ตอนที่ 3
549 คำ
สองวันต่อมา
วิเวียนแหงนหน้ามองบ้านหลังใหญ่โตตรงหน้ามันช่างแตกต่างจากอะพาร์ตเมนต์ราคาถูกที่เธออยู่กับน้องชายเหลือเกิน เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และตัดสินใจเดินเข้าบ้านไปเมื่อมีคนมาเปิดประตูให้และบอกว่าเจ้านายรอเธออยู่ด้านใน
“สวัสดีค่ะ ดิฉันวิเวียนค่ะ”
เบนจามินมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าและเผยรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็เลือกได้ดีกว่าที่คิด เพราะเธอดูสวยหวานแบบที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดแบบนี้ตาแก่ที่บ้านคงถูกอกถูกใจไม่เบา
“คุณคงรู้แล้วใช่ไหมของเงื่อนไขสัญญา”
“ใช่ค่ะ”
“ดี เพราะผมขี้เกียจอธิบายอีกรอบ รีบเซ็นชื่อซะ” เบนจามินโยนหนังสือสัญญาต่อหน้าหญิงสาวอย่างไม่ให้เกียรติ
มือเรียวยกขึ้นมาเปิดอ่านทีละหน้าอย่างใจเย็น ถึงแม้จะมีสายตาที่เขม้นมองอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวขัดคำสั่งเขา
“ผมบอกให้คุณรีบเซ็นไงครับคุณวิเวียน”
“ก่อนที่ดิฉันจะเซ็นอะไรฉันก็ควรอ่านสัญญาให้รอบคอบก่อนไหมคะ” เธอแย้งกลับและพลิกหน้ากระดาษสุดท้ายก่อนจะเซ็นชื่อของตัวเองลงไป
“เราต้องมีชื่อเรียกกันว่าไหมหลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว”
“เรียกดิฉันว่าวิเวียนก็พอค่ะ”
“ก็ดี เพราะผมไม่ชอบให้เรียกว่าที่รักหรือฮันนี่อยู่ดี สะอิดสะเอียน”
ผู้ชายคนนี้ช่างดูกักขฬะเหลือเกิน
วิเวียนคิดและรีบเขียนชื่อของตัวเองให้เสร็จ ๆ ไป เพราะไม่อยากมีปัญหา
“หลังจากนี้คุณต้องย้ายมาอยู่กับผมแล้วล่ะ”
“ค่ะ” เพราะมันมีอยู่ในข้อตกลงว่าเธอนั้นจะต้องย้ายเข้ามาอยู่กับเขาทันทีที่เซ็นชื่อของตัวเองลงไป
“ดี อีกหนึ่งเดือนต่อจากนี้เราจะแต่งงานกัน”
“ค่ะ”
หลายวันต่อมาเบนจามินเอาการ์ดงานแต่งงานมาให้พ่อ และได้เอาไปแจกจ่ายให้กับคนอื่น ๆ ด้วยตัวเอง เพราะงานแต่งครั้งนี้พ่อของเขาต้องการให้ทุกคนได้รับรู้ว่าลูกชายจะสละโสดแล้ว กว่าจะได้เงินมรดกเงื่อนไขช่างมีเยอะแยะซะเหลือเกิน
“พอใจพ่อแล้วใช่ไหม”
“ฮ่า ฮ่า จะพอใจกว่านี้ถ้าเอาว่าที่สะใภ้มาให้เห็นค่าหน้าค่าตาบ้าง”
“ลูกสะใภ้พ่อยุ่งอยู่กับการตัดชุดแต่งงาน และต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมสำหรับมีหลานให้พ่อไง”
“ฮ่า ฮ่า ไปทำอีท่าไหนล่ะถึงได้หาลูกสะใภ้ให้ฉันเร็วซะขนาดนี้”
“พ่อบอกเองใช่เหรอว่าทำยังไงก็ได้ขอแค่ให้ได้ผมแต่งงาน”
“เออ”
“หึ งั้นตอนนี้พ่อก็ยิ้มออกมาให้กว้างๆ ล่ะ เพราะลูกชายคนนี้จะเสกหลานมาให้ภายในไม่กี่เดือนนี้”
“เหอะ! ให้มันจริงเถอะว่ะ ไม่ใช่แต่งงานไปแล้วไม่มีน้ำยาซะล่ะ”
“คอยดูละกัน พ่อเตรียมเงินรอรับหลานคนแรกได้เลย”
“เออ ฉันจะเตรียมไว้ให้แกเป็นกองเลย อย่าดีแต่ปากก็แล้วกัน” สองพ่อลูกมองกันอย่างไม่ลดละ เพราะด้วยนิสัยที่เหมือนกันนี่แหละถึงได้ไม่มีใครยอมใคร แล้วทำอะไรมักจะสุดโต่งทั้งคู่
- ผู้เขียน
