“นี่ ๆ เธออ่ะ เธอ ๆๆ เดี๋ยวสิเธออ่ะ”
เสียงของครามทั้งเรียกข้าวสวย และก็วิ่งตามข้าวสวยไปด้วย
“นี่ฉันเรียกไม่ได้ยินหรือยังไง”
ครามวิ่งไปดักหน้าของข้าวสวย แล้วก็ยืนหายใจหอบเหนื่อยอยู่ต่อหน้าข้าวสวย จากที่วิ่งตามข้าวสวยมาตั้งแต่ในอาคาร
“อ่ะอ้าว.. พี่ครามเรียกหนูหรอคะ”
ข้าวสวยทำหน้างง ๆ แล้วชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
“ก็ใช่น่ะสิ เรียกตั้งนานแล้วด้วย เรียกตั้งแต่ที่เธอลงมาจากอาคารนั่นแหละ”
“ก็พี่ครามไม่ได้เรียกชื่อหนูนี่คะ หนูจะไปรู้ได้ยังไง”
“ก็แล้วฉันจะไปรู้ชื่อเธอไหมละ”
“แล้วมีอะไรคะ”
ข้าวสวยถามพร้อมทั้งมองดูคนที่ยืนหายใจกระหืดกระหอบอยู่เบื้องหน้า
“น้องนาเดียละ”
“ว่าแล้วเชียว”
ข้าวสวยเบี่ยงหน้ามองไปที่อื่นอย่างรู้ทัน
“ว่าไง”
เสียงเข้มเค้นเอาคำตอบจากข้าวสวย
“นาเดียกลับไปตั้งแต่บ่าย ๆ แล้วค่ะ”
ข้าวสวยพูดจบก็ก้าวขาเดินหลบคราม เพื่อจะเดินไปที่หน้ามหาลัย วันนี้พ่อของเธอติดธุระ เลยไม่สามาร
