Bad engineering วิศวะร้ายลึก🔞

10.20น.คณะวิศวกรรมศาสตร์ "ตาลวันนี้ไปนั่งกินข้าวกับรันย์ได้มั้ย" นิชาเพื่อนสาวสุดสวยของฉันชวน เธอมีแฟนเป็นเพื่อนสนิทที่ทั้งหล่อ รวย เพอร์เฟคไปหมดทุกอย่างจนฉันรู้สึกอิจฉา อีกอย่างในกลุ่มแฟนเธอมีผู้ชายหล่อมากๆอีกสามคน ทั้งหมดเป็นกลุ่มหนุ่มฮอตที่สาวๆเกือบทั้งมหาลัยหมายปอง ส่วนฉันชื่อลูกตาลเรียนคณะวิศวกรรมศาตร์เพราะอยากหลีกหนีจากกลุ่มเพื่อนผู้หญิงที่มักจะชอบทำตัวงี่เง่าใส่กัน ซึ่งมันไม่เหมาะกับนิสัยแบบฉันเลย ชีวิตฉันก็มีแต่แม่เพียงคนเดียว ส่วนพ่อฉันไม่เคยเจอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร แม่ไม่เคยพูดเรื่องพ่อให้ฉันฟัง และตัวฉันเองก็ไม่เคยถามให้แม่ลำบากใจ แม่ฉันเป็นแม่บ้านทำความสะอาดรีสอร์ทที่ชลบุรี ท่านเลี้ยงดูฉันมาด้วยความลำบาก ฉันรู้ว่าท่านเหนื่อยมากแค่ไหน ฉันเลยตั้งใจเรียนเพื่อให้ท่านได้สบายในวันข้างหน้า ฉันเรียนเก่งเลยได้ทุนการศึกษามาเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง มหาลัยลูกคนรวยฉันเลยยิ่งไม่มีเพื่อนๆที่ฉันมีเพียงคนเดียวคือนิชา เธอก็คือเด็กทุนเหมือนกันกับฉัน ที่แรกเราแค่ได้ทำรายงานคู่กัน แต่คุยกันได้เพราะเธอไม่เคยรังเกียจหรือพูดจาดูถูกฉัน ทั้งที่เธอมีเพื่อนสนิทเป็นถึงหนุ่มหล่อสี่คน และหนึ่งในนั้นคือแฟนของเธอ แต่พอขึ้นปีสอง นิชาเลือกที่จะมานั่งและไปไหนๆกับฉัน เธอให้เหตุผลว่าอยากมีเวลาที่ได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนผู้หญิงบ้าง ซึ่งตอนแรกแฟนเธอก็ไม่ยอมมักจะงอนกันเป็นประจำ แต่สุดท้ายเขาก็เข้าใจเพราะรักเธอมาก ฉันล่ะอิจฉาจริงๆ "ฉันไม่ไปได้ไหมอ่ะแก ถ้าไงแกไปเถอะค่อยเจอกันตอนคาบเรียนก็ได้" "ไม่เอาถ้าแกไม่ไป งั้นฉันกินข้าวกับแกเหมือนเดิม ถ้าฉันไปแกจะกินข้าวกับใคร" เธอตอบพร้อมกับมือกดขยุกขยิกที่ปุ่มโทรศัพท์ เดาว่าเธอน่าจะส่งข้อความบอกรันย์แฟนหนุ่มของเธอ ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักชื่อกันและเรียนคณะเดียวกันแต่เชื่อไหม ฉันกับกลุ่มสี่หนุ่มหล่อของคณะไม่เคยคุยกันเลย พวกเขาไม่เคยคุยกับฉันหรือแม้แต่สนใจฉันเดาว่าบางทีพวกเขาอาจจะไม่รู้จักชื่อฉันเลยก็ได้ "รันย์ว่าไงอ่ะแก" "ก็งอนนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยกลับไปง้อที่ห้อง" "ไม่อยากให้แกต้องทะเลาะกับแฟนเพราะฉันนะนิ" ฉันรู้สึกไม่ดี หากว่าเพื่อนต้องทะเลาะกับแฟนบ่อยๆเพราะไม่ได้ไปไหนด้วยกัน "ไม่หรอก รันย์เขาแกล้งโกรธเพื่อให้ฉันง้อหรอก" "หึ ง้อแบบไหน ง้อแบบนั้นรึเปล่า" ฉันเอ่ยกระซิบริมหูนิชาทำให้เธอหัวเราะคิกๆ ออกมา ถึงแม้ไม่เคยมีแฟนแต่ฉันรู้หรอกว่าคนมีแฟนเขาต้องง้อกันยังไง "นี่เดี๋ยวนี้หัดแก่แดดนะเราอ่ะ" เธอตีแขนฉันแก้เขิน แน่ล่ะสิฉันไม่เคยมีแฟนไม่สิพูดให้ถูกไม่เคยมีผู้ชายมาจีบฉันเลย แต่ฉันเข้าใจนะฉันไม่ได้สวยเหมือนนิชา ผิวฉันออกจะขาวซีด และหน้าฉันก็ไม่ได้เป็นแบบที่ผู้ชายนิยม ผู้หญิงตาโตๆ ปากอิ่มๆซึ่งตรงกันข้ามกับฉัน ที่มีตาสองชั้นก็จริงแต่ไม่ได้โตชวนมอง พูดง่ายๆหน้าตาฉันออกจะธรรมดา 12.05น. ณ.โรงอาหารคณะวิศวะ ขณะที่ฉันกำลังยืนต่อแถวซื้อข้าวแกงร้านประจำ ก็ได้ยินผู้หญิงที่ต่อแถวด้านหลังฉันพูดเรื่องหนึ่งขึ้นมา "วันนี้ฉันมีนัดกับภีม"คนที่ยืนข้างหลังฉันพูดแม้จะไม่ได้ดังมากแต่ฉันได้ยินชัดเต็มสองหู "ว้ายยย จริงเหรอคบกันหรือว่าเขาจีบ" "ฮึ แกน่าจะรู้นิสัยเขานะใครๆก็พูดกันให้ทั่วเขาไม่เคยจริงจังกับใคร"เดาว่าน่าจะมีสามคนที่ยืนคุยกันอยู่แต่ฉันไม่กล้าหันไปมอง "ถึงเขาจะมาหลอกกินฉันหรือว่าไง ฉันก็เต็มใจจ๊ะ" ถึงประโยคนี้ฉันเลยต้องเหล่หางตาไปมองนิดหน่อย เธอเป็นผู้หญิงที่สวยนะ เหมือนจะเป็นดาวคณะอะไรนี่แหละ ฉันเหมือนเคยเห็นเธอในเว็บมหาลัย แต่คำพูดคำจาที่ว่ายอมนอนกับเขาทำให้ฉันรู้สึกว่าทำไมเธอถึงต้องทำตัวไร้ค่าแบบนี้ "แต่ไหนๆจะกินฉันแล้วก็ขอเอาให้คุ้มหน่อยเหอะ เผลอๆอยากจะขอเป็นเด็กเลี้ยงเขาด้วยจะได้สบาย รวยซะขนาดนั้น"เพื่อนเธอทั้ง2คนเงียบไปแล้วเดาว่าคงอึ้งรับประทานไปเหมือนฉัน ไม่คิดว่าคนสวยๆหน้าตาดีๆ จะยอมเป็นเด็กเลี้ยงของเด็กมหาลัยเหมือนกัน "ระวังไว้ล่ะกัน ไปเผลอใจให้กับผู้ชายที่เขาไม่เห็นค่าแกจะเสียใจนะมีนา"เพื่อนเธอคนหนึ่งเตือนสติ แล้วก็เงียบกันไป บวกกับถึงคิงฉันพอดีเลยไม่ได้สนใจฟังต่อ เมื่อซื้อข้าวเสร็จฉันเดินมาที่โต๊ะที่นิชานั่งอยู่ ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อเจอกลุ่มแฟนเธอมานั่งด้วย และหนึ่งในนั้นคือคนที่อยู่ในบทสนทนาของสาวๆกลุ่มเมื่อกี้ ทำให้เธอหันไปสบตากับเขาแวบหนึ่ง แต่แค่แวบหนึ่งจริงๆ เป็นเธอเองที่ไม่สามารถสู้สายตาเขาได้ มันไม่ได้เขินเพียงแต่พอรับรู้เรื่องราวเมื่อกี้มาทำให้เธอรู้สึกกลัวและคิดว่าผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไป "ให้พวกเขานั่งด้วยนะ ที่มันเต็มนะ" นิชาอธิบายซึ่งฉันก็พยักหน้าเข้าใจ เพราะโรงอาหารคณะตอนเที่ยงคนแน่นมาก ฉันรีบก้มหน้าก้มตากิน ไม่ได้สนใจใคร แต่ฉันรู้สึกมีคนมองฉันอยู่ตลอดแต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองใครเลย จนมีบทสนทนาเกี่ยวกับฉัน "วิชาอาจารย์ต้อม เขาให้จับกลุ่ม6คน ให้ลูกตาลมาอยู่กลุ่มเรานะ" ฉันได้ยินนิชาถามเพื่อนในกลุ่มเธอซึ่งฉันรีบสะกิดที่ขาเธอ ส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไร "ทำไมแล้วแกจะไปอยู่กับพวกเฟิร์สเหรอ พวกนั้นก็มี6คนแล้วนะ" นิชาหวังดีฉันรู้แต่ฉันกลัวพวกเขาจะไม่อยากให้ฉันอยู่มากกว่า ทำให้ตอนนี้ทุกสายตาจ้องมองมาที่ฉัน "เอ่อ เดี๋ยวฉันไปถามเพื่อนในห้องเองก็ได้เผื่อมีกลุ่มใครว่าง" ฉันตอบพลางหลบสายตาทุกคน ไม่อยากทำให้พวกเขาลำบากใจ "ทำไมเธอกลัวพวกเราเป็นประเภทโยนงานให้เธอทำคนเดียวรึไง ถึงไม่อยากอยู่กลุ่มเดียวกัน" เวียร์เป็นคนที่เอ่ยขึ้นมา จนนิชาต้องตีแขนให้เขาเงียบ"ไม่ใช่หรอกตาลเขาแค่เกรงใจพวกนาย" "เกรงใจอะไร งานกลุ่มก็ต้องทำด้วยกันไม่ได้ใส่ชื่อให้ฟรีๆซะหน่อย"ภีมเอ่ย ฉันหันไปสบตาคนพูด ฉันจับสายตาและน้ำเสียงได้ว่าเขาไม่ชอบฉัน แน่สิผู้ชายเจ้าเสน่ห์แบบเขาคงชอบแต่ผู้หญิงสวยๆ คิดมาถึงตรงนี้ฉันก็เม้มปากเข้าหากัน รู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้ที่โดนผู้ชายคนหนึ่งมองแบบนี้ "นะตาลนะ แกไม่ต้องไปหากลุ่มคนอื่นหรอก เดี๋ยวก็โดนเอาเปรียบอีก ฉันรับรองพวกนี้ถึงจะดูวันๆไม่ค่อยสนใจอะไร บ้าผู้หญิงไปวันๆ แต่เรื่องงานกลุ่มพวกเขาไม่เคยเอาเปรียบใคร" ฉันพยักหน้าเข้าใจ แม้จะไม่อยากอยู่กลุ่มนี้แต่คงปฏิเสธไม่ได้แล้ว "เดี๋ยวนี้ปากเก่งว่ะ รันย์มึงจัดการที"เอ็มพูดหยอกนิชา เธอเลยโดนแฟนหนุ่มเขกหัวไปหนึ่งทีโทษฐานหลอกด่าพวกเขา ฉันรีบกินไม่อยากสบกับนัยน์ตาสีดำสนิทที่มองมา ฉันไม่ได้กลัวแค่ไม่ค่อยชอบผู้ชายที่มองผู้หญิงเป็นของเล่น ถึงว่าฉันเดินผ่านลานจอดรถหลังคณะมักจะเจอเขาออกไปกับผู้หญิงที่ไม่เคยซ้ำหน้าสักวัน เชื่อมั้ย? ฉันเจอเขาบ่อยๆ แต่เขาไม่เคยทักทายฉันเลยแรกๆฉันก็เคยยิ้มทักทายเพราะเห็นว่าเขากับฉันอยู่คณะเดียวกัน แต่เขาคงไม่อยากผูกมิตรกับฉันเท่าไหร่ "เธอมีเลคเชอร์ของอาจารย์กอล์ฟมั้ย ขอยืมหน่อยสิ ได้ข่าวว่าเธอลายมือสวย"เอ็มที่นั่งอยู่ข้างฉันสะกิดถาม "มีสิ"ฉันหยิบเลคเชอร์ส่งให้เอ็ม ในสามคนนี้เอ็มดูจะเป็นคนเฟรนด์ลี่เข้าถึงง่าย เขามักจะยิ้มให้ฉันบ่อยๆ เวลาเราบังเอิญเจอกันนอกห้องเรียน "เชี่ย!! สวยจริงด้วย จดละเอียดด้วย มึงเสร็จแล้วกูขอต่อนะ วิชาอาจารย์กอล์ฟกูหลับทั้งคาบเลย มึงเอาด้วยมั้ยไอ้ภีม" "มึงทำเหมือนเป็นของตัวเองเลยไอ้เวียร์ ควรถามเจ้าของเขาก่อนมั้ย" "ได้รึเปล่าลูกตาล ให้ยืมต่อได้รึเปล่า" "อืม ได้สิขอแค่อย่าทำหายก็พอ" "เห็นมั้ย ใครจะใจดำเหมือนมึง แม่งมีไรดีๆไม่เคยแบ่งกู" "หึ หึ นี่มึงหมายถึงของกินใช่มั้ย" "เออของกินไอ้เวร ไอ้รันย์มึงเป็นพยานนะ ไอ้เอ็มด้วย ไอ้เหี้ยภีมแม่งขี้เหนียว แอบแดกคนเดียวตลอด" "เออกูจดไว้ให้มึงแล้ว"