ณ จวนตะวันออก
หลุนเหอจิ้งตื่นแต่เช้าตรู่ออกมานั่งรับลมเย็น สาวน้อยเดินเข้าไปลานทำครัวด้านหลังตึก อบขนมปังหอมกรุ่นถาดใหญ่มากินกับน้ำชา นางมองนกน้อยบินผ่านไปมา ร่างบางขมวดคิ้วเริ่มเอะใจ
เหตุใดวิหคสื่อสารที่นางส่งไปชายแดนใต้ ไม่เคยบินกลับมาแม้เพียงตัวเดียว
นางนั่งลงข้างหน้าต่าง ม้วนกระดาษเปล่าเล็กๆ ใส่ขาวิหกสื่อสารคราวเดียวสิบตัว ยื่นกรงให้นักฆ่าผู้หนึ่ง
“ปล่อยพร้อมกันไปทางชายแดนใต้” นางสั่งการ
พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!
เสียงนกกระพือปีกออกจากกรงพร้อมกัน นางหลบเข้ามาข้างในแอบมองเส้นทางที่นกบินไปทางเมืองซือเจี่ย
วิหคร่วงลงไปหนึ่งตัว อีกตัว และอีกตัว
นางแอบดูข้างบานหน้าต่างที่แง้มอยู่
หน้าหล่อเหลาที่นางคุ้นเคย หน่วยเงาสองนายคือเว่ยฉี กับเว่ยอู่ โผล่หน้าขึ้นมาจากพุ่มไม้ กำลังเป่าลูกดอกล่าสัตว์สกัดนกน้อยแสนน่ารักของนาง
หนอยยยย เจ้าพวกบ้า! เจ้าพวก serial killers พวกฆาตกรฆ่านก พวกฆาตกรต่
