“งั้นเราไปกันเถอะยัยพิ้งออกไปก่อนแล้ว เดี๋ยวยัยพิ้งจะรอเรานาน”
ข้าวสวยพูดพร้อมทั้งเดินไปหาศรัณด้วย
“อืม..งั้นเราไปกัน”
เมฑินพูดแล้วก็เปิดประตูรถให้ฉัน ได้ขึ้นไปบนรถของมัน ฉันก้าวขาขึ้นรถของไอ้เมฑิน แล้วหางตาของฉันก็มองไปเป็นว่าไอ้ศรัณ มันยืนมองมาที่ฉันอยู่
”ไปกันข้าวสวย“
ผมบอกข้าวสวยทั้งที่สายตาของผม ก็ยังมองตามไอ้เมฑินไป ทันทีที่ไอ้เมฑินมันบอกให้ไอ้เดียไปกับมัน ผมรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที ทั้งที่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับมันนะ แต่ผมแค่ไม่พอใจ ที่เห็นมันต้องไปกับคนอื่น ถึงไอ้เมฑินมันจะเป็นเพื่อนก็เถอะ ผมก็ยังไม่พอใจมันอยู่ดี จะว่าหวงก็ไม่เชิง แต่มันก็ทำให้ผมต้องหงุดหงิดขึ้นมาอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว แล้วทำไมมันไม่ให้ข้าวสวยไปกับมัน แล้วให้ไอ้นาเดียมากับผม ทำไมมันต้องเลือกนาเดียให้ไปกับมัน ผมอยากจะถามแต่ผมก็เกรงใจข้าวสวย กลัวว่าเธอจะคิดว่าผมไม่อยากให้เธอมาด้วย แต่สุดท้ายผมก็ต้องยอมครับ
“ศรัณร
