วิเวียนนั่งพักในร้านคาเฟ่พลางดื่มจิบนมร้อนที่ตนเองสั่งเพื่อพักสมองและจัดการความคิดของตนเองก่อนที่เธอจะกลับบ้าน เธอไม่อยากแสดงสีหน้ากังวลหรือใด ๆ ให้คนอื่นรู้
“ขอนั่งด้วยสิคะคุณวิเวียน” เสียงหวานที่ติดจริตเอ่ยก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งโดยที่เจ้าของโต๊ะยังไม่ได้อนุญาต
วิเวียนชะงักเล็กน้อยเธอขมวดคิ้วและมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจว่าหล่อนต้องการอะไรจากเธอ เธอจะไปไหนก็ต้องเจอผู้หญิงคนนี้หลบมาอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ยังจะเจออีก
“รู้สึกจะบังเอิญเกินไปแล้วนะคะ” วิเวียนเอ่ยถามตรง ๆ เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะบังเอิญเจอกันตลอด
“ฉันไม่ได้มาหาเรื่องอะไรคุณหรอกนะ” คริสติน่ายิ้มบาง ๆ และแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้สบตากับหญิงสาวตรงหน้าที่เป็นศัตรูหัวใจของเธอ
“แล้วคุณมานั่งตรงนี้เพื่ออะไรคะ” วิเวียนถามออกไปตรง ๆ อย่างไม่อ้อมค้อม
“ฉันก็แค่อยากจะคุยกับคุณ.....ในฐานะที่เราเป็นลูกผู้หญิงด้วยกัน” คริสติน่ายังคงไม่เข้
