ตอนที่4 ข้อเสนอ
1819 คำ
จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทาง มันไม่มีทางไหนแล้วจริงๆ นอกจากวิธีนี้ ที่จะทำให้ได้เงินมารักษาแม่ ถึงไม่รู้ว่าเมื่อเสนอภีมไป เขาจะรังเกียจถึงขนาดว่าฉันรึเปล่า แต่ใจมันก็ยังอยากจะลองดู
คิดได้ดังนั้น ฉันก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตา หยิบโทรศัพท์พิมพ์เข้าช่องแชทภีม ที่ไม่เคยคุยอะไรกันมาก่อน แม้จะมีช่องทางการติดต่อจากการที่เราจะต้องทำรายงานกลุ่มกัน
Looktann:ว่างคุยรึเปล่า
คำพูดที่ดูเหมือนสนิทสนมถูกส่งออกไป คิดแล้วฉันก็อยากจะลบข้อความนั้นไป แต่ไม่ทันเพราะมันขึ้นว่าอ่านแล้ว
Pheemmm:เธอมีอะไร
ไม่รูัต้องเริ่มพูดยังไง หากพูดไปเขาไม่ตกลง ก็ขอให้เขาไม่เอาเรื่องฉันไปบอกคนอื่น แต่ดูเขาก็ไม่ใช่คนแบบนั้นรึเปล่า
Looktann:ผู้หญิงอย่างเรา ภีมสนใจรึเปล่า
Pheemmm:????
เครื่องหมายคำถามถูกส่งมา เขาคงจะงงว่าฉันที่ไม่เคยจะคุยกับเขา อยู่ๆมาพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้เหมือนไม่ใช่ฉัน
Pheemmm:เธอคือลูกตาลรึเปล่า
หืม เขาคงคิดว่าไลน์ฉันโดนแฮกรึเปล่า อยากจะขำนะ แต่มันขำไม่ออก ทำไมรู้สึกเหมือนจะโดนปฏิเสธล่ะ อายเป็นบ้าเลย แต่ฉันก็ยังเลือกไปต่อตราบใดที่เขาไม่ได้ปฏิเสธออกมาตรงๆ ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไปล่ะกัน ทำเป็นคนโง่ซะบ้าง เอาไว้ฉลาดแค่เรื่องเรียนพอ
Looktann:เราถามว่าความบริสุทธิ์ของเราภีมสนใจรึเปล่า
ตรงๆไปเลยไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ไหนๆจะโดนปฏิเสธก็ขอไปให้สุดก่อนล่ะกัน แต่ทำไมน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด ฉันกลัวป้านีจะออกมาเจอเลยหลบไปคุยตรงระเบียงทางเดินเพราะภีมโทรเข้ามา
"ฮัลโหล"
(ก็เป็นเธอนิ ทำไมถึงมาเสนออะไรบ้าๆ)
ฉันสูดน้ำมูกพยายามพูดกลับไปด้วยเสียงปกติ
"ก็เราไง ที่ถามไปคือต้องการคำตอบ"
(เธอร้องไห้?)
แม้ว่าฉันจะพูดไปเช็ดน้ำตาไปเขาก็ยังจับน้ำเสียงฉันได้ คงจะคุยกับผู้หญิงบ่อยๆจนเก่งกาจไปหมดทุกเรื่อง
"ตอบที่เราถามมา เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ"
(หึ หึ เธอนี่กล้ากว่าที่ฉันคิด ฉันนึกว่าเธอไม่ชอบฉันซะอีก ที่ไหนแอบชอบฉันอยู่รึไง)
เขาจะคิดยังไงฉันไม่มีแรงไปตอบโต้ อยากจะคิดอะไรก็คิดไปเลย ว่าฉันแอบชอบ แอบรัก ถ้ามันทำให้เขารับข้อเสนอของฉันมันก็โอเค
(เธอคงไม่เสนอให้ฉันฟรีๆหรอกใช่มั้ย ข้อเสนอคืออะไร)
ฉันมองคนไม่ผิดจริงๆ เขานะมันเลว ฉันรู้แต่ก็ยังเอาตัวมาพัวพันกับผู้ชายแบบนี้ หรือจะไปขายตัวให้คนที่ไม่รู้จักดี แต่ทำแบบนั้นต้องนอนกับผู้ชายกี่คนถึงจะได้เงินมารักษาแม่ แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยงตัวเอง
"สามแสน เราต้องการเงินสามแสน ภีมให้ได้รึเปล่า"
(หึ หึ หึ นี่เธอพรหมจรรย์เหลี่ยมทองรึไง)
เขาหัวเราะฉันทันที คงคิดว่าไม่คุ้มกับเงินที่ฉันเสนอไป
"เราจะนอนกับภีมจนกว่าภีมจะเบื่อ"
เขาเงียบไปพักนึงจนฉันต้องดูที่หน้าจอว่าเขาวางไปรึยัง แต่เขาก็ยังไม่วาง
"ว่าไง ตกลงรับข้อเสนอรึเปล่า"
(2 ทุ่มเจอกันที่คอนโดฉัน เอาชุดนักศึกษามาด้วย)
20.04 น.
ฉันมันบ้าที่มายืนอยู่หน้าตอนโดเขา หลังจากวางสายจากภีม ฉันก็ไปบอกแม่ว่าจะกลับมาเรียนแล้วและให้แม่รักษาตัวให้หายเร็วๆ เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงฉันจะมาจัดการให้เรียบร้อยวันที่แม่ออกจากโรงพยาบาล
ฉันกดส่งข้อความหาภีมให้เขาลงมารับ เพราะฉันขึ้นไปหาเขาไม่ได้ ไม่มีคีย์การ์ด สักพักร่างสูงของภีมก็เดินออกมาจากลิฟท์
เขายังอยู่ในชุดนักศึกษา กลิ่นบุหรี่จางๆลอยมาเตะจมูกฉัน เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ๆ
"มาจริงๆสินะ"
"ถ้าคิดว่าเราไม่มา แล้วนัดมาทำไม"
"คิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจนะสิ"
เขามองสบตาฉัน นัยน์ตาชวนหลุ่มหลง ฉันไม่เคยอยู่ใกล้เขาขนาดนี้มาก่อน นี่สินะผู้หญิงถึงได้ตามเขาเป็นขบวน
เขาดึงมือฉันไปจับและพาเข้าลิฟท์ ฉันพยายามจะดึงมือกลับมา มันตื่นเต้นจนเหงื่อออก กลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันใจเต้นแรงขนาดไหน
"แค่จับมือก็ตื่นเต้นซะแล้ว"
ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไป เขารู้จุดอ่อนของฉัน รู้ว่าฉันตื่นเต้น แทนที่เขาจะเก็บไว้ในใจกลับพูดออกมาให้ฉันหน้าร้อนวูบบาบ
"เปล่า เราแค่ร้อน"
ฉันพยายามแถไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้เขาได้ใจ ควบคุมความรู้สึกฉันมากเกินไป แม้มันจะไม่ทันแล้วก็เถอะ
"ร้อนจริงๆด้วย ดูสิเหงื่อออกเต็มเลย"
จู่ๆเขาก็ขยับมายืนข้างหน้าฉัน แถมยังเข้ามาใกล้จนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างกัน นัยน์ตาสีดำคู่นั้นก็เอาแต่จ้องหน้าจนฉันพยายามเบี่ยงหลบสายตา แต่เขาก็เอามืออีกข้างจับคางให้ฉันหันไปเผชิญหน้ากับเขา
ภีมโน้มหน้าลงมาทำเหมือนจะจูบ ฉันเลยต้องเอามือปิดปากเขาไว้
"ภีมจะทำอะไรเราก็ได้ เมื่อภีมจ่ายเงินเราแล้วเท่านั้น"
เขาขยับหน้าออกไปทันที เมื่อลิฟท์มาจอดที่ชั้น30 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของคอนโด ฉันเดินตามเขาจนถึงหน้าห้องหมายเลข 304 หากมองดูดีๆทั้งชั้นมีเพียง4ห้อง และเขาอยู่ห้องริมสุด
เมื่อเสียงเขากดรหัสล็อคประตูดัง ฉันก็แทบหยุดหายใจ มันหมายความว่าฉันไม่มีทางหันหลังกลับไปได้อีก หลังจากนี้ชีวิตฉันต้องเจอกับอะไร ฉันจะถือว่าคือกรรมที่ทำให้เรา2คนต้องมายุ่งเกี่ยวกันแบบนี้ และจะขอให้เขาเบื่อฉันเร็วๆ เพราะฉันคิดว่าเขาไม่น่าจะนอนกับผู้หญิงแบบฉันได้นานๆ
เข้ามาในห้องเขาฉันก็ถอดรองเท้าผ้าใบที่ใส่มาในชั้นวางรองเท้า แต่ยังยืนไม่ขยับไปไหน จนร่างสูงต้องหันกลับมามอง
"กลัวขึ้นมารึไง"
เขาจับอาการฉันได้ ทำไมจะไม่กลัว ความบริสุทธิ์ที่ฉันหวงแหนมา20ปีกำลังจะถูกทำลาย เป็นใครก็ต้องเสียใจไหม ฉันไม่ได้เสียมันให้กับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันสักหน่อย
"เราแค่อยากจะบอกว่า อย่ารุนแรงได้รึเปล่า"
อย่างน้อยก็ขอให้มันเป็นคืนที่น่าจดจำในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งก็แล้วกัน
"มาคุยกันก่อน"
เขาเดินนำฉันไปที่โซฟาหน้าทีวี มองไปรอบห้องเขากว้างมากมี 2 ห้องนอน มีห้องที่น่าจะเป็นห้องน้ำด้านนอกด้วย ส่วนอีกฝั่งเป็นบาร์เครื่องดื่ม และมีประตูใกล้กัน คาดว่าน่าจะเป็นห้องครัว เมื่อเทียบกับหอพักเท่ารูหนูของฉัน คงพอๆกับห้องนอนเขา 1 ห้องล่ะมั้ง
"นั่งสิ จะยืนอีกนานมั้ย"
"อืม"
"เข้าเรื่องนะ ฉันรับข้อเสนอของเธอ แต่ก็มีกฏของฉันเหมือนกัน"
ฉันพยักหน้า ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะเสนอให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจะหมายถึงรสนิยมทางเพศแปลกๆของเขา ฉันก็จะพยายามยอมรับให้ได้
"ข้อแรก ฉันนอนกับเธอก็จริง แต่ไม่ใช่ในฐานะคนรักกัน เพราะฉะนั้นหากวันไหนเบื่อๆ ฉันจะไปนอนกับคนอื่นก็ได้"
ฉันเริ่มรู้สึกเสียเปรียบนิดๆ แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ยังพอรับได้อยู่
"ข้อที่สอง ฉันจะไม่ใส่ถุงยางกับเธอ เพราะเราต้องนอนกันบ่อยๆ เธอต้องหาวิธีคุมกำเหนิด จะกินจะฉีดก็เรื่องของเธอ แต่ห้ามท้องเด็ดขาด หากเกิดพลาดขึ้นมา ฉันจะถือว่าเป็นความผิดของเธอ"
เสียเปรียบอีกเหมือนเคย ปัดความรับผิดชอบอีกต่างหาก เรายังเรียนกันอยู่ ฉันไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองท้องก่อนที่จะเรีบนจบแน่นอน"ข้อที่สาม เธอต้องนอนกับฉันแค่คนเดียว ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร"
หึ ฉันอยากจะหัวเราะ นี่เขากำลังจะบอกฉันว่าผู้หญิงที่เขานอนทุกคนคือบริสุทธิ์หมดเลยว่างั้น มันจะเป็นไปได้ยังไง ยิ่งเขาพูดออกมาฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบเขาหมดทุกทาง จากที่คิดว่าตัวเองได้เปรียบ ผู้ชายคนนี้เก่งเป็นบ้า เขาทำให้ฉันเหมือนเป็นคนหมดหนทางต่อสู้ไปเลย
"ข้อที่สี่ ฉันติดเซ็กส์นะบอกไว้ก่อน มีได้ทุกวัน ทุกที่ทุกเวลา เพราะงั้นเธอต้องพร้อมอยู่เสมอ"
"ในมหาลัยด้วยเหรอ"
ฉันตกใจมากนะถ้าเขาจะบอกว่าใช่ แล้วพื้นที่ไหนในมหาลัยที่เราจะไปมีอะไรกันได้ อีกอย่างฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด
"ก็ถ้ามีอารมณ์ เธอก็ต้องพร้อม"
ฉันหน้าเหวอทันที นี่เขาเป็นผู้ชายประเภทไหน ที่จะมีอารมณ์ได้ตลอดเวลาขนาดนั้น ไม่รู้ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่มานั่งฟังอะไรไร้สาระจากผู้ชายตรงหน้า
"แล้วต้องไปทำกันตรงไหนล่ะ เราไม่อยากให้คนอื่นรู้นะ"
"ในรถ ในห้องน้ำ มีเยอะแยะ แต่คงไม่บ่อยหรอกนะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น"
สำหรับเขามันธรรมดาสิ แต่ฉันที่ไม่เคยเรื่องแบบนี้ได้แต่นั่งหน้าร้อนผ่าว ที่เขาพูดมันออกมาราวกับบ่นเรื่องรถติดหรือสภาพอากาศ
"เธอละมีข้อเสนออะไรอีกมั้ย นอกจากเงิน สามแสนที่ขอ"
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอตกใจ เงินสามแสนที่ฉันต้องใช้ความบริสุทธิ์แลกมา กลับดูไม่มีค่าเลยในสายตาเขา แน่สิคนรวยแบบเขาเงินแค่นี้คงไม่สะเทือนขนหน้าแข้งเขาหรอก
"มีแค่ห้ามให้ใครรู้ โดยเฉพาะนิชา นอกนั้นเราคิดว่าทำได้"
"ก็ไม่คิดจะให้ใครรู้อยู่แล้ว รหัสห้องฉันคือ 080804 เวลาฉันให้มารอเธอจะได้เข้าห้องได้ อีกอย่างเราจะนอนกันในห้องเล็ก ส่วนห้องใหญ่เธอห้ามเข้าไปเด็ดขาด ฉันไม่ชอบให้ใครไปยุ่งห้องส่วนตัวของฉัน"
- ผู้เขียน
