาของเขาที่มองมาที่เราทุกคนอยู่...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขามาคุยกับพนักงานเพราะปกติจะฝากพี่ผู้จัดการมาคุยแทนมันจึงทำให้ทุกคนตื่นเต้นกันมากๆ
"สวัสดีครับ...ผมขอเข้าเรื่องเลยนะ"
"..."
"คุณทุกคนคงรู้นะว่ามาทำงานบริการ...ผมเลยอยากมาเตือนสติทุกคนนิดหน่อยตรงที่ลูกค้าที่มาร้านเราเขาต้องการการบริการที่ดี แต่กลับมีพนักงานบางคนที่บริการลูกค้าได้ค่อนข้างแย่ถึงแย่มาก"
"..."
ทุกคนหันมองกันอย่างงงๆ ทันทีที่เจ้าสมุทรเอ่ยขึ้นมาแบบนั้น เขามองมาที่เราด้วยสายตานิ่งเรียบไม่ต่างจากเดิม
"ผมไม่ได้ว่าใครเฉพาะเจาะจงและมาครั้งนี้ก็ไม่ได้จะมาหาว่าใครผิด ถึงร้านเราจะเป็นคลับแต่การบริการก็เป็นอีกอย่างที่ลูกค้าต้องการ...ไม่มีใครชอบหรอกนะถ้าพนักงานบริการแย่ๆ ทั้งๆ ที่เขาเอาเงินมาให้"
"..."
"เพราะงั้นต่อจากนี้ระวังการพูดและการบริการลูกค้าด้วย เท่านี้แหละที่ผมอยากจะพูด...ตั้งใจทำงานกันนะครับ"
"ค่ะ/ครับ"
เจ้าสมุทรมองมาที่เราอีกไม่ถึงนาทีและหันหลังเดินกลับไปที่ชั้นบนของร้านซึ่งเป็นที่ประจำของเขา พนักงานคุยกันต่ออีกนิดซึ่งฉันก็ไม่ได้อะไรจึงเดินออกมาทำงานของตัวเองต่อ...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าใครที่บริการแย่และก็ไม่อยากจะรู้ด้วยสู้ทำงานของเราให้ดีก่อนคงจะดีกว่า แต่ก็ต้องยอมรับน่ะนะว่าคำพูดเจ้าสมุทรดูโตเกินกว่าอายุมาก ทั้งที่เราอายุเท่ากันแต่กลับดูต่างกันซะลิบลับ
"ข้าวๆ"
"คะพี่อ้อย?"
"วันนี้มาช่วยเสิร์ฟหน่อยนะพอดีอีกคนลาน่ะ"
"...คะ ข้าวเหรอ?"
"อืม ช่วยทีนะ"
"ได้ค่ะ"
พี่อ้อยยิ้มให้ฉันก่อนที่เธอจะเดินกลับไปที่หลังร้านฉันที่ยังเช็ดอยู่ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก ก็อยากจะปฏิเสธหรอกนะแต่พี่เขาก็แย่นี่สิ ปกติฉันเก็บโต๊ะกับล้างจานน่ะไม่ได้อยู่ทีมเสิร์ฟเพราะกลัวจะไปสะดุดขาใครเข้าเพราะฉันเองก็เป็นพวกซุ่มซ่ามมากๆน่ะสิ
22.36 น.
"โต๊ะสิบๆ"
"ค่ะ"
พรึบ...
มือของฉันเอื้อมไปรับถาดเครื่องดื่มที่พี่อ้อยส่งมาก่อนจะรีบเดินออกมาจากหลังร้านและมองทางไปที่โต๊ะสิบอย่างหนักใจ สงสัยต้องอ้อมไปทางโซนวีไอพี ฉันคิดกับตัวเองก่อนจะเดินไปตามทางที่มีลูกค้าสวนไปมาอย่างยากลำบาก...ถาดก็หนักแถมลูกค้ายังเยอะอีก
"โอ๊ะ!"
"ชิป!"
"ขะขอโทษค่ะ เป็นอะไรไหมคะ?"
"..."
ฉันก้มหัวให้ลูกค้าผู้ชายที่เดินไปชนทันทีพร้อมกับหลีกทางให้เขานิดๆ เขามองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มออกมาและเดินไปที่โซนวีไอพีของตัวเองฉันจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเขาไม่เอาเรื่องอะไร
"ได้แล้วค่ะ"
"วางเลยค่ะพี่"
ฉันเอาเครื่องดื่มพร้อมกับน้ำแข็งวางลงที่โต๊ะของสาวๆ ที่มาเที่ยวทันทีขณะที่พวกเธอก็กำลังนั่งรออยู่และก้มให้พวกเธอนิดๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จก่อนจะเดินกลับมาทางเดิมเพื่อไปเอาเครื่องดื่มของโต๊ะอื่นมาเสิร์ฟอีก
"น้องๆ"
"คะ!?"
เสียงของใครบางคนเรียกให้ฉันที่กำลังจะเดินกลับไปหลังร้านให้เดินเข้าไปหามันจึงทำให้ฉันรู้ว่าเขาคือใคร...เขาเป็นคนที่ฉันเดินชนเมื่อกี้นี้เอง
"รับอะไรเพิ่มเหรอคะ?"
"เปล่าครับ...พี่แค่อยากรู้อะไรสักหน่อย"
"คะ?"
เพื่อนๆ ในกลุ่มของเขาหัวเราะกันอย่างขำๆเมื่อเห็นว่าเขาว่าขึ้นแบบนั้นแต่มันกลับทำให้ฉันสงสัยเข้าไปใหญ่เขายกมือขึ้นเรียกให้ฉันก้มลงไปหา เพราะเสียงเพลงของคลับที่มันดังฉันจึงก้มลงไปหาเขา
"พี่ชอบน้องอ่ะ น้องน่ารักมากเลย"
จุ๊บ!
"อ๊ะ!?"
"ฮิ้วววว!!"
ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เขาว่าขึ้นแบบนั้นพร้อมกับริมฝีปากเขาที่กดลงมาที่แก้มของฉันอย่างแรงจนฉันถอยออกมาพร้อมกับมองเขาด้วยความตกใจขณะที่เพื่อนเขากำลังโห่ร้องกันเสียงดังอย่างชอบใจ
"พี่ชอบครับอยากได้เราจริงๆ"
"!!"
หมับ!
"จะทำบ้าอะไร!!?"
ผลัวะ!!
"เชี้ย!!"
"อึ่ก!"
มือของฉันกำถาดในมือที่เพิ่งฟาดหน้าของคนที่เพิ่งหอมแก้มฉันไปด้วยความกลัวเพราะเมื่อกี้เขายื่นมือมาจับก้นฉันเต็มแรงฉันจึงฟาดไปเพราะตกใจ เพื่อนของเขาลุกขึ้นไปดูเขาทันทีก่อนที่หนึ่งในนั้นจะกระชากคอเสื้อฉันเข้าไปหา
"มึงกล้าฟาดเพื่อนกูเลยเหรอวะ!?"
"กะ ก็เพื่อนคุณลวนลามฉัน!"
"แล้วมึงเก่งมาจากไหนเป็นแค่พนักงานกระจอกๆ โดนนิดโดนหน่อยทำเป็นแอ๊บกลัว!"
"..."
"หรืออยากจะอัพราคา!??"
คนทั้งคลับหันมองมาที่เราทันทีที่เพื่อนของผู้ชายที่โดนฉันตบไปตะคอกเสียงดังอย่างเอาเรื่อง...เขาบ้าไปแล้วรึไงใครบ้างจะไม่กลัวและมันก็ต้องป้องกันตัวไม่ใช่เหรอ? และตอนนี้ฉันกลัวแต่จะให้พวกเขามาเอาเปรียบแบบนี้มันก็ไม่ใช่
"ฉันไม่ได้ขาย และที่คุณทำมันคือการคุกคาม!"
"ปากเก่งจังวะอีนี่!"
พรึ่บ!
"อ๊ะ!"
"มีอะไรกันเหรอครับ?"
ดวงตาฉันที่กำลังหลับแน่นเพราะชายตรงหน้ากำลังง้างมือทำทีจะตบก่อนฉันจะลืมตามองว่าใครยืนอยู่ข้างหน้า...ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นเจ้าสมุทร ซึ่งนั้นก็หมายความว่าเมื่อกี้เจ้าสมุทรดึงฉันออกมาจากพวกเขาใช่ไหม?
"มึงเป็นใคร!?"
"เจ้าของร้าน"
"เออ มาก็ดีจ่ายเงินมาให้พวกกูเลยพนักงานมึงใช้ถาดฟาดหน้าเพื่อนกูเนี่ย!!"
"..."
"ฉะ ฉันฟาดไปเพราะเขาจับก้นฉันและหอมแก้ม...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ"
เสียงสั่นๆ ของฉันเอ่ยขึ้นทันทีที่เจ้าสมุทรหันมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ เขามองฉันก่อนจะหันมองไปที่ลูกค้าอีกครั้ง
"แต่เพื่อนคุณลวนลามพนักงานเราไม่ใช่เหรอครับ?"
"นี่มึงฟังแต่พนักงานมึงงั้นเหรอ พวกกูเป็นลูกค้ามึงนะ!"
"ผมฟังความทั้งสองข้างอยู่แล้ว เพราะงั้นพี่คิมครับ"
"ครับ?"
เสียงของผู้จัดการเอ่ยรับที่เจ้าสมุทรเรียกทันทีที่เขาหันไปหา เจ้าสมุทรชี้ไปที่กล้องวงจรก่อนจะมองไปที่ลูกค้าด้วยสายตานิ่งเรียบ
"ไปเอาภาพกล้องวงจรปิดมาหน่อยครับผมอยากจะดูว่าที่พนักงานเราพูดมันจริงไหม"
"ครับ"
"แม่งเอ๊ย!!"
เพล๊ง!!
"กรี๊ด!!"
"มึงคิดว่าเป็นเจ้าของร้านแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอวะ!!?"
"คุณ!"
"เขยิบออกไป เดียวก็โดนลูกหลง"
ฉันที่กำลังจะขัดเจ้าสมุทรโดนเขาผลักออกมาทันทีที่ลูกค้าคนนั้นจับขวดมาฟาดใส่โต๊ะและชี้ปลายขวดแหลมๆ มาทางเขา เจ้าสมุทรเดินเข้าไปหามันทำให้ลูกค้าคนนั้นก้าวถอยหลังด้วยท่าทีกลัวๆ
"สงสัยจังว่าเข้ามาในร้านผมได้ไง...ไอ้การกระทำแบบนี้นึกว่าหมดไปเป็นชาติแล้วซะอีก"
"มะมึงหมายความว่ายังไง!?"
"พวกที่ตัดสินปัญหาด้วยความรุนแรงส่วนมากมักจบไม่สวยหรอกนะ"
"มึง!"
"จะออกไปดีๆ หรือจะให้เรียกตำรวจ ดูๆ แล้วน่าจะโดนหลายข้อหาเลยนะ"
"..."
เจ้าสมุทรเหยียดยิ้มออกมาช้าๆ และเอื้อมมือไปจับขวดออกมาจากมือลูกค้าคนนั้นพร้อมกับยิ้มให้เขาบางๆ
"เชิญออกไปนอกร้านด้วยครับ"
"...แม่งเอ๊ย!"
พรึ่บ!!
ทั้งกลุ่มรีบร้อนลุกออกไปจากคลับทันทีที่เจ้าสมุทรว่าไปแบบนั้น ซึ่งมันก็ทำให้สถานการณ์สงบลงได้เพราะดีเจที่เริ่มเล่นเพลงขึ้นอีกครั้งทุกคนถึงหันกลับไปสนใจทางอื่นต่อทิ้งให้ฉันที่ยืนอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก
"คัดลูกค้าอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือตอนนี้ไม่ได้คัดกันแล้ว?"
"ขอโทษครับ ผมจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก"
เจ้าสมุทรมองไปที่พี่ผู้จัดการด้วยสายตาที่กำลังไม่พอใจก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาและเหลือบมองมาที่ฉันที่ยืนอยู่แวบนึงก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันมองตามเขาก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามเขาไปที่ชั้นบนของร้าน
"คุณเจ้าสมุทรคะ!"
กึ่ก...
"...อะไร?"
ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่อเขาหันกลับมามองฉันที่วิ่งตามขึ้นมาด้านบนของร้าน
"คือ ขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวาย"
"เธอเป็นฝ่ายถูกกระทำจะขอโทษทำไม?"
"เอ่อ..."
"เอาเถอะยังไงฉันก็ไม่ต้องการลูกค้าแบบพวกนั้นอยู่แล้ว"
"..."
"ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปทำงานสิ"
ฉันสะดุ้งทันทีที่เขาว่าขึ้นแบบนั้นก่อนจะก้มหัวให้เจ้าสมุทรและหันหลังเตรียมเดินออกมาทันทีก่อนที่ตัวเองจะชะงักและหันไปหาเขาอีกครั้ง เจ้าสมุทรเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ
"ขอบคุณนะคะที่ช่วย"
"อืม"
ฉันยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะหันหลังเดินออกมาทันทีขณะที่ริมฝีปากตัวเองก็ยังยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเป็น
"เดี๋ยว"
กึ่ก...
คิ้วฉันเลิกขึ้นเมื่อเจ้าสมุทรเอ่ยเรียกให้ฉันที่กำลังจะเดินชะงักอีกครั้ง ฉันหุบยิ้มลงทันทีก่อนจะหันกลับมามองเขา เจ้าสมุทรมองมาที่ฉันนานนับนาทีก่อนจะชี้นิ้วมาที่หัวฉัน
"ยางรัดผมเธอ..."
"คะ?"
"ยางรัดผมเธอเหมือนอันที่ตกอยู่ในห้องฉันเลย"
ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เจ้าสมุทรเอ่ยขึ้นมาแบบนั้นพร้อมกับสายตาของเขาที่มองมาที่ฉันอย่างจับผิด เขาเอียงคอไปมาช้าๆ และมองมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบแต่นั้นกลับทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก...ใช่ฉันจำได้แล้วว่าคืนนั้นเขาดึงยางฉันออกจากผม และมันเป็นลายเดียวกับที่ฉันมัดอยู่ตอนนี้!
- ผู้เขียน
