บทที่ 7 สันดานแก้ไม่ได้
1511 คำ
“ตาเรามาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
เมื่อกลับมาถึงบ้านกวินรีบจับแขนเล็กของลลิตาให้หยุดคุย เมื่อเห็นเธอเดินเร็ว ๆ ไม่ได้สนใจเขาอย่างที่เคย
“กวินจะคุยอะไรคะ” เธอหันมาเผชิญหน้าและยิ้มให้แบบที่ยิ้มให้เขาอยู่ทุกวัน แต่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้นเธอกำลังเจ็บปวดเหลือเกิน
“ทำไมอยู่ดี ๆ ตาถึงอยากกลับมาทำงาน”
“คือบริษัทเป็นของตา แล้วตาจะเข้าไปทำงานไม่ได้เหรอคะกวิน”
“ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่ผมเคยบอกตาแล้วไงว่ากวินชอบผู้หญิงเรียบร้อยไม่ชอบให้ทำงาน แค่อยู่ดูแลบ้านเป็นภรรยาที่ดีรอกวินกลับมาบ้านเท่านั้นเองที่กวินต้องการ”
“อ๋อ สงสัยตาจะเรียบร้อยเกินไป ถึงรอผัวกลับมาบ้านแต่ไม่เห็นผัวยักจะกลับมา เพราะมัวไปอยู่บ้านเล็กบ้านน้อยอยู่”
“ตา คุณเริ่มอีกแล้วนะ ผู้หญิงพวกนั้นผมเลิกไปหมดแล้ว”
“เหรอคะ แต่สิ่งที่ตาเห็นคือแม่เลขาของคุณยังอยู่ดีนี่คะ”
“ปิ่นอนงค์กับผมไม่ได้เป็นอะไรกันเลยตา เธอเป็นแค่เลขาที่ทำงานดีเท่านั้นเอง”
“อ๋อทำงานดี ทำดีมากจนถึงขั้นไปซื้อคอนโดให้กันเลยเหรอกวิน” เธอตั้งใจจะเก็บเงียบในสิ่งที่รู้มา แต่เขายังเลือกที่จะโกหกเธอต่อไปเธอเองก็ไม่ควรเงียบและโง่อยู่แบบนี้
“ตานี่คุณสืบเรื่องของผมเหรอ”
“ค่ะ ในเมื่อคุณเลือกที่จะโกหกตาก็ต้องทำแบบนี้”
“แต่คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ มีแค่คุณคนเดียวที่เป็นที่หนึ่งในใจของผม แค่คุณคนเดียวเท่านั้น”
“กวินค่ะ ตอนนี้ตาไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าคุณคือใคร ตาไม่รู้เลยว่าคุณใช่กวินเมื่อตอนนั้นไหม” หล่อนพูดอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะหลายครั้งหลายคราที่จับได้แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมรับ ปฏิเสธอยู่อย่างนั้นทั้ง ๆ ที่หลักฐานมีอยู่ทนโท่
กวินนิ่งไปสักพักที่เห็นลลิตาพูดออกมาแบบนั้น เขามองใบหน้าสวยที่ในดวงตามีน้ำสีใสคลออยู่
“กวินขอโทษที่ทำตัวไม่ดี แต่กวินก็คือกวิน ยังเป็นกวินคนเดิมที่ตารู้จัก”
“แต่ตาไม่มั่นใจเลยว่าคุณคือกวินคนนั้น ตอนนี้ตาไม่รู้เลยจริง ๆ ถ้าเป็นกวินตอนนั้นจริง ๆ จะไม่มีทางทำให้ตาเสียใจอยู่แบบนี้ จะไม่มีทางมีคนอื่นและทิ้งให้ตารออยู่ที่บ้านแบบนี้เด็ดขาด คุณรู้ไหมตลอดเวลาที่ผ่านมาตารอคุณมานานแค่ไหน” เสียงสั่นเครือเอ่ยบอกเธอพยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เพราะไม่อยากเป็นคนโง่ในสายตาของเขาอีกแล้ว
“กวินขอโทษ แต่กวินสาบานก็ได้ ว่าตอนนี้กวินตัดทุกคนออกหมดแล้วจริง ๆ ช่วยเชื่อใจกวินอีกครั้งได้ไหม”
“กวินค่ะ ตาไม่ได้โกรธหรือเกลียดคุณ แต่ตาแค่อยากมีจุดยืนของตัวเอง และตายังพร้อมที่จะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ถึงแม้ครั้งนี้จะเป็นโอกาสสุดท้ายก็ตาม เพราะตาให้โอกาสคุณมาพร่ำเพรื่อจนไม่รู้จะให้ยังไงแล้ว”
ลลิตาพูดออกมาทั้งน้ำตาพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ แต่เธอรักเขามากจริง ๆ แต่มีแค่เธออยู่คนเดียวที่เจ็บปวดเหลือเกิน แต่ชายหนุ่มกับดูสบายดี ปากบอกว่ารักเธอ แต่สายตาของเขากับว่างเปล่าเหมือนไม่มีเธออยู่ในนั้นเลย
“ตาครับ เมื่อคืนเราพูดกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงเป็นแบบนี้ ใครเป็นคนทำให้คุณเป็นแบบนี้บอกผมมานะตา”
“กวินค่ะ เมื่อคืนคุณพูดเองอยู่คนเดียว ตาแค่เงียบปล่อยให้คุณพูดไปก็แค่นั้น”
“แต่ตายังรักผมอยู่ใช่ไหม ไม่ได้คิดที่จะหย่ากับผมใช่ไหมตา” กวินพูดออกมาอย่างร้อนรน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นแววตาของเขาสั่นไหว
“ค่ะตายังรักคุณ และตาไม่ได้คิดเรื่องที่จะจบกับคุณเลย ยกเว้นว่าคุณแอบมีคนอื่นอีก วันนั้นแหละที่เราต้องเซ็นใบหย่ากัน เพราะตาคงไม่ให้โอกาสคุณซ้ำสองอีกแล้ว เพราะที่ผ่านมาอย่างที่ตาพูด ตาให้โอกาสคุณมาพร่ำเพรื่อจนไม่รู้จะให้ยังไงแล้ว เพราะครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายของคุณจริง ๆ ค่ะกวิน เพราะตาพอแล้ว ตาเหนื่อย ตาอยากพัก ไม่อยากมากังวลเวลาที่คุณออกไปข้างนอก หรือแอบมีใครโดยที่ตาไม่รู้อีกแล้ว”
“ตา...”
เสียงพูดชื่อหญิงสาวแผ่วเบาเหมือนคนไม่มีแรง และนี่เป็นครั้งแรกเช่นกันที่ลลิตาแข็งข้อกับเขา เขาไม่รู้เลยว่าทำไมเธอถึงดื้อขึ้นมาแบบนี้ได้ ทั้งที่ผ่านมาคอยเชื่อฟังเขาอยู่ตลอด
เวลามีเรื่องผู้หญิงเธอกับเขามักแค่กระทบกระทั่งมีฝีปากกันเท่านั้น และส่วนมากก็กลับมาคืนดีกันเมื่อเขาเป็นฝ่ายง้อและยอมจบกับผู้หญิงพวกนั้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดูเปลี่ยนไป และเขาสัมผัสได้ว่าครั้งนี้เธอพูดจริง ถ้าเขาทำผิดอีกครั้งเขารู้ได้เลยว่าเธอพร้อมกระพือปีกออกไปในพื้นที่ไกลแสนไกลจนเขาไม่สามารถเอื้อมถึงได้อีกต่อไป
“ต่อแต่นี้ไปเราอย่ามาเจอกันอีกเลย” กวินเอ่ยพูดใส่โทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน
“ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น แต่ตากำลังเอาจริง เราห่างกันสักพัก ฟังผมก่อน ผมไม่ได้หมายถึงให้เราเลิกกัน”
ปลายสายตัดไปกวินจึงได้แต่ถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าเริ่มความสัมพันธ์แบบนี้มาตั้งแต่ตอนไหน
เขารู้ว่าลลิตาเป็นคนดี และเป็นคนดีมากเหมาะที่จะเป็นภรรยาไว้เชิดหน้าชูตา แต่เรื่องบนเตียงหล่อนกับจืดชืดเขาถึงต้องออกไปหาผู้หญิงข้างนอกเพื่อระบายความต้องการ เธอมันจำเจเกินไปไม่มีความตื่นเต้นเลยสักนิดมีแต่ความน่าเบื่อ แต่จะให้เขาหย่ากับเธอเขาทำไม่ได้เพราะใจเขานั้นยังรักเธออยู่ เขาต้องการหล่อนเอาไว้อยู่ข้างกาย แม้หล่อนจะให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้เลยสักครั้ง
ภายในห้องสี่เหลี่ยมกวินไม่รู้เลยว่าลลิตากำลังยืนแอบฟังทุกคำพูดที่ชายหนุ่มพรั่งพรูออกมาจากโทรศัพท์ เธอแค่ยืนดูเงียบ ๆ อยู่แบบนั้น ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงเข้าไปอาละวาดแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร
แต่ตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่จะต้องคอยไปถาม คอยระแวง ทั้งที่เธอรักเขาหมดใจแต่เขาคนนั้นเพียงแค่เห็นเธอเป็นของตายสำหรับเขาเท่านั้นเอง เริ่มแรกเข้ามาเขาให้ใจเธอเต็มร้อย แต่ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงไม่เหลือเลยสักเปอร์เซ็นต์เดียว
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอนั่งปลอบใจตัวเองอยู่คนเดียวซ้ำ ๆ เพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีไม่กลับบ้านมัวไปสำราญกับผู้หญิงคนอื่นข้างนอกจนละเลยเธอ
ทุกครั้งที่เธอรู้เรื่องว่าเขามีใคร เธอจะเข้าไปอาละวาดและไล่ทำร้ายพวกผู้หญิงพวกนั้นอยู่เป็นประจำ เขาเลิกและตัดขาดกับผู้หญิงพวกนั้นไปก็จริง แต่สักพักเขาก็ใหม่ เป็นอีหรอบแบบนี้ซ้ำ ๆ
จนวันหนึ่งเธอถึงกลับมาคิดได้ว่าควรรักตัวเองไหม เธอเพิ่งมาคิดได้เมื่อวันนั้นที่เขาพาเธอไปออกงานและเจอเลขาคนใหม่ของเขาที่นั่น ดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยากจะบอกเธอให้รู้ใจจะขาดว่าเป็นอะไรกับสามีของเธอ
หล่อนพยายามใจเย็นแล้วก็จริง แต่อดไม่ได้ที่จะน้อยใจและต้องกลับมาทะเลาะกันอีกครั้ง และวันนั้นเธอก็ได้ยินจากปากเขาเองว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวมากขนาดไหน ตลอดที่ผ่านมาทำไมเธอถึงได้ทำเรื่องน่าละอายขนาดนั้นได้กัน มันไม่ใช่เธอเลย ลลิตาคนเมื่อ 5 ปีก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอคนนั้นเข้มแข็ง สวย มีเสน่ห์และยิ้มแย้มอย่างมีความสุข แต่ดูลลิตาคนนี้สิรอยยิ้มของเธอหายไปแล้ว มีแต่ใบหน้าอมทุกข์ เธออยากเปลี่ยนแปลงเป็นลลิตาคนเดิมแล้ว เพราะตอนนี้เหนื่อยเกินทน เหนื่อยเกินที่จะต้องคอยมาวิ่งไล่ตามผู้ชาย เขาต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายตามเธอบ้าง พอกันทีกับชีวิตแสนเส็งเคร็ง
*******************************
กวินมันเลวจริง ๆ ขยุ้มหัวแล้วตบสักทีค่ะลลิตา
- ผู้เขียน
