ตอนที่2 เรื่องที่ไม่คาดฝัน
1268 คำ
Pheem past:
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมได้สาวสวยดาวคณะบริหารไปนอนกอด เธอชื่อมีนา เป็นผู้หญิงที่ตรงสเปกผมทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะคบเป็นแฟน คำนั้นเอาตรงๆยังห่างจากความคิดผมมากนัก ไอ้พวกสามตัวเพื่อนผมยังเคยบอกว่าอยากรู้นักว่าผู้หญิงแบบไหนที่จะทำให้เสืออย่างผมยอมหยุด บอกเลยว่ายากครับ และคงจะไม่ใช่เร็วๆนี้แน่นอน
ระหว่างที่ผมกำลังยืนตกลงกับมีนาที่ลานจอดรถของคณะ ลูกตาลที่มักจะเดินผ่านทางนี้หลังเลิกเรียนและทุกครั้งเธอจะเจอผมกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าตลอด นี่คงเป็นเหตุผลที่เธอไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมสินะ เลยพยายามรักษาระยะห่างระหว่างกันตลอด คงจะไม่ค่อยชอบที่ผมควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า
"ภีมรู้จักเหรอ"
มีนาเรียกสติที่เผลอมองลูกตาลนานเกินไป
"อืม เรียนคณะเดียวกัน ทำไม?เธอรู้จัก?"
"เปล่า แค่เห็นภีมมองนานเกินไป มีนาพูดก็ไม่ได้ยิน หรือว่าคือคู่ขาเก่า"
"หึ ไม่ใช่ เธอเป็นเด็กเรียนคงไม่ยุ่งกับเรื่องแบบนี้หรอก"
"ภีมไม่รู้อะไร พวกเด็กเรียนนะน่ากลัวเป็นประเภทฮอตเนิสต์ มีนาเห็นมาหลายคนแล้ว ภายนอกดูใสๆ แต่ข้างในนี่กลวงโบ๋"
แต่คงไม่ใช่ลูกตาล เธอไม่ได้เป็นประเภทที่มีนาว่าแน่นอน ตั้งแต่ปีหนึ่งผมไม่เคยเห็นเธอยุ่งกับผู้ชายคนไหน ขนาดในคณะเดียวกันยังไม่เคยเห็น
"เราว่าไม่ใช่หรอก ถ้าใช่เราต้องได้ข่าวมาบ้างสิ เธอก็รู้ว่าเราเป็นใคร"
"ไม่ใช่ก็ไม่ใช่แล้วภีมมองอะไรนานหนักหนา หรือสนใจเธอ"
เธอยังเซ้าซี้ถามไม่เลิก แบบลูกตาลเธอไม่ใกล้เคียงสเปกผมเลย ตัวเล็ก ผิวขาว ผมตรงดำยาว ตาก็ไม่ได้กลมโตแบบผมชอบ ทำไมจะต้องสนใจ
"ไม่ใช่สเปก ทีนี่ไปได้ยัง"
ผมเริ่มจะรำคาญนิดๆ ถ้าเธอไม่หยุดถามผมคงปล่อยเธอไว้ที่นี่แหละ ถามเหมือนกับเป็นเมียผมงั้นแหละ
"ไปๆ อย่าหงุดหงิดสิค่ะ"
กว่าฉันจะพาร่างกายมาถึงหอพัก วันนี้เรียนยาวทั้งวัน ทำให้เหนื่อยมาก เข้าห้องมาได้ฉันก็รีบพุ่งตัวไปที่ตู้เย็นทันที ขนาดฉันเหนื่อยขนาดนี้ทำไมคนบางคนถึงยังได้ไปทำกิจกรรมอันแสนเหนื่อยต่อได้อีก
นึกถึงนัยน์ตาสีนิลคู่นั้นที่มองฉัน แล้วขนลุก ร่างสูงของภีมที่ฉันมักจะเจอเขาหลังเลิกเรียนบ่อยๆ ไม่ใช่เจอแค่คนเดียวนะ เจอเขาอยู่กับผู้หญิงตลอด แถมวันนี้ยังเจอกับผู้หญิงคนนั้นที่ซื้อข้าวต่อจากฉันที่โรงอาหาร
ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจเหตุผลของผู้หญิงพวกนั้นที่ยอมนอนกับผู้ชายง่ายๆ บางทีพวกเธออาจมีเหตุผลบางอย่างก็ได้ใครจะไปรู้ แต่สำหรับฉันหากไม่มีเหตุผลมากพอคงไม่ยอมนอนกับใครง่ายๆ ยิ่งผู้ชายแบบภีม ผู้ชายที่ดูเต็มไปด้วยความอันตราย ฉันยิ่งควรถอยห่าง
ผู้ชายหน้าตาหล่อ ร่างสูงสมส่วน เบ้าหน้าฟ้าประทาน แทบไม่มีที่ติ ไม่แปลกใจหรอกที่ผู้หญิงทุกคนอยากเป็นผู้หญิงของเขา แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอนและเขาเองคงไม่มีวันมองผู้หญิงแบบฉันเหมือนกัน ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
ระหว่างกำลังแต่งตัว ฉันได้รับข้อความจากป้านี พี่สาวของแม่ที่ทำงานที่เดียวกัน ซึ่งท่านโทรหาฉันตอนที่กำลังอาบน้ำและไม่ได้รับสาย ปกติป้าไม่เคยโทรหาฉันเลย ทำไมจู่ๆป้าถึงได้บอกให้เธอโทรกลับไปด่วน
"ค่ะป้านี"
(ตาลเหรอลูก)
"ค่ะป้านีมีอะไรค่ะ หรือว่าแม่เป็นอะไร"
ฉันคิดได้เรื่องเดียวจริงๆเพราะแม่กับป้านีอยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เรื่องแม่คงไม่มีเหตุผลที่ป้านีต้องบอกให้ฉันโทรกลับไปด่วน
(ตาลอย่าบอกแม่นะว่าป้าโทรมา ป้ามีเรื่องแม่จะบอก)
"ค่ะ ตาลฟังอยู่ค่ะ"
มือฉันชาวาบ ใจสั่นระรัว ฟังดูไม่ใช่เรื่องดีเลย แม้จะยังไม่รู้เรื่อง เพียงแต่หัวข้อที่ป้านีเกริ่นขึ้นมา น้ำตาฉันก็แทบร่วงออกมาแล้ว
(แม่ไม่ให้ป้าบอกตาล ตอนนี้แม่ป่วยนะลูก หยุดงานมาหลายวันแล้ว วันนี้ก็เพิ่งไปโรงพยาบาลมา หมอบอกว่าให้ผ่าตัด แต่แม่ไม่ยอมผ่าบอกแค่ไม่มีเงินจะเก็บไว้ให้ตาลเรียน ที่ป้าบอกไม่ได้โทษตาลนะลูก แค่อยากให้ช่วยพูดกับแม่หน่อย ตอนนี้มันมีหนทางรักษาอยู่ แต่หากปล่อยไว้นานจะรักษาไม่ได้)
"มะ..แม่เป็นอะไรค่ะป้านี ทะ..ทำไมดูร้ายแรงจัง ฮึก"ฉันพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแต่ทำไม่ได้ นัยน์ตาพร่ามัวไปหมด
(มะเร็งในกระเพาะอาหารระยะที่2)
"ฮึก ฮึก ฮือ เมื่อไหร่ค่ะ หมอตรวจพบเมื่อไหร่"
(ตอนแรกแม่ตาลปวดท้องบ่อยๆ ป้าถามว่าเป็นอะไรบอกแค่ว่าเป็นโรคกระเพาะ จนเมื่อ3วันที่แล้วปวดหนักมาก ป้าเลยพาไปโรงพยาบาล หมอตรวจพบเชื้อมะเร็งในกระเพาะอาหาร หมอให้แนวทางการรักษาคือผ่าตัดกับเคมีบำบัด แต่ต้องใช้เงินเยอะนะตาลโรคนี้ แม่เขาห่วงเราเรื่องเรียนเลยจะไม่ยอมรักษา บอกมีเงินเก็บอยู่ไม่เท่าไหร่ไม่พอผ่าตัด เก็บเอาไว้ให้ตาลเรียนดีกว่า)
"เท่าไหร่ค่ะป้า ต้องใช้เงินเท่าไหร่"
(สามแสนจ๊ะ)
ฉันทรุดตัวลงไปร้องไห้ทันที เงิน3แสนไม่ใช่น้อยๆ ฉันรู้แม่มีไม่ถึงหรอก ที่ท่านไม่ยอมรักษาส่วนนึงก็คงไม่มีเงินขนาดนั้นและไม่รู้จะหาที่ไหน
(ตาลยังอยู่รึเปล่า)
ฉันไม่มีแรงจะคุยกับป้านีอีก ได้แต่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเงินมากมายขนาดนั้นจะไปหามาจากที่ไหน ฉันเองค่าเทอมกับค่ากินในแต่ละเดือนเป็นเงินทุนการศึกษาที่ได้ แม่ออกค่าหอให้กับโอนเงินให้ค่ากินเพิ่มมานิดหน่อย ทำให้ไม่ได้เงินเก็บมากมายขนาดนั้น
ฉันหยิบโทรศัพท์เข้าแอปธนาคาร มองดูตัวเลขยอดเงินคงเหลือที่มีอยู่2หมื่นนิดๆเป็นเงินที่ฉันได้มาจากการรับจ้างทำรายงานภาษาอังกฤษที่นิชาหามาให้ตั้งแต่ปี1 บวกกับฉันเป็นคนประหยัดเลยพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่เงินแค่นี้ไม่พอจะให้แม่ผ่าตัด
Looktann:นิพรุ่งนี้ลาให้หน่อยนะ ฉันจะกลับไปหาแม่หน่อย
ฉันส่งข้อความหานิชา เพื่อจะกลับไปจัดการเรื่องแม่ก่อน ถึงจะมีเงินยังไม่พอแต่จะไปถามโรงพยาบาลว่ามีทางไหนที่จะให้แม่ผ่าตัดได้ก่อนบ้าง
Nicha:ได้ๆ แม่เป็นอะไรรึเปล่าตาล
นิชาเป็นคนที่ห่วงฉันที่สุด น้ำตาฉันไหลเป็นทาง อยากจะบอก อยากจะปรึกษาเพื่อน แต่เธอเองก็ไม่ได้รวยขนาดจะให้หยิบยืมได้ เลยเลือกที่จะไม่บอก
Looktann:ไม่สบายนะ แต่ไม่เป็นไรมาก แกไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรีบกลับ
- ผู้เขียน
