“ฉันออกมาสูดอากาศค่ะ ในห้องนั้นคนเยอะ ฉันอึดอัด”
แม้ว่าเป้าหมายหลักคือการเดินตามบิดาออกมาถึงที่นี่ แต่เธอก็รู้สึกอย่างที่พูดออกไปจริง ๆ
“แน่ใจหรือว่าคุณ...ไม่ได้ออกมาพบใครข้างนอก”
โคเลสนิกหรี่นัยน์ตาสีน้ำตาลแกมทองแดง น่าแปลกที่เขาไม่ได้พบทิพชยานานนับเดือน แต่รู้สึกว่าสาวลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นดูมีน้ำมีนวลและเปล่งปลั่งขึ้นมาก
“นี่คุณกำลังจับผิดฉันอย่างนั้นหรือคะ คีธ...ที่ฉันพูดนี่ไม่ใช่เรื่องโกหกนะคะ ที่สำคัญมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณด้วย”
หญิงสาวตอกกลับด้วยความฉุนเฉียว เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาเลยเมื่อคิดถึงภาพของเด็บบี้ที่เกาะเกี่ยวแขนเขาไว้แน่น ทว่าร่างเล็กต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงใหญ่กำยำก้าวมาขวางขณะเธอกำลังจะเดินกลับและตวัดสายตาคมกริบมองเธอเหมือนจะให้ทะลุเข้าไปถึงกระดูก
“แทม...คุณไม่รู้จริง ๆ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเกมการชกชิงแชมป์ในคืนนี้ คุณไม่รู้จริง ๆ หรือว่าตอนนี้ยาซาโน่กำลังทำ
