หลุนเหอจิ้งสบตากับจวิ้นอ๋อง นางไม่กล่าววาจาอันใด
เมื่อนางกล่าว นางกลับเฉไฉไปเรื่องอื่น
“ข้าง่วงแล้ว นอนต่อเถิดท่านพี่”
“เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามพี่ ว่าเหตุใดเจ้าจึงมียอดฝีมือเหล่านี้อยู่ใต้อาณัติคอยรับใช้เจ้า” เขาทำเสียงเข้ม เริ่มคาดคั้น
“ท่านก็รู้ดีว่าข้าซื้อยอดฝีมือมาชุบเลี้ยง คงไม่ใช่เรื่องแปลก” นางเอ่ยขึ้น
“หลุนเหอจิ้ง อย่าได้โกหกพี่ พี่รบมากี่สนาม กี่ศึกกัน เหตุใดพี่จะไม่รู้ระดับปราณ ระดับสายพลังของผู้คนเหล่านี้ฝีมือเทียบเท่ากับองครักษ์เกราะทองขององค์ฮ่องเต้ คุ้มครองเพียงเชื้อพระวงศ์ระดับสูงสุดเท่านั้น”
“หากท่านทราบดี แล้วท่านจะถามข้าด้วยเหตุใด” นางอ้าปากหาว เดินไปนอนบนเตียงดึงผ้าหุ่มมาคลุมตัว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“จิ้งเอ๋อร์ พี่ถามเจ้าอยู่นะ” เขาเริ่มใช้ไม้อ่อน เมื่อไม้แข็งไม่ได้ผล แถมยังระลึกได้ว่าสถานะของตนเป็นเพียง'อดีตสวามี'
“พวกเขาเป็นคนของข้า ขอท่านพี่วางใจ”
“เจ้าจะ
