กรี๊ดดดดดดดดดดด เสียงอนุลี่ลี่คนงามกรีดร้องขึ้นราวกับสตรีที่โดนผีเข้ากลางวันแสก ๆ
“หลุนเหอจิ้ง! เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
อนุลี่ลี่รีบเดินปรี่เข้ามาในห้องนอน หน้าตาถมึงทึง บอกบุญไม่รับอะไรทั้งสิ้น
จวิ้นอ๋องชะงัก เงยหน้าแสนหล่อเหลาขึ้นจากหน้าอกลูกแตงโมของอดีตชายาเอก รอยรักเป็นจ้ำ กระจายอยู่บนหน้าอกและซอกคอของหลุนเหอจิ้ง
“มีอันใดรึลี่ลี่” เขาเอ่ยเบา ๆ มือยังคาอยู่ใต้กระโปรงที่ถลกขึ้นมาจนถึงขาอ่อน
“ท่านพี่ ไหนท่านว่าจะไปจดทะเบียนหย่าเป็นทางการอย่างไรเล่า เหตุใดนางจึงขนข้าวของมาอยู่ในตำหนักเช่นนี้” ลี่ลี่โวยวายใส่จวิ้นอ๋อง
“ทะเบียนหย่า..ข้าไปจดแล้วเจ้าจะเอาอันใดอีก วางอยู่บนโต๊ะนั่นเล่า จะโวยวายเพื่อการอันใดลี่ลี่” เขาบอกแบบเอือม ๆ
“แล้วเหตุใดนางจึงมาอยู่บนเตียงท่านพี่ได้” ลี่ลี่ตะเบ็งเสียงจนเหนื่อยหอบ
“ชายาเอกกับข้าเพียงแต่มารื้อฟื้นความหลังกันเท่านั้น ไม่มีอันใดมาก” จวิ้นอ๋องตอบ
“ความหลัง
