"เชอรีน"
กระทั่งเรย์อาร์เอ่ยชื่อเธอขึ้นมาอีกครั้งเชอรีนจึงได้สติ
"เป็นเธอจริงๆ ด้วย รู้ไหมว่าฉันพยามติดต่อเธอทุกช่องทางเลยนะ แต่ก็ติดต่อไม่ได้ เธอหายไปไหนทำไมไม่มาหาฉัน"
เรย์อาร์ละล้ำละลักถามด้วยความดีใจ หากน้ำเสียงของเขาสั่นเครือด้วยก้อนบางอย่างที่กำลังจุกอยู่ที่ลำคอ ทั้งดีใจที่ได้เจอเธอถึงแม้จะอยู่ในสภาพอันน่าสมเพชก็ตาม มือหนาขยับคว้าไปจับมือเล็กทว่าเธอนั้นกลับก้าวถอยออกห่าง
"อย่าเข้าค่ะ ไม่งั้นเชอร์จะเรียกรปภ.จริงๆ ด้วย" เชอรีนปรามเขาเสียงสั่น ดวงตาระริกไหวทั้งคู่เลื่อนมองเรย์อาร์ที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ด้วยความรู้สึกเจ็บแน่นในอก เธอไม่เคยต้องการให้เขาเป็นแบบนี้ถึงแม้เขาจะเคยทำร้ายเธอสารพัดก็ตาม แต่เธอไม่เคยคิดร้ายกับเขาเลยสักครั้ง
"เชอรีน" ดวงตาคู่คมที่เคยมองคนตัวเล็กด้วยแววตาดุดันบัดนี้สั่นไหวน้ำตาคลอหน่วย เรย์อาร์ยังพยายามที่จะลุกเดินเข้าไปหาเชอรีนแม้ขาจะสั่นเทิ้มอย่างน่าเวทนา แต่เข
