หลังจากทั้งคู่กลับมาเพนท์เฮาส์ในช่วงตีหนึ่งเศษๆ ด้วยความเหนื่อยล้า ต่างคนต่างแยกย้ายกลับห้องตัวเองโดยไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นสักประโยค
นาเนียร์นั่งพักนั่งสักครู่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยืนถอดเครื่องประดับออกจากตัวทีละชิ้นในห้องน้ำ ต่อมาเป็นชุดเดรสแสนสวย มือเล็กเอื้อมไปด้านหลังเพื่อรูดซิปลง พอรูดลงมาได้เกือบกลางหลังรู้สึกว่าเหมือนติดอะไรสักอย่าง พยายามรูดขึ้นและลงใหม่อีกรอบด้วยความระวัง
“ทำไมรูดไม่ลงเนี่ย…” เธอบ่นอุบคนเดียว ก่อนจะมองตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจเบาๆ อย่างหมดปัญญา
ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอน เท้าเล็กเดินไปหยุดหน้าห้องนอนของคิรัน มือเรียวเล็กยกขึ้นเตรียมเคาะประตูหากแต่ไม่มีความกล้ามากพอ
“เอาล่ะ…” เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะยกมือขึ้นเตรียมเคาะประตูอีกรอบ
บานประตูสีเข้มเพิ่งถูกเปิดออก ก่อนที่มือเล็กของนาเนียร์จะทันเคาะ คิรันสวมใส่เสื้อคลุมสีดำ เส้นผมเปียกหมาดให้ความรู้สึกไม
