ทวงรักสามีไร้ใจ

น้ำหยดลงหินยังไงหินก็ไม่กร่อน...2

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงคะ ทานเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจหรอก เรื่องมันไม่ได้น่าสนใจหรอก แค่หมอยังจำทางมาที่นี่ได้ก็นับว่าเป็นบุญคุณมากแล้วค่ะ อ้อ...เรียกว่าเป็นบุญคุณอย่างเดียวไม่ได้สิ เรียกว่าเป็นความฟิน เป็นความสุขมากกว่าค่ะ” เพียงฟ้าเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่ต้องการให้เขาโกรธ เดี๋ยวเขาจะไม่มาหาเธอ เธอยังไม่อยากเสียใจตอนนี้ ขอเก็บคนหล่อ โปรไฟล์เริ่ดแบบเขาไว้ใกล้ๆ ตัวก่อน

“ทะลึ่งจริงๆ” คำพูดคำจาของเธอไม่เหมือนเด็กเลย ทั้งที่เธออายุเพิ่งจะยี่สิบสามปีเอง ส่วนเขาอายุยี่สิบแปด อายุพอที่จะสร้างครอบครัวได้แล้ว แต่เพราะว่าติดกับรสสวาทของยัยเด็กทะลึ่งที่อยู่ตรงหน้านี่ไง ก็เลยไม่ยอมลงเอยกับใครสักที

“คนมันกร้านโลกค่ะ นอกจากทะลึ่งแล้ว เรื่องบนเตียงยังลีลาดีด้วยนะคะ สนใจจะลองก่อนไปขึ้นเวรมั้ยคะ” คนตัวเล็กยิ้มหวาน ก่อนจะส่งสายตายั่วยวนให้เขา แบบที่ว่าถ้าเขาจะจัดจริงเธอก็พร้อมที่จะยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้เขาหาความสุขนะ เธอน่ะมีแต่ได้กับได้ ถ้าเขาเลือกที่จะทดสอบก่อนที่จะไปขึ้นเวร

“หยุดทำหน้าแบบนั้น วันนี้ผมมีผ่าตัดเช้า ถ้าไม่ติดเรื่องนี้นะ คุณเจอจัดหนักแน่ๆ ฟ้า” ธันว์เอ่ยออกมาด้วยความหมั่นเขี้ยว นี่เป็นเรื่องเดียวที่เขาเก็บทรงไม่อยู่ นอกนั้นเขาจัดการได้หมด มีแค่เรื่องที่ที่เพียงฟ้าสามารถทำให้เขาหวั่นไหวและแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาได้

“เสร็จแล้วก็กลับมาได้นะคะ สินค้าชิ้นนี้ก็พร้อมให้หมอพิสูจน์ทุกเมื่อเลยค่ะ” เพียงฟ้ายังไม่ยอมแพ้ เธอเดินหน้าต่อ เพราะเธอชอบหน้าเขา เวลาที่เขาไม่สามารถฝืนทำตัวเฉยชากับเขาได้ เพราะใบหน้าของเขาตอนนี้ คือใบหน้าที่เธอรู้สึกว่านี่คือใบหน้าของเขาจริงๆ

“นี่ก็ฮาร์ดเซลล์เหลือเกิน” ธันว์เอ่ยออกมาด้วยความหนักใจ แค่เธอพูดท่อนเอ็นอุ่นของเขาก็ทำท่าทำทางว่าจะเติบโตเพื่อที่จะออกรบแล้วสิ แต่เขาไปสายไม่ได้จริงๆ เพราะเคสนี้เป็นคนไข้ของเขา เขาเป็นเจ้าของไข้ เขาก็เลยต้องระงับอารมณ์ พยายามบังคับเจ้าลูกชายของเขาให้สงบนิ่ง แม้ว่ามันจะยากมากเหลือเกิน

“สนใจมั้ยคะ” คนตัวเล็กยังไม่ยอมหยุด

“ผมว่าผมไปดีกว่า ก่อนที่ผมจะเถลไถลแล้วไปผ่าตัดไม่ทัน” ว่าแล้วธันว์ก็ตักข้าวเข้าปากอีกสองสามคำ โดยไม่สนใจสายตายั่วยวนของหญิงสาว ก่อนที่จะวางช้อน แล้วก็ไปหยิบน้ำหนึ่งขวดในตู้เย็น เพื่อตรงไปที่รถแล้วรีบขับไปที่โรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่

“ไม่ทานให้อิ่มล่ะคะ” คนตัวเล็กที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้ ก็หัวเราะชอบใจ ด้วยรู้ว่าธันว์นั้นออกไปทำงานด้วยอาการค้างเติ่ง พอเสียงประตูปิดลง เพียงฟ้าก็ยิ้มอยู่คนเดียว ก่อนที่จะเก็บจานที่อยู่บนโต๊ะไปไว้ที่ห้องครัว แล้วก็เตรียมล้าง แล้วเธอจึงเตรียมตัวออกไปทำงานที่ร้านกาแฟ