6. นี่ฉันโดนยิงเหรอ
1204 คำ
6
Part: ขนมหวาน
การตื่นนอนและพบคนหล่อนอนอยู่ข้างๆ นี่ มันเหมือนความฝันเลยเนอะ แต่มันคือความจริง เพราะคนที่นอนอยู่ข้างฉันคือคุณคาเดน ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร รู้แค่ว่าเขาชื่อคาเดน หล่อและน่าจะรวยมากด้วย แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาปกป้องฉันได้ และตอนนี้ฉันก็กลายเป็นเด็กของเขาแล้ว
คิ้วดก จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากได้รูป โครงหน้าฟ้าประทานชัดๆ ไหนจะหุ่นสุดแสนเพอร์เฟค กล้ามท้องเป็นก้อนๆ ที่ฉันเคยสัมผัส ฉันรู้ดีว่ามันน่าหลงใหลแค่ไหน>//////14.00 น.
ก๊อกๆ
"เรือเทียบท่าแล้วครับ เราต้องไปแล้ว"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามเวลานัด ก่อนประตูจะถูกเปิดเข้ามา พวกเขาแจ้งฉันให้เตรียมตัวก่อนหน้านี้แล้ว
"ค่ะ" ฉันรับคำ แล้วเดินออกไป ทันทีที่ก้าวขาพ้นประตู บอดี้การ์ดที่ไม่คุ้นหน้าก็เข้ามาประกบตัว ภาพของไอ้พวกเจ้าหนี้ผุดขึ้นมาในหัว
"ไม่ต้องกลัวครับ" บอดี้การ์ดคนที่คอยดูแลฉันพูดขึ้น นี่เป็นคนของพวกเขาเองใช่มั้ย ไม่ใช่ของพวกเจ้าหนี้นั่น
พวกเขาพาฉันลงจากเรือสำราญ แต่ระหว่างทางฉันรับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องตลอด ต้องเป็นคนของพวกเจ้าหนี้นั่นแน่ๆ ฉันรู้สึกกลัวมากแทบก้าวขาไม่ออก แต่เพราะมีพี่ๆ บอดี้การ์ดถึงสี่คนทำให้ฉันอุ่นใจ
"ทางนี้ครับ" บอดี้การ์ดบอก พลางเดินเร็วขึ้น ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่าพวกเขามีสีหน้าเคร่งเครียด
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!
"กรี๊ดดด!!" ฉันกรีดร้องเมื่อเสียงปืนดังขึ้น
"เชี่ยเอ๊ย!" พี่บอดี้การ์ดสบถอย่างหัวเสีย ลากฉันวิ่งไปหลบที่แท่นปูนใกล้ๆ ระหว่างนั้นเสียงปืนก็ดังมาไม่หยุด
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
ฉันปิดหูหมอบกลางวงบอดี้การ์ดที่ยิงสวนกลับไป ตัวฉันสั่นเทายิ่งกว่าครั้งไหน นี่มันอะไรกัน ถึงขั้นยิงกันเลยเหรอ ฮือออ
เอี๊ยดดด!!!
ขณะที่ฉันนั่งร้องไห้ตัวสั่นกลัวอยู่นั้น ก็มีรถตู้สีดำวิ่งมาด้วยความเร็ว หยุดจอดตรงหน้าพวกเรา ทันทีที่ประตูรถเปิด ฉันก็ถูกพี่บอดี้การ์ดลากขึ้นรถ พร้อมกับพวกเขาที่กระโจนขึ้นรถอย่างคล่องแคล่ว แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกทันที อย่างกับในหนังแหนะ
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!
เสียงปืนยังดังตามหลังมาเรื่อยๆ
"กรี๊ดดด ฮือออ ฮือออ" ฉันร้องด้วยความตกใจกลัว นั่งหมอบลงกับพื้น นี่มันเรื่องอะไรกัน พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยหนูด้วย ฮือออ
"สลัดพวกมันไม่ได้เลย"
"สลัดให้ได้ แล้วรีบไปหานาย"
พวกเขาคุยกันส่วนฉันได้แต่นั่งร้องไห้ ช็อกกับเหตุการณ์ นี่ฉันยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย ฉันยังไม่ตายใช่มั้ย
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เสียงปืนค่อยๆ เงียบลง จากนั้นรถก็หยุดจอด ประตูถูกเปิดออกจากคนด้านนอก ฉันผงะตกใจ แต่เมื่อมองออกไปเห็นร่างโตผมสีเทาควันบุหรี่นั่น ฉันก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหา
หมับ!!
"คุณคาเดน ฮืออออ" ฉันกอดเขาแน่นด้วยความกลัว
"พวกมันตามมาครับนาย" พี่บอดี้การ์ดที่คุ้มกันฉัน เดินมารายงาน
"ดมกลิ่นเก่งจริงๆ" เขาบอกเสียงเรียบ แล้วพาฉันเดินขึ้นเครื่องบินลำใหญ่ตรงหน้า ตามด้วยบอดี้การ์ดอีกนับสิบคน
พอขึ้นมาบนเครื่องบอดี้การ์ดก็จับจองที่นั่งของตัวเอง ส่วนคุณคาเดนเขาพาฉันที่เดินกอดแขนเขาแน่นตรงไปยังห้องท้ายลำ
"ไปนั่งเดี๋ยวเครื่องจะออกแล้ว" เขาพยักพเยิดไปที่เก้าอี้มุมห้อง
ฉันเดินไปนั่งพลางเหลือบมองเขาที่นั่งลงเก้าอี้อีกตัวตรงข้าม พอพวกเรารัดเข็มขัดนิรภัย เครื่องก็ทะยานสู่น่านฟ้าทันที
"เอากล่องปฐมพยาบาลเข้ามา" เขากดปุ่มสั่งบนเก้าอี้
"คุณบาดเจ็บเหรอ" ฉันมองสำรวจร่างโตตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เจ็บหรือไง" เขามองขาฉัน
"...." ฉันก้มลงมองตาม ก็พบเลือดที่ไหลเป็นทาง "โดนยิงเหรอ?"
"โดนยิงคงเดินได้หรอก"
ก๊อกๆ
"กล่องปฐมพยาบาลค่ะ"
"เข้ามา"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามด้วยเสียงผู้หญิง พอคุณคาเดนอนุญาต ประตูก็ถูกเปิด สาวสวยในชุดแอร์โฮสเตสเดินถือกล่องปฐมพยาบาลเข้ามา เธอสวยมาก!!! แต่ว่าสายตาที่มองมาที่ฉันนั่นมันอะไร!
- ผู้เขียน
