เบนจามินนั่งกล่อมลูกน้อยอีกมือหนึ่งถือขวดนม ใบหน้าของเขาซีดและหม่นหมองจนไม่น่าดู ทุกคนต่างเป็นห่วงอาการของเขาแต่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้
“แกไปพักเถอะ พ่อจะดูแลหลานต่อให้เอง”
“พ่อจะให้ผมไปนอนได้ยังไง เมียผมหายไปทั้งคนนะ ไหนจะเจ้าไคล์อีก ลูกผมยังไม่ถึงสองเดือนดีเลยด้วยซ้ำ แต่แม่ของเขากลับหายไป” เบนจามินพร่ำเพ้อแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารลูกชายที่ไม่ได้เข้าเต้าแม่อีกแล้ว และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอหนีไปอยู่ที่ไหน
“แกต้องอยู่ดูแลลูก ไปพักสักหน่อยเถอะ” โทมัสเข้ามาอุ้มหลานและพยักหน้าให้เหล่าสาวใช้พาเบนจามินขึ้นไปพัก
“พ่อผมฝากลูกหน่อยได้ไหม” ชายหนุ่มสะบัดแขนออกและหันมาอ้อนวอนพ่อด้วยใบหน้าที่หมดหนทาง
“แกจะทำอะไรเบนจามิน”
“ผมจะไปหาเมียผม”
“ฉันรู้เรื่องหมดแล้วเบนจามิน”
“รู้เรื่องอะไรพ่อ”
โทมัสเดินเข้ามาใกล้เมื่อเขาวางหลานไว้บนเปลแล้ว และเดินเข้ามาคุยกับลูกชายที่ยังนั่งเหมือนคนหมดแรงอยู่
“เร
