ตอนที่10 ขอเบอร์หน่อย
1197 คำ
“ใจเย็นๆไม่ต้องแย่งกันถ้าพวกมึงต่างก็มีเด็กกันอยู่แล้วงั้นน้องคนนี้กูขอแล้วกัน” นักรบที่ฟังพวกมันจ้องจะแย่งน้องคนนี้แต่ติดที่ว่าต่างคนก็ต่างมีเด็กอยู่ก็ได้พูดขึ้นเพราะตอนนี้เขาว่างไม่มีความสัมพันธ์กับสาวคนไหน
“ข้ามศพกูไปก่อนครับไอ้เหี้ยนักรบ!” นายน์ยกขาขึ้นมาวางเอาไว้บนเก้าอี้ สายตาดุถูกส่งไปยังไอ้นักรบเพื่อนรัก
“ฮ่าๆ แม่งโคตรจะหวงก้างทั้งๆที่ยังไม่ทันได้จีบน้องเขาด้วยซ้ำ” นักรบหัวเราะออกมาดังลั่นดูก็รู้ว่าไอ้นายน์มันต้องชอบน้องคนนี้ เขาก็แค่แกล้งๆแหย่มันเพียงเท่านั้นไม่ได้คิดอยากจะเข้าไปจีบเธออย่างที่ปากพูดออกไปสักหน่อย
“ระดับนี้แล้วคงไม่ต้องจีบข้ามไปเย..ได้เลย พวกมึงคอยดู!” นายน์ที่ดูจะมั่นใจเหลือเกินว่าเธอจะต้องชอบเขาอย่างแน่นอนก็พูดขิงเพื่อนไปทันทีพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วมุ่งหน้าเดินเข้าไปหาเธอคนนั้น
-พาฝัน-
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยจึงได้หันไปมองอย่างเพ่งเล็งและทันทีที่ได้มองเห็นว่าเขาคนนั้นเป็นใคร หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้น
แต่มันไม่ได้ใจเต้นแรงเพราะยังชอบเขาหรอกนะก็แค่ตื่นเต้นว่าเขาจะจดจำฉันได้หรือไม่ต่างหาก ว่าฉันก็คือเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่อ้วนแล้วเสือกไปสารภาพรักกับคนรูปหล่อดูดีเช่นเขา
“พี่นายน์จะเดินเข้ามาทำไม!” พาฝันเบิกตากว้างจะทำยังไงเมื่อตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเดินเข้าหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้วจะเดินหนีก็คงจะไม่ทันแล้ว
“ชื่ออะไรครับ เด็กปี1เหรอ?” ชายหนุ่มรุ่นพี่สำรวจใบหน้าหวานอย่างถ้วนถี่กวาดสายตามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า คนอะไรยิ่งมองก็ยิ่งสวย
“ใช่ค่ะอยู่ปี1ว่าแต่พี่ถามทำไมคะ” เสียงหวานตอบด้วยน้ำเสียงสั่นกล้าๆกลัวๆพร้อมกับลอบมองเขาอย่างระแวดระวังกลัวที่สุดว่าเขาอาจจะจำเธอได้
“ถามชื่อก็ไม่ได้เหรอ..พี่ชื่อนายน์นะครับ” ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มขึ้นอย่างมีเสศนัยจ้องมองเธออย่างไม่ลดละ มาดูกันว่าคนหล่อๆอย่างเขาจะสามารถทำให้เธอคนนี้ยอมใจอ่อนให้เบอร์กับเขาได้หรือไม่
“ค่ะ มองอะไรคะ” ก็มองเธอขนาดนั้นมีใครบ้างที่จะไม่รู้สึก
“เห็นพี่มองน้องเหรอครับ” เขาเปรยตามองเธอก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาด้วยสายตาแพรวพราว
“ก็ใช่นะสิคะ” พาฝันเชิดหน้าขึ้น เธอจะไม่กลัวเขาอีกต่อไป
“ขอเบอร์เราหน่อย!” นี่เขาเป็นพวกมั่นใจในตัวเองสูงเกินไปแล้วนะคิดว่าจะขอเบอร์สาวที่ไหนก็ได้หรือไง ใครจะให้ก็ให้แต่ฉันคนนึงแหละที่จะไม่ยอมให้เขาได้สมหวังได้เบอร์ของฉันไปอย่างแน่นอน
“ขอเบอร์..ไม่ให้ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะพอดีว่าแฟนรออยู่” เอาแบบนี้แล้วกันทำทีเป็นว่ามีแฟนรออยู่เขาจะได้เลิกยุ่งวุ่นวาย
“เดี๋ยวบอกชื่อก่อนแล้วพี่จะยอมหลีกทางให้เราเดินไปหาแฟน” เขาช้อนตาขึ้นมองสีหน้าจริงจังของเธอ ยังไงวันนี้ต้องให้เธอคนนี้บอกชื่อกับเขาก่อนแล้วถึงจะปล่อยให้เดินออกไป
“เฟิร์นค่ะ..บอกแล้วนะคะช่วยหลีกทางสักที” พาฝันครุ่นคิดและพูดชื่อ’เฟิร์น’ออกมาพร้อมกับบอกให้เขาถอยห่างออกไปสักทีอยู่แบบนี้มันน่ารำคาญและมันก็สำเร็จ เมื่อเขายอมถอยห่างออกจากตัวเธอ
พาฝันจึงรีบพาตัวเองเดินหนีหายออกมาจากตรงนั้นตรงที่มีผู้ชายคนนั้นยืนอยู่
“สวยฉิบหายแถมหยิ่งมากซะด้วย” นายน์ยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ยังไงเขาต้องได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นของตัวเองให้ได้แม้ว่าเธอจะมีแฟนอยู่แล้วก็ตาม เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอให้หลุดมือไปไหนเด็ดขาด
“น้องเขามีแฟนแล้วนะเว้ย!!” นักรบที่เห็นว่าเธอเดินออกไปแล้วก็ได้เข้าไปสมทบแล้วพูดกับไอ้นายน์ให้มันตัดใจและอย่าไปยุ่งกับน้องเขาอีก
“ถ้ากูอยากได้ถึงมีแฟนแล้วกูก็จะเอา!!!” นายน์ที่เป็นคนไม่ยอมใครจึงได้หันกลับไปมองเพื่อนบอกความต้องการของเขาออกไปอย่างชัดเจนไม่ว่ายังไง เขาต้องได้เธอคนนี้
“เหี้ยครับไอ้นายน์!!” กัปตันด่านายน์ทันทีก็รู้อยู่ว่ามันเหี้ยแต่นึกไม่ถึงว่ามันจะแย่งแฟนชาวบ้านเขาแบบนี้
เมื่อเดินออกมาไกลจากตรงนั้นแล้วและจวนที่จะถึงโรงอาหาร พาฝันจึงได้หันกลับไปมองว่าผู้ชายคนนั้นยังเดินตามเธอมาหรือไม่และดีที่เขาไม่ได้เดินตามเธอมา หญิงสาวจึงค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยต่อไปเธอจะต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้นต้องคอยหมั่นสังเกตว่าผู้ชายคนนั้นอยู่แถวบริเวณที่เธอจะผ่านหรือไม่
“นี่เขาจำเราไม่ได้อย่างนั้นซินะ แต่ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับเราอีก” พาฝันพึมพำขึ้นรู้สึกสบายใจอยู่ไม่น้อยที่ผู้ชายคนนั้นจำเธอไม่ได้
“ยัยฝันไปไหนมา” คะนิ้งถามฉันทันทีที่เห็นว่าฉันเดินเข้าไปถึงโต๊ะที่เธอนั่งรออยู่
“เราไปเข้าห้องน้ำมาอะ”
“เค ก็นึกว่าไปไหน” คะนิ้งพยักหน้ารับรู้ ฉันจึงเดินไปเลือกซื้ออาหารกลางวันมานั่งกินกับเธอเพียงสองคน วันนี้พลอยกับยูจินนั่นมีเรียนถึงช่วงบ่ายจึงทำให้พวกเราทั้งสี่ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน
“คะนิ้ง!” เสียงเรียกดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง คะนิ้งรวมไปถึงพาฝันต่างก็หันไปมองยังต้นเสียง
“พี่คิมหันต์มาได้ยังไงคะเนี่ย” คะนิ้งเอ่ยถามบุคคลที่เรียกชื่อของเธอด้วยสีหน้างุนงงไม่คิดว่าเขาจะมาหาเธอในเวลาแบบนี้
“พี่ก็มาหาเรานั่นแหละว่าแต่คนนี้..เพื่อนใหม่เหรอ?” คิมหันต์ส่งสายตาเอ็นดูมองไปที่น้องสาวคนสวยและเปรยตามองมาที่พาฝัน
“ใช่ค่ะพี่ คนนี้เพื่อนใหม่ของหนูเองชื่อพา..” คะนิ้งรีบแนะนำฉันให้กับทางพี่ชายของเธอแต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดชื่อฉัน ฉันก็รีบพูดแทรกขึ้นก่อน
“สวัสดีค่ะชื่อเฟิร์นนะคะ”
“เฟิร์น?” คะนิ้งทำหน้างงงวยสงสัยหนักมาก ฉันจึงรีบส่งสายตาส่งซิกไปยังเธอ
- ผู้เขียน
